Midae tōnsor

Midās, rēx Phrygiōrum, aderat dum Apollō et Marsyās inter sē contendunt. iūdicium Mūsārum Midam valdē obstupefēcit. attonitus ille “quam suāviter” inquit “tibicēn iste canit! haud decet talī artificī vincī!”

tum Apollō “surdus es, Mida” inquit. “nam tibia ista malē sonat et stridōrem turpem facit. haud bonus es iūdex artis mūsicae. aurēs asinī habēs!”

hōc dictō, deus rēgis aurēs in asinī aurēs statim commūtāvit.

post hoc Midās aurēs suās mitrā cēlābat. nēmō alius illīus aurēs umquam vidēbat nisi tonsor ēius, et huic Midās necem valdē commīnābātur.

tristis tonsor garrulus erat et magnopere cupiēbat sēcrētum suum alicuī dīcere.

“haud possum” inquit “sēcrētum meum continēre. mox rumpar nisi istud sēcrētum ēnūntiābō!”

tum ad prātum rusticum vēnit et locum in terrā excāvāvit; in hoc forāmen velut in aurem sēcrētum suum susurrābat: “Midās asinī aurēs habet!”

tum forāmen humō operuit et ad urbem contentus discessit.

post hoc autem herbae ex humō illā crescēbant et per aurās spirantēs sēcrētum tonsōris etiam nunc susurrant. sī in prātō illō stābis susurrum illum audiēs: “Midās asinī aurēs habet!”