Deze gedachten zijn bedoeld als hulp voor ouders en leraren die met kinderen werken. Of deze voorgestelde opmerkingen werkelijk bemoedigend zijn, hangt af van de houding van de volwassenen die ze gebruiken. Is het een gevoel van vertrouwen in het kind, geloof, acceptatie, gemengd met wat humor; of is het een gevoel van moralisatie, preken of ongeduld?

“Je hebt …… goed gedaan.”

Kinderen moeten bemoedigd worden, wanneer ze het niet verwachten, wanneer ze er niet om vragen. Het is mogelijk om bij ieder kind een nuttige daad of medewerking te ontdekken. Zelfs een opmerking over iets, wat voor ons klein en onbeduidend is, kan voor het kind heel belangrijk zijn.

“Je hebt …….beter gedaan.”

Groei en verbetering is iets, wat we van alle kinderen moeten verwachten. Ze mogen dan wel niet op het punt zijn, waarop wij zijn, maar als er verbetering is, is er minder kans op ontmoediging. Kinderen zullen meestal met iets doorgaan, als ze zien, dat er verbetering optreedt.

“We vinden jou wel leuk, maar we vinden niet leuk, wat je gedaan hebt.”

Dikwijls voelt een kind, dat hij niet geliefd is, nadat hij een fout gemaakt heeft of zich misdragen heeft. Een kind moet nooit denken, dat hij niet geliefd is. Het is belangrijk om een onderscheid te maken tussen het kind en zijn gedrag, tussen de daad en de dader.

“Je kunt mij (ons, de anderen enz.) helpen, door ......”

Zich nuttig en behulpzaam te voelen is voor iedereen belangrijk.Kinderen willen behulpzaam zijn: we moeten ze alleen de gelegenheid geven.

“Dus je maakt een fout; nu, wat kun je van die fout leren ?”

Er kan niets worden gedaan aan wat er gebeurd is, maar iemand kan altijd iets doen aan de toekomst. Fouten kunnen het kind een hele hoop leren, als hij niet in verlegenheid is gebracht door het maken van die fout.

“Laten we het samen eens proberen.”

Kinderen, die denken, dat ze alles perfect moeten doen, zijn dikwijls bang iets nieuws te proberen uit angst om iets fout te doen of te falen.

“Je zou graag hebben, dat we dachten, dat je het niet kunt, maar we denken, dat je het wel kunt.”

Deze benadering kan gebruikt worden, wanneer het kind zegt of uitdrukt, dat iets voor hem te moeilijk is en hij evenveel aarzelt om het te proberen. Als hij het probeert en faalt, heeft hij toch altijd nog de moed gehad om het te proberen. Onze verwachtingen moeten gelijke tred houden met de bekwaamheid en rijpheid van het kind.

“Blijf proberen. Geef het niet op.”

Als een kind iets probeert, maar niet veel succes heeft, kan een opmerking als deze behulpzaam zijn.

”Ik weet zeker, dat je dit aankunt (het oplossen van een probleem e.d.) maar als je enige hulp nodig hebt, weet je, waar je me kunt vinden.

”Ik kan begrijpen, hoe je je voelt (geen sympathie, maar empathie), maar ik ben er zeker van, dat je het klaarspeelt.”

Sympathiseren met een andere persoon helpt hem zelden, eerder blijkt het dat het leven oneerlijk voor hem is geweest. Het begrijpen van de situatie en het geloof in de bekwaamheid van het kind om zich aan te passen is voor hem van meer hulp.

(Bron: Study Groups Leader’s Manual, Vicki Soltz. © Uitgave Stichting voor Toepassing van de Individualpsychologie, Westervoort.)