Mercurius puer

in monte Olympō deī nectar bibunt. subitō parvus infāns magnum ātrium intrat, et in mediō ātriō stat. Iuppiter deum īnfantem īnspicit.

“quis es tū?” Iuppiter rōgat.

“ego sum Mercūrius, fīlius tuus, pater”, respōndet puer. “nōvus sum deus in Olympō. māter mea est nympha, Maia nomine.”

subitō Apollō magnum ātrium intrat et clāmat,“hic est fūr! hic fūr bōvēs meōs rapuit et cēlat.”

“quid sunt bōvēs?” inquit puer. “ego īnfāns sum. parvus sum et innocēns. fūr nōn sum. ille mendāx est. hodiē mater mea mē peperit. hodiē mihi est diēs prīmus, diēs nātālis. mendāx nōn sum. Apollō frāter est meus? Apollō scordalus est et furcifer!”

tum Iuppiter rīdet et dīcit: “quam suāviter mendācia dīcis! ego tē āgnōscō: tū fīlius es meus. sed redde bōvēs frātrī tuō.”