Ημερομηνία δημοσίευσης: Sep 03, 2009 3:44:3 PM
Του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Μαραθώνος κ. Φωτίου
Άλλο Κράτος και άλλο Έθνος. Άλλο χωρισμός Κρατους Εκκλησίας και άλλο η απο-ορθοδοξοποίηση της Πατρίδος μας.
Πολλές φορές, το Κράτος δρα αντεθνικώς. Ως κράτος εννοούμε την Κυβέρνηση και όλο το σύστημα του μηχανισμού εξουσίας της πατρίδος μας. Συχνότατα, λοιπόν, ο εξουσιαστικός μηχανισμός λαμβάνει επιζήμιες απόφάσεις για την Πατρίδα. Για παράδειγμα αναφέρουμε την ψήφιση αντεθνικών νόμων, όπως της πριμοδοτήσεως των εκτρώσεων. (Δεν λέγομε, νομιμοποιήσεως των εκτρώσεων, αλλά πριμοδοτήσεως, διότι όταν οι δαπάνες των εκτρώσεων καλύπτονται από τα ασφαλιστικά ταμεία, πρόκειται περί πριμοδοτήσεως. Το Ελληνικό Κράτος, λοιπόν πριμοδοτεί, κατ' αυτόν τον τρόπο, την πληθυσμιακή συρρίκνωση του Έθνους).
Σήμερα, μέρος του εξουσιαστικού μηχανισμού αποτελεί και η κρατούσα Νεοημερολογιτική Εκκλησία. Πρόκειται για μία κρατική Εκκλησία που συμπλέκεται και διαπλέκεται με τον κρατικό μηχανισμό κατά τρόπον απαράδεκτο και επιζήμιο για το Έθνος.
Οι γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ήδη από από πολύ νωρίς επεσήμαναν την αναγκαιότητα του χωρισμού Κράτους Εκκλησίας, με την έννοια της απεμπλοκής του πνευματικού οργανισμού της Εκκλησίας, από τα θανατηφόρα γρανάζια του κρατικού μηχανισμού. Σε πρακτικό της Ελληνικής Θρησκευτικής Κοινότητος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, του έτους 1934, αναγράφεται μεταξύ των άλλων ότι: «Η βουλή δεν δικαιούται να νομοθετή δια την Εκκλησίαν, άρα πρέπει να επέλθη χωρισμός Εκκλησίας -Κράτους».
Αφενός, πράγματι, η σύνδεση αυτή που υπάρχει μεταξύ Κράτους – (κρατούσης) Εκκλησίας είναι εις βάρος της Εκκλησίας. Στερεί από αύτήν την ελευθερία της με αντάλλαγμα την μισθοδοσία του κλήρου της. Όμως η Εκκλησία της Ελλάδος και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουόλεως έχουν ικανή περιουσία να αυτοσυντηρηθούν άνετα, δίχως την κρατική χορηγία. Η υπεραφθονία των χρημάτων που έχει σήμερα, επιτρέπει στους διαφόρους Αρχιεπισκόπους και Οικουμενικούς Πατριάρχες να μεριμνούν για επενδύσεις και να μεταβάλλονται από πνευματικοί ηγέτες μάλλον σε ...Οικονομικούς Πατριάρχες αμφότεροι! Δίδει ακόμη σε αυτούς την δυνατότητα να ζουν ως Αυτοκράτορες η Σουλτάνοι και να διοργανώνουν φιέστες όπως αυτής του Συνεδρίου του Π.Σ.Ε. στην Αθήνα, η της υποδοχής του Πάπα στην Κωνσταντινούπολη. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, οι Εκκλησίες αυτές ζημιώνονται πνευματικώς. Απομακρύνονται από την παράδοση της Ορθοδοξίας και μεταβάλλονται (αν δεν έχουν μεταβληθεί ήδη), σε κοσμικούς, οργανισμούς πολιτικο-οικονομικής επιρροής.
Ακόμη με το αντάλλαγμα των κρατικών (και Ευρωπαϊκών) αργυρίων, οι εν Ελλάδι εκλησιαστικές αυτές δικαιοδοσίες (Εκκλησία της Ελλάδος, Εκκλησία της Κρήτης, Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και η Αγιορειτική Μοναστική Κοινότης) στερούνται την ίδια την ελευθερία τους. Διότι είναι δέσμιες του Κράτους και αναγκασμένες να διοικούνται, όχι σύμφωνα με τον τρόπο που οι ίδιες θα ήθελαν, αλλά όπως τους υπαγορεύουν οι νόμοι του κράτους. Γιαυτό και οι αποφάσεις των οργάνων τους (ακόμη και των Συνόδων τους) προσβάλλονται στο Συμβούλιο της Επκρατείας, και πολλές φορές ακυρώνονται.
Όμως, αυτό δεν φαίνεται να ανησυχεί ιδιαιτέρως τους ηγέτες του νεοημερολογιτισμού. Διότι, έχουν αναπτύξει μηχανισμούς διαπλοκής ακόμη και μέσα στην δικαστική εξουσία. Έτσι μπορούν να ελέγχουν σε αρκετά μεγάλο βαθμό (δεν θέλουμε να πιστεύουμε ότι ελέγχουν σε τέλειο βαθμό) τις αποφάσεις που τους ενδιαφέρουν άμεσα. Το προ καιρού αποκαλυφθέν παραδικαστικό κύκλωμα με φερόμενο πρωταγωνιστή τον νεοημερολογίτη Αρχιμανδρίτη Ιάκωβο Γιοσάκη, αποτελεί ένα δείγμα της διαπλοκής Κράτους – (νεοημερολογιτικής) Εκκλησίας. Θα ήταν αφελές να πιστεύουμε ότι αυτό που φέρεται να κατόρθωσε ένας Αρχιμανδρίτης, είναι αδύνατο να έχουν κατορθώσει σε μεγαλύτερο βαθμό οι ανώτεροί του. Και «τι χρείαν έχομεν έτι μαρτύρων» όταν βλέπουμε να εκδίδονται αποφάσεις τέτοιες, όπως η απόρριψη της προσφυγής της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου στο Συμβούλιο της Επικρατείας για τις άδικες αποφάσεις περί απελάσεώς τους από το Άγιον Όρος ως δήθεν σχισματικών, η της καταδίκης Εσφιγμενιτών Πατέρων ως καταληψιών του δικού τους κτιρίου στις Καρυές!
Αφετέρου, το Ελληνικό Κράτος, πάλι, αναγκάζεται –λόγω ακριβώς αυτής της διαπλοκής- να αναλαμβάνει τον άχαρο ρόλο του διαιτητή των διαφορών μεταξύ των διαφόρων Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών που συγκρούονται για θέματα εξουσίας και επιρροής. Προσφάτως ανέκυψε θέμα μεταξύ Πατριάρχου Βαρθολομαίου και Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου για το νομοσχέδιο περί Εκκλησιαστικής Δικαιοσύνης. Γιατί το θέμα της Εκκλησιαστικής δικαιοσύνης πρέπει να είναι αντικείμενο συζητήσεων και ψηφοφορίας στην Βουλή; Τι γνωρίζουν οι Βουλευτές από τους Ιερούς Κανόνες; Η μάλλον, τι γνωρίζουν από Ορθοδοξία οι περισσότεροι από αυτούς; Το ίδιο ισχύει και για τα άλλα νομοθετήματα που ρυθμίζουν με λεπτομέρειες ο,τι είναι σχετικό με τις νεοημερολογιτικές Εκκλησίες του Ελλάδικού χώρου (και την ψευδοπαλαιοημερολογιτική της Αγιορειτικής Κοινότητος). Γιαυτό μεγάλο δίκιο είχαν οι γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί όταν από το 1934 κατήγγειλαν αυτήν την διαπλοκή.
Το μεγαλύτερο θύμα αυτής της διαπλοκής είναι η Εκκλησία μας. Οι απηνείς διωγμοί των πατέρων μας οφείλονταν στην άνομη σύνδεση της καινοτόμουΕκκλησίας με το Κράτος. Οι αστυνομικοί υπήκουαν (και ενίοτε ακόμη υπακούν) στις εντολές των νεοημερολογιτών δεσποτάδων, που ως πασάδες της Τουρκοκρατίας διέταζαν την σύλληψη, τον αποσχηματισμό και το ξύρισμα των Ιερέων μας. Άλλοι κληρικοί μας υπέστησαν επιπλέον την φυλάκιση και την εξορία. Με εντολές δεσποτάδων-κοσμικών ηγεμόνων (και όχι επισκόπων της Εκκλησίας), οι ναοί μας κατεδαφίζονταν η σφραγίζονταν. Τα όργανα της τάξεως υπήκουαν στις εντολές των ρασοφόρων ηγεμόνων.
Γιαυτό έπαναλαμβάνουμε και πάλι αυτό που ζητούσαμε πριν 70 χρόνια. Να χωρίσει η (νεοημερολογιτική) Εκκλησία από το Κράτος. Η αποδέσμευσή της από το Κράτος θα ήταν ένα πνευματικό κέρδος γι' αυτήν. Ελεύθερη από τον εναγκαλισμό της κρατικής εξουσίας θα μπορούσε να ασκήσει μεγαλύτερη επιρροή σε αντεθνικές κινήσεις της εξουσίας, και θα ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στον λαό. Ίσως, ακόμη να ετίθετο σε πνευματικώτερη τροχιά, πλησιάζοντας τις παραδόσεις της Ορθοδοξίας.
Αρκεί το κράτος να διασφάλιζε με ένα γενικό νομοθετικό πλαίσιο την ελευθερία της δράσεως της και την εσωτερική της αυτοδιοίκηση. Είναι αυτό που ζητάμε να διασφαλίσει και σε εμάς το Ελληνικό Κράτος. Να αναγνωρίσει την ελευθερία μας, την αυθυπαρξία μας και την διοίκηση μας όπως εμείς επιθυμούμε (σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες).
Η 'Εκκλησια των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, είναι με την βοήθεια του Θεού ελεύθερη από την κρατική παρέμβαση. Όμως ο σφικτός εναγκαλισμός του Κράτους με τις Νεοημερολογιτικές Εκκλησίες στην Ελλάδα, γίνεται αιτία περιορισμού της δικής μας ελευθερίας, όπως προανεφέραμε.
Γι’ αυτό αυτή η άνομη διαπλοκή πρέπει να παύσει επιτέλους.