Ημερομηνία δημοσίευσης: Aug 16, 2010 11:19:11 AM
Στη σημερινή περικοπή του Αγίου Ευαγγελίου ακούσατε το περιστατικό με τον πλούσιο νεανίσκο. Προσήλθε, λέγει, κάποιος στον Χριστό και ερώτησε: «Αγαθέ διδάσκαλε, τι καλό πρέπει να κάνω για να κερδίσω την αιώνια ζωή»; Βλέπουμε ότι ο νεαρός αύτός προσήλθε στον Χριστό θεωρώντας Τον ως έναν απλό άνθρωπο – καλό διδάσκαλο και ερμηνευτή του Μωσαϊκού νόμου. Και ο Χριστός απήντησε: «Γιατί με αποκαλείς αγαθό (αφού με νομίζεις απλό άνθρωπο); Κανείς δεν είναι απόλυτα αγαθός, παρά μόνο ένας, ο Θεός. Αν θέλεις να εισέλθεις στην αιώνια ζωή, τήρησε τις εντολές». Ο νεαρός ερωτά: «Ποιές εντολές»; Ο δε Χριστός του αναφέρει τις γνωστές εντολές του δεκαλόγου: «το ου φονεύσεις, ου μοιχεύσεις, ου κλέψεις, ου ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέρα και την μητέρα, και αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Η τελευταία εντολή είναι από το Δευτερονόμιο και την ανέφερε ο Χριστός σαν ανακεφαλαίωση των άλλων εντολών. Διότι όποιος αγαπά τον πλησίον του δεν τον βλάπτει με κανένα τρόπο. Ο νεανίσκος απήντησε ότι όλα αυτά τα τηρεί από μικρός και θέλει να μάθει τι άλλο μπορεί να κάνει λέγοντας: «τι έτι υστερώ»; Και ο Χριστός του είπε τον τρόπο με τον οποίο θα γινόταν τέλειος: «Εάν θέλης να είσαι τέλειος, πήγαινε, πούλησε τα υπάρχοντά σου, μοίρασέ τα στους πτωχούς για να αποκτήσης θησαυρόν στον ουρανό, και έλα να με ακολουθήσεις».
Τότε ο νεανίσκος έφυγε λυπημένος, διότι ήταν πολύ πλούσιος. Και απευθυνόμενος ο Χριστός στους μαθητές Του είπε: «αλήθεια σας λέγω ότι πολύ δύσκολα θα εισέλθη πλούσιος στην βασιλείαν των ουρανών. Και πάλιν σας λέγω, είναι ευκολώτερον να περάση κάμηλος από την τρύπα μιας βελόνας, παρά ένας πλούσιος να εισέλθει στην βασιλεία του Θεού». Κάμηλος εδώ σημαίνει κατά κάποιους ερμηνευτές το χονδρό σχοινί που μεταχειρίζονται οι ναύτες για να δένουν τα πλοία, το παλαμάρι. Οι δε μαθητές με μεγάλη έκπληξη είπαν: «και τότε ποιός μπορεί να σωθεί»; Ο Χριστός τους κύτταξε και τους είπε: «Για τους ανθρώπους αυτό είναι αδύνατο να γίνει, για τον Θεό, όμως, όλα είναι δυνατά».
Ο Χριστό στο σημείο αυτό μας δείχνει τον δρόμο της χριστιανικής τελειότητας. Αυτό το απόσπασμα του Ευαγγελίου είχε ακούσει καποτε ένα άλλος πλούσιος νεανίσκος τρεις αιώνες αργότερα, όταν είχε πάει στην εκκλησία σε ένα χωριό της Αιγύπτου. Όμως εκείνος δεν έφυγε λυπημένος, αλλά περιχαρής έκανε πράξη τον λόγο του Κυρίου, μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και έγινε ασκητής στην έρημο, ο Μέγας Αντώνιος.
Τον δρόμο αυτό της τελειότητος ακολούθησαν και όλοι οι άλλοι Αγιοι της Εκκλησίας μας, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Διότι κανείς δεν μπορεί να εισέλθει στην Βασιλεία των Ουρανών όταν είναι προσκολλημένος στα υλικά αγαθά.
Οι Άγιοι Απόστολοι, είχαν εγκαταλείψει τα πάντα και ακολούθησαν τον Χριστό, γιαυτό και ο Απόστολος Πέτρος (όπως περιγράφει το Ευαγγέλιο στη συνέχεια) είχε ερωτήσει τον Χριστό: «Ιδού εμείς τα αφήσαμε όλα και σε ακολουθήσαμε. Τι θα γίνει με εμάς»; Και ο Χριστός του είπε «Σας διαβεβαιώνω ότι εσείς που με έχετε ακολουθήσει εδώ στην γη, όταν κατά την συντέλεια των αιώνων αναδημιουργηθή νέος κόσμος και αναστηθούν οι νεκροί και ο υιός του ανθρώπου καθίση επάνω στον ένδοξον θρόνον του, τότε και εσείς θα καθίσετε επάνω σε δώδεκα θρόνους, για να κρίνετε τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Και κάθε ένας, ο οποίος χάριν εμού άφησε σπίτια, η αδελφούς, η αδελφές, η πατέρα, η μητέρα, η γυναίκα, η χωράφια, θα λάβει εδώ στην γη εκατό φορές περισσότερα, αλλά θα κληρονομήση και την αιώνιο ζωή. Πολλοί δε που στον κόσμο αυτό (λόγω των αξιωμάτων τους, η του πλούτου τους), είναι πρώτοι, στην βασιλεία των ουρανώ θα είναι τελευταίοι και πολλοί που στον κόσμο αυτό θεωρούνται τελευταίοι, θα είναι εκεί πρώτοι».
Οι Άγιοι Μάρτυρες, επίσης πέτυχαν την τελειότητα με παρόμοιο τρόπο, διότι θυσίασαν τα πάντα και δεν υπολόγησαν, όχι μόνο τα υπάρχοντά τους, αλλά ούτε την ίδια τους την ζωή, χάριν του Χριστού. Και οι Όσιοι Πατέρες το ίδιο έπραξαν όπως φανερώνει το παράδειγμα του Μεγάλου Αντωνίου.
Όμως, τι γίνεται με τους ανθρώπους που ζουν στον κόσμο και έχουν οικογένειες; Πως θα πετύχουν την τελειότητα; Η τελειότητα είναι εφικτή και για εκείνους με την βοήθεια πάντοτε του Θεού. Αρκεί να μην είναι προσκελκολλήμένοι στα υλικά αγαθά. Να μην αιθάνονται ως ιδιοκτήτες των όσων τους χάρισε ο Θεός, αλλά ως διαχειριστές. Να διαχειρίζωνται τα υλικά τους αγαθά βοηθώντας όσους έχουν ανάγκη. Να σκορπίζει τον πλούτο του στην ελεημοσύνη, και ο Θεός θα του δίδει περισσότερα. Αυτή είναι η καλύτερη επένδυση, όπως είπε ο ίδιος ο Χριστός. Διότι και σε αυτή τη ζωή θα κερδίσει εκατό φορές περισσότερα και στην άλλη θα κερδίσει την Βασιλεία των Ουρανών. Λέγει και ο Απόστολος Παύλος: «ο σπείρων φειδομένως, φειδομένως και θερίσει. Και ο σπείρων επ εὐλογίαις, επ εὐλογίαις και θερίσει» (Α’ Κορ. Θ’ 6). Δηλ. «Όποιος σπέρνει με τσιγκουνιά, λίγο σπόρο, λίγο και θα θερίσει. Και όποιος σπέρνει άφθονο σπόρο, άφθονο σιτάρι θα θερίσει». Χαρακτηριστικό παράδειγμα Αγίου που ήταν οικογενειάρχης και εφήρμοσε την τακτική αυτή είναι αυτό του Αγίου Φιλαρέτου του Ελεήμονος.
Ο Άγιος αυτός ήταν που πλούσιος, αλλά αγίασε. Τότε πως λέγει ο Χριστός ότι ευκολώτερα περνάει το παλαμάρι από την τρύπα της βελόνας παρά πλούσιος στην Βασιλεία του Θεού; Ο Χριστός δεν απέκλεισε εντελώς την σωτηρία των πλουσίων αλλά είπε ότι είναι πολύ δύσκολη: «δυσκόλως πλούσιος εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών». Και το παράδειγμα με το παλαμάρι αυτό αποδεικνύει. διότι το χονδρό σχοινί των καραβιών είναι πλεγμένο από άλλα λεπτότερα σχοινιά. Αυτά τα λεπτά σχοινιά είναι πλεγμένα από σπάγγους που και αυτοί είναι πλεγμένοι από λεπτές ίνες. Αν διαλύσεις το παλαμάρι στα «εξ ων συνετέθη», σχοινιά, σπάγγους και ίνες, μπορείς περνώντας μία - μία τις ίνες, να περάσεις όλο το παλαμάρι από την τρύπα της βελόνας! Αυτό βεβαια είναι άρα πολύ δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο. Η διάλυση του παλαμαριού στις στοιχειώδεις ίνες από τις οποίες αποτελείται, είναι ο σκορπισμός του πλούτου στους έχοντες ανάγκη.
Το να αισθάνεται κανείς διαχειριστής και όχι ιδιοκτήτης των αγαθών τα οποία του στέλνει ο Θεός και να τα διαχιερίζεται κατά Θεόν δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πρέπει να διαθέτει την αρετή ου λέγουν οι άγιοι Πατέρες της απροσπάθειας. Δηλαδή, να μην έχει προσ-πάθεια (πάθος προς) τα υλικά αγαθά. Να τα αισθάνεται ως ξένα. Όπως ο ταμίας της τράπεζας που χειρίζεται εκατομμύρια ευρώ καθημερινώς, όμως δεν είναι δικά του, είναι της τράπεζας. Ως ξένα, λοιπόν πρέπει και εμείς όλοι να διαχειριζόμαστε τα αγαθά τα οποία στέλνει στα χέρια μας ο Θεός, φροντίζοντας να φανούμε καλοί οικονόμοι. Έτσι θα κερδίσουμε και εμείς την τελειότητα.
Είναι δύσκολο, αλλά με την βοήθεια του Θεού είναι εφικτό. Γένοιτο.