Vlaamse feestrede 11 juli 2010 te De Panne

Feestrede door schepen Cecile Maeyaert-Cambien

Dames en Heren,

Het is allang, heel lang geleden dat wij op 11 juli nog eens zoveel reden tot blijdschap hadden.

Met de verkiezingen van 13 juni heeft de kiezer de politieke kaart van dit land helemaal op zijn kop gezet. Voor de eerste keer in de geschiedenis wordt een nationalistische partij de grootste van Vlaanderen. Voor het eerst in de geschiedenis hebben de drie klassieke partijen samen hier geen meerderheid meer.

De roep naar meer Vlaanderen is niet langer te negeren. Dit is een overwinning zonder voorgaande, terecht door de media "historisch" genoemd.

Laat ons dat deze avond dus maar eens goed vieren. Na een zo lange periode van hoop en strijd kunnen wij daar maar deugd aan beleven.

Straks zullen Connie Neefs en Hugo Simons u vergasten op een hoogstaand programma, ik hoop van harte dat u daar allen erg van zal genieten

Maar voor het zover is wil ik toch nog even ernstig met u praten

Ja, wij vieren terecht een electorale Vlaamse overwinning. En toch, laat ons niet naïef zijn. U weet wat er na de overwinning van 1302 is gebeurd ....

Daarom moeten wij NU alle hens aan dek roepen opdat het deze keer niet zo zou verlopen . Opdat het deze keer niet zou uitdraaien op een Pyrrusoverwinning .

We moeten onze tegenspelers niet onderschatten. Iedereen zou nu een staatshervorming willen, en iedereen zou intussen inzien dat er moet bezuinigd worden, maar de Franstaligen , dames en heren, verstaan daaronder wel iets anders dan wij.

Toen Belgie in 1830 werd ineen geknutseld, wilde de internationale gemeenschap er een bufferstaat van maken om de expansionistische betrachtingen van onze zuiderburen in te perken. Veel van die nieuwe Belgen vonden dat jammer, en ze hebben er dan maar niets beters op gevonden dan te pogen van hun nieuwe staat, België, een klein Frankrijk te maken."

Met alle kwalijke neigingen daaraan verbonden.

Zij geloofden en geloven nog steeds dat het Frans een superieure taal is, dat de Franse cultuur een superieure cultuur is, en ze doen er alles aan om hun invloedssfeer uit te breiden.

We hoorden de Franstaligen tijdens de kiesstrijd volop speculeren op gebiedsuitbreiding. Maingain en Milquet pleitten vurig voor een corridor tussen Brussel en Wallonië over Vlaams grondgebied, ze betoogden dat gemeenten uit de rand zoals Kraainem en Woluwe door Brussel moesten opgeslorpt worden. M.a.w. zij wilden gewoon Vlaams grondgebied inlijven.

Maar er is meer dan dat, ook op financieel gebied hebben de Franstalige politici een andere visie dan wij. Tijdens de kiesstrijd hebben zij beloften gedaan ter waarde van vele miljarden. 7,5 mj om precies te zijn, en dat terwijl de Vlamingen betoogden dat er 22 milj zal moeten gespaard worden. Di Rupo had het voor de verkiezingen in een Terzake over "une crise passagère" . En als er dan toch moet betaald worden voegde hij eraan toe, dan zullen de sterkste schouders de lasten moeten dragen. Ik hoef er zeker geen tekening bij te maken om te vertellen wie hij daarmee bedoelde ..

Dames en heren.

We kunnen er niet naast kijken : de taalkundige-etnische breuklijn die België splijt valt volledig samen met een sociaal economische breuklijn.

We zijn gewoon twee andere volkeren die de geschiedenis samen in een Belgisch korset heeft geperst. Het samenleven in één land is heel, heel moeilijk geworden.

Er zal veel verstand en wijsheid aan te pas moeten komen, en dit keer niet alleen van de kant van de Vlamingen. Geen compromis cultuur zoals in het verleden, waar het altijd dezelfden waren die knikten en betaalden. De Franstaligen zullen veel van hun eisen moeten laten vallen en bereid zijn de twee gemeenschappen een verregaande autonomie en een eigen financiële verantwoordelijkheid toe te kennen.

Maar laat ons niet op de zaken vooruit lopen. Laten we de onderhandelingen een kans geven.

Opdat we er zouden uitgeraken op een eerbare manier voor Vlaanderen is er één zeer grote voorwaarde, een conditio sine qua non, nl dat alle Vlamingen aan één en hetzelfde zeel trekken.

Bart De Wever heeft dit goed ingezien, reeds tijdens zijn eerste toespraak na de verkiezingen heeft hij opgeroepen tot samenwerking.

De Vlamingen hebben daar -in tegenstelling tot de Franstaligen- geen traditie in ...

En ik vrees ervoor dat het ook nu lastig zal worden. De eerste reacties van de traditionele partijen in Vlaanderen op die uitnodiging tot frontvorming waren niet erg enthousiast.

Ik vrees dat het succes van de NV A zo groot was dat de houding van vele traditionele politici bewust of onbewust door naijver beïnvloed wordt. Misschien zien ze Bart De Wever liever niet slagen ....

Bovendien krijgen zij nu ook nog af te rekenen met minder inkomsten en moeten daarom heel wat van hun mensen afdanken. Een onaangename karwei Ook dat stemt hen niet zeer welwillend t.o. de winnaars.

En dan zijn er - naast de politici- nog zoveel individuen en instellingen in Vlaanderen die belang hebben bij het in stand houden van het huidig Belgisch model.

Om te beginnen de vakbonden. De vakbonden die nochtans ook goeie dingen doen ,zijn op Vlaams gebied ronduit een ramp. Nu de stemming voorbij is en de uitslag bekend is, matigen zij hun toon. Maar vergeet niet dat zowel Cortebeeck en Renders van het ACW als De Leeuw van het ABVV opgeroepen hebben om vooral niet op Vlaamse partijen te stemmen. De syndicaten zijn meer gesteld op het behoud van hun machtsposities en de daaraan verbonden centen dan op het welzijn van hun eigen Vlaamse leden. Onder de dekmantel van een verheven solidariteit pleiten zij daarom voor het behoud van het Belgisch model, maar ze vertellen er niet bij dat er een verschil is tussen solidariteit en diefstal, dat de vele miljarden transfers van Vlaanderen naar Brussel en Walloniê niet uit te leggen zijn door alleen maar solidariteit.

Ook bij de Hautes Finances, de Nationale Bank en het VBO vinden we nogal wat unitair-België-fans. Carrière, relaties en misschien zelfs een adellijke beloning zijn hier vaak de drijfveer. Een aantal zwaargewichten zaaiden zelfs paniek en beweerden dat het land de financiële catastrofe tege­moet ging als de Vlaamse partijen teveel aanhang kregen. We zouden het Griekenland aan de Noordzee worden, de rente die ons land zou moeten betalen zou ongekende hoogtes bereiken .. e.d meer. ... De voorspellingen van Thomas Leysen, Luc Coene, en burggraaf Eyskens zijn gelukkig voorlopig nog niet uitgekomen.

En zo kunnen we voort gaan. Vele artiesten vinden het modieus Vlaanderen te minachten en België op te hemelen. Op die manier komen ze in het nieuws en krij­gen ze meer bekendheid, belangrijk voor hun carrière. En wat moeten we denken van onze media? Met hun politiek correcte blik keken zij meestal neer op de Vlaamse beweging . Nu de verkiezingen voorbij zijn met het bekende resultaat, draaien ze bij, maar in hoever kun je ze betrouwen?

Dames en Heren,

Het zal dus nogal wat voeten in de grond hebben om (niettegenstaande deze meestal onderduimse tegenstand) alle Vlaamse spelers op één lijn te krijgen. En toch is dit cruciaal, méér dan cruciaal .. Onderlinge naijver en broedertwisten moeten begraven worden .Laat ons hopen dat iedereen dit inziet en grootmoedig genoeg is om nu eens loyaal en alle wrevel ten spijt, voorrang te verlenen aan het welzijn van onze Vlaamse bevolking. Alleen met gesloten gelederen zal het mogelijk zijn België te hervormen op een aanvaardbare manier.

De uitdaging is immens: na het splitsen van BHV staat nog op het programma:

- grote kuis houden in onze wetgeving en ons institutioneel kader

- financieel de zaken op orde stellen en, last but not least

- een grote verschuiving bewerken van bevoegdheden en

middelen naar de gemeenschappen.

Een titanenwerk dus, en dan zeg ik nog niets over Brussel !

We hebben gelukkig ook één grote troef: als dit nu niet lukt krijgen wij bij een volgende verkiezing een verdere radicalisering aan beide zijden van de taalgrens die finaal leidt naar het einde van België. En dat is een nachtmerrie voor de tegenstaanders van de Vlaamse Beweging .Dit is ook DE nachtmerrie voor de Franstaligen, denk maar aan de verkiezingsslogan van het CDH "I'union fait la force" Het lot is dus niet zonder ironie: wie wil België redden, moet nu positief meewerken aan de noodzakelijke staats­hervormingen ...

We hebben dus toch een kans. Laat ons daarom de gelederen sluiten en als één man naar de regeringsonderhandelingen gaan . Samen zijn we sterk!

Intussen moeten we ook in stilte werken aan een plan B . Mocht het toch niet mogelijk zijn om met de Franstaligen overeen te komen, dan moeten we een plan op zak hebben voor een vreedzame scheiding . "Si vis pacem, para bellum" ...

Voorlopig duimen we voor de onderhandelingstafel. .. We wensen de onderhandelaars van harte veel wijsheid en een zeer stevig Vlaams reflex.

En intussen, Dames en Heren

11 juli 2010