Ημερομηνία δημοσίευσης: May 11, 2013 9:18:13 PM
Ἂς ἐνθυμηθοῦμε μὲ πιὸ ἁπλᾶ λόγια τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ ἀκούσαμε σήμερα. Βέβαια δὲν τὸ ἄκουσαν ὅλοι, διότι ἀρκετοί εἶναι αὐτοί πού προσέρχονται στόν ἐκκλησιασμό μετά τὴν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου. Αὐτό τό πρᾶγμα δὲν εἶναι ὀρθό, καθώς οἱ εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὀφείλουν νὰ προσέρχονται τὴν Κυριακή στὸ Ναό ἐνωρίς, ἀπό τὴν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου, ποὺ προηγεῖται τῆς Θ. Λειτουργίας. Ἀλλὰ, ἐλπίζοντας ὅτι ἡ προθυμία αὐτῶν τῶν πιστῶν ποὺ δὲν προσέρχονται ἀρκετά ἐνωρίς θὰ αὐξηθεῖ μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου ἀνάλογα μὲ τὴν πνευματική τους πρόοδο, ἐμεῖς καὶ γιὰ αὐτοὺς ποὺ τὸ ἄκουσαν καὶ πολύ περισσότερο γιὰ αυτοὺς ποὺ δὲν τὸ ἄκουσαν, ἄς ἐπαναλάβουμε τὰ νοήματα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος.
«Τὸ βράδυ τῆς ἡμέρας ἐκείνης, ποὺ ἦταν ἡ πρώτη τῆς ἑβδομάδας, δηλαδή Κυριακή, καὶ παρὰ τὸ ὅτι οἱ πόρτες ἦταν κλειστές, ἐκεῖ ποὺ ἦταν συγκεντρωμένοι οἱ μαθητές γιὰ τὸν φόβο τῶν Ἰουδαίων, ἦλθε ὁ Ἰησοῦς καί ἐστάθη στό μέσον καί τούς λέγει, "Εἰρήνη σὲ ἐσᾶς". (Τοὺς χαιρέτισε, δηλαδή, μὲ τόν χαιρετισμό ποὺ μέχρι σήμερα οἱ σημιτικοί λαοί χρησιμοποιοῦν ὅταν συναντιῶνται). Ὅταν εἶπε αὐτό, τούς ἔδειξε τά χέρια καί τήν πλευρά του. Τότε, λοιπόν, ἐχάρηκαν οἱ μαθητές διότι εἶδαν τόν Κύριον. Ἔπειτα ὁ Χριστός τούς εἶπε καί πάλιν: "Εἰρήνη σὲ ἐσᾶς. Ὅπως μὲ ἔστειλε ὁ Πατὴρ, ἔτσι καί ἐγώ στέλνω ἐσάς". Καὶ λέγοντας αὐτό, ἐφύσησε πρὸς αὐτοὺς καί τούς λέγει: " Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἐάν συγχωρέσετε τίς ἁμαρτίες κάποιων θὰ εἶναι συγχωρημένες· ἄν κάποιων δέν τίς συγχωρήσετε, θὰ μείνουν ἀσυγχώρητες ".
Ἀλλὰ ὁ Θωμάς, ἕνας ἀπό τούς δώδεκα, ὁ ὀνομαζόμενος Δίδυμος (αὐτό σημαίνει στὰ Ἐλληνικά τό ἀραμαϊκό ὄνομα "Τέωμα", δηλαδή Θωμᾶς), δέν ἦταν μαζί τους ὅταν ἦλθε ὁ Χριστός. Τοῦ εἶπαν λοιπόν οἱ ἄλλοι μαθητές, "Εἴδαμε τόν Κύριο". Αὐτός, ὄμως, τούς εἶπε, "Ἐάν δέν δῶ στά χέρια Του τό σημάδι ἀπό τά καρφιά καί δέν βάλω τό δάκτυλό μου στό σημάδι ἀπό τά καρφιά καί δέν βάλω τό χέρι μου στήν πλευρά Του, δέν θά πιστέψω".Ὕστερα ἀπό ὀκτώ ἡμέρες ἦταν πάλι μέσα (συγκεντρωμένοι στό σπίτι) οἱ μαθητές Του καί μαζί τους καὶ ὁ Θωμάς. Ἔρχεται μέσα ὁ Χριστός, ἐνῶ οἱ πόρτες ἦταν κλειστές, ἐστάθη στό μέσον καί εἶπε, "Εἰρήνη σὲ ἐσᾶς". Ἔπειτα λέγει στόν Θωμᾶ, "Φέρε τό δάκτυλό σου ἐδῶ καί κύτταξε τά χέρια μου καί φέρε τό χέρι σου καί βάλε το στήν πλευρά μου καί μή γίνεσαι ἄπιστος, ἀλλά πιστός". Ὁ Θωμάς ἀποκρίθηκε, "Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου". Ὁ Χριστός τοῦ λέγει, "Ἐπειδή μέ εἶδες, ἐπίστεψες. Μακάριοι νὰ εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι πιστεύουν δίχως νὰ μὲ δοῦν".
Καί ἄλλα πολλά θαύματα ἔκανε ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν του, τά ὁποῖα δέν εἶναι γραμμένα σὲ αὐτό τὸ βιβλίο. Ἀλλὰ αὐτά ἔχουν γραφτεῖ γιά νά πιστέψετε ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί πιστεύοντες νά ἔχετε ζωή στό ὄνομα Αὐτοῦ.»
Τὸ πρῶτο στοιχεῖο ποῦ ἀναφέρει τὸ σημερινό Εὐαγγέλιο εἶναι ἡ μεταστροφή τῆς λύπης τῶν μαθητῶν σὲ χαρά. Φανταστεῖτε τὴν ψυχολογική κατάσταση τῶν μαθητῶν πού ἔζησαν σὲ λίγες ἡμέρες τό δράμα τῆς συλλήψεως, τοῦ βασανισμοῦ, τῆς καταδίκης, τῆς σταύρωσης καὶ τῆς ταφῆς τοῦ ἠγαπημένου τους διδασκάλου, τοῦ Χριστοῦ. Ἐκείνην τὴν Κυριακή, ἀργά τό ἀπόγευμα, ἦταν οἱ δέκα ἀπό αὐτούς (διότι ἔλειπε ἐκείνη τή στιγμή ὁ Θωμᾶς), συγκεντρωμένοι στό δωμάτιο ἐκεῖνο πού ἔμεναν, προφανῶς ἐκεῖ ποὺ εἶχε γίνει ὀ μυστικός δεῖπνος, στὰ Ἱεροσόλυμα, κλειδαμπαρωμένοι "γιὰ τόν φόβο τῶν Ἰουδαίων". Θλιμένοι ἀπό ὅσα εἶχαν συμβεῖ, ἀπορημένοι γιὰ τὴν φρικτό τέλος τοῦ Χριστοῦ καὶ φοβισμένοι μὴ τυχόν τοὺς ἀνακαλύψουν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ τοὺς θανατώσουν καὶ αὐτούς. Καὶ τότε, ἐκεῖ ξαφνικά, ἐμφανίζεται ἀνάμεσά τους ὁ Χριστός μὲ θαυματουργικό τρόπο περνῶντας μέσα ἀπό τίς κλειδωμένες θύρες. Τούς χαιρετᾶ μὲ τὸ "εἰρήνη ὑμῖν" καὶ τοὺς δείχνει τὰ σημάδια ἀπὸ τὶς πληγές Του γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν γιὰ τὴν ταυτότητά Του. Ἐμφυσᾶ πρός αὐτούς καὶ τοὺς στέλνει τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος –καὶ εἰδικώτερα- τὴν ἐξουσία νὰ συγχωρούν τίς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων. Αὐτήν τὴν δωρεά οἱ Ἁγιοι Ἀπόστολοι τήν μετέδωσαν καὶ στούς διαδόχους τους, τούς Ἐπισκόπους ποὺ χειροτόνησαν καὶ ἐκεῖνοι στούς ἑπομένους, καὶ οὔτω καθ’ἑξῆς μέχρι τούς σημερινοὺς Ἐπισκόπους τῆς ἀληθινῆς Του Ἐκκλησίας. Αὐτό τὸ γεγονός πού ἔγινε τότε στό σπίτι πού ἔμεναν οἱ ἄγιοι Ἀπόστολοι εἶναι τό θεμέλιο τοῦ μυστηρίου τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως. Καὶ ἀφοῦ ἔγιναν αὐτὰ, ὁ Χριστός πάλι ἔγινε ἄφαντος. Ὅμως οἱ καρδιές τῶν μαθητῶν εἶχαν γεμίσει χαρά ποὺ εἶδαν τόν Κύριο.
Ὅταν μετὰ ἀπό λίγο ἐπέστρεψε ὁ Θωμᾶς, τοὺς εἶδε γεμάτους χαρά νὰ τοῦ ἀνακοινώνουν ὅτι εἶδαν τόν Κύριο. Ἐκεῖνος, ὅμως, δὲν Τὸν εἶχε δεῖ, καὶ δυσκολευόταν νὰ δεχθεῖ αὐτά ποῦ τοῦ ἔλεγαν οἱ ἄλλοι μαθητές, ἄν δὲ ἔβλεπε καὶ ὁ ἴδιος τὰ σημάδια τῶν πληγῶν τοῦ Χριστοῦ. Καὶ πράγματι, ἡ Χριστός τὴν ἑπομένη Κυριακή πάλι ἐμφανίσθηκε στούς μαθητές συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ Θωμᾶ. Εἰσῆλθε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, περνῶντας ἀπό τὶς κλειστές θύρες καί χαιρετῶντας τους μὲ τὸν χαιρετισμό τῆς εἰρήνης. Τότε, ὁ Χριστός ἔδειξε στὸν Θωμᾶ τά σημάδια ἀπό τίς πληγές Του καί τόν προέτρεψε νὰ τά ψηλαφήσει κιόλας γιὰ νὰ πειστεῖ. Ὁ Θωμᾶς ὅμως, καὶ μόνον πού εἶδε τόν Χριστό ἀνεφώνησε «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Αὐτό σημαίνει «Κύριε καί Θεέ μου», ἀλλά πολύ συχνά στὴν Ἁγία Γραφή χρησιμοποιοῦνται ἑλληνικές μεταφράσεις τῶν ἑβραϊκῶν καί ἀραμαϊκῶν ἐκφράσεων, ὅπου δὲν ὑπάρχει κλητική πτώση καί χρησιμοποιεῖται ἀντ’ αὐτῆς ἡ ὀνομαστική.
Ὁμολόγησε λοιπόν τήν Θεότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἂς καταισχύνονται, λοιπόν, οἱ σύγχρονοι μαθητές τοῦ αἱρεσιάρχου Ἀρείου, οἱ ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ. Αὐτοί πού ἀρνοῦνται τὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Ἰδοῦ τὸ σημέρινό Εὐαγγέλιο τούς ἀποοστομώνει. Γι’ αὐτό αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ποτέ δὲν μελετοῦν τὸ Εὐαγγέλιο ἀπό τό πρωτότυπο κείμενο ποὺ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι χρησιμοποιοῦμε. Χρησιμοποιοῦν σκοπίμως παραποιημένες μεταφράσεις.
Καὶ γιὰ νὰ μήν ὑπάρχει καμία ἀμφιβολία περί τοῦ σκοποῦ γιὰ τόν ὁποῖον ἐγράφησαν αὐτά τά λόγια, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος γράφει λίγο παρακάτω: «Ἀλλὰ αὐτά ἔχουν γραφτεῖ γιά νά πιστέψετε ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί πιστεύοντες νά ἔχετε ζωή στό ὄνομα Αὐτοῦ».
Αὐτή εἶναι ἡ σωτηριώδης πίστη, ἡ ἀποδοχή τῆς ἀλήθειας ὅτι ὁ Χριστός δὲν εἶναι ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος, ἕνας προφήτης ἢ ἁπλῶς ἕνας διδάσκαλος. Αὐτό τὸ δέχονται καὶ οἱ Μωαμεθανιστές καὶ οἱ Μασόνοι ἀκόμη, ἀλλά καὶ πολλοί ἄθεοι πού δέχονται τὸν Χριστό σὰν ἕναν σοφό ἄνθρωπο – διδάσκαλο. Δὲν ἀποδέχονται, ὅμως ὅτι ἦταν καὶ Θεός, Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ἄνθρωπος: Θεάνθρωπος.
Ἡ πίστη στὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό καὶ ὅταν ὁ Ἀπόστολος Σίμων-Πέτρος ἀπήντησε κάποτε στὸν Χριστό: «Ἐσύ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος», τότε ὁ Χριστός τὸν ὀνόμασε Πέτρο, προσθέτοντας ὅτι ἐπάνω σὲ αὐτήν τὴν πέτρα (τῆς ὁμολογίας τοῦ Πέτρου) θὰ οἰκοδομήσει τὴν Ἐκκλησία.
Ἐπανερχόμενοι ὅμως σὲ αὐτά πού ἀκούσαμε σήμερα, ἂς ἀναφωνήσουμε καὶ ἐμεῖς ἐνδομύχως τὴν παρόμοια ὁμολογία ποὺ ἔκανε ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς βλέποντας τὸν ἀναστᾶντα Κύριο:
«Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου»!