Embedded Files
Post date: Oct 1, 2014 9:20:37 AM
Harm de Jonge (1939), succesvol schrijver van diverse kinder-en jeugdboeken heeft het kinderboekenweekgeschenk geschreven. Dit jaar nog kreeg hij voorJonas en de visjes van Kees Poon een Vlag en Wimpel van de Griffeljury. De sfeer en toon van dat boek klinkt door in Zestig spiegels. Opnieuw neemt De Jonge de lezer mee in een verhaal waarin de fantasie een hoofdrol krijgt en opnieuw doet hij dat samen met illustrator Martijn van der Linden. Zestig spiegels vertelt het verhaal van Jurre, een jongen die mensen niet aankijkt en nooit meer dan zes woorden spreekt. Hij raakt dan ook in paniek als juf Lydia hem de opdracht geeft een spreekbeurt te houden. Als hij uit school komt wil hij zich zo snel mogelijk terugtrekken in zijn veilige schuurtje en hij rent daarom over straat zonder uit te kijken. Dat is zijn geluk, want hij loopt tegen een meisje met een winkelkarretje aan. ´Madre mia, wat doe jij in mijn turboklotser?´ vraagt ze. Het meisje stel zich voor als prinses Sippora von Singapoor (Jurre mag haar Sip noemen) en ze is beeldschoon. Jurre voelt dat de ontmoeting geen toeval is, zij gaat hem helpen. Sip neemt Jurre mee naar het prinsenhuis. De meeste mensen zien alleen een ruïne bevolkt met zwervers, maar Sip laat Jurre de zeven verschillende torens zien en kennis maken met de bijzondere bewoners. Iedere bewoner heeft een tip voor Jurre om van zijn spreekbeurt een succes te maken. En het helpt, Jurre houdt een prachtige spreekbeurt.
Het verhaal speelt zich af op de rand van fantasie en werkelijkheid. In dat gebied kan een winkelwagentje makkelijk veranderen in een turboklotser en daar zijn ontmoetingen met een clown die de kunst van het mislukken beheerst, of een fanatieke vogelliefhebber die zijn vleugels laat groeien heel normaal. De torenbewoners, met sprekende namen als Boppe Klaun, Bizzie Bird, Mieke Muik of Wiebeltje Ruis, hebben allemaal hun eigenaardigheden. Ook hun tips en handreikingen lijken soms vreemd, maar ze blijken heel bruikbaar. Jurre mag bijvoorbeeld zijn spreekbeurt oefenen voor een groep vogels; dat is minder eng omdat vogels je maar met één oog tegelijk kunnen aankijken (behalve de uil dan, maar die krijgt voor de gelegenheid een zeeroverslapje om).
Zestig spiegels is een vol boek geworden met een verhaal waar veel in gebeurd. In het boek is Jurre aan het woord die in diverse vormen zijn verhaal vertelt; delen van het verhaal zijn ´handgeschreven´ toelichtingen en de rondgang langs de bewoners van de torens wordt in een apart reisdagboek beschreven. Daarnaast is er een voorwoord van Harm de Jonge én een voorwoord van verteller Jurre. Als het verhaal is afgerond volgt nog een´en tot slot nog even dit...` Harm de Jonge lijkt er niet gerust op dat de lezer het allemaal nog kan volgen en dat maakt de onderwijzer in hem even wakker: ´ik ben dan wel de schrijver van het boek, maar ik doe net alsof de hoofdpersoon Jurre Bazuin het boek zelf schrijft´.
De lezer moet goed opletten om de rode draad van het verhaal niet kwijt te raken en menigeen zal het boek twee keer moeten lezen om te zien hoe mooi alles in elkaar grijpt.
Het boek is kleurrijk en prachtig geïllustreerd. Van der Linden laat de bijzondere torens zien en hij leeft zich uit in het portretteren van de wonderlijke bewoners. Ook ziet de lezer Sip en Jurre in de turboklotser voorbij racen. Door het hele boekje vliegen flamingo´s en duiken er kikkers op. Speels, vol, veel en fantastisch leuk zijn de kernwoorden voor dit kinderboekenweekgeschenk.
Zestig spiegels
Harm de Jonge (tekst) & Martijn van der Linden (ill)
Andere boeken van Harm de Jonge op kinderboekenpraatjes:
Report abuse