Woord vooraf
Waar over opvoeding wordt gepraat, daar krijgen meestal de ouders openlijk of in bedekte termen de schuld van onaangepast gedrag van de jeugd.
Het is wellicht waar dat de ouders in de opvoeding een te verantwoordelijke taak op hun schouders gelegd krijgen, en dat ze voor deze taak onvoldoende zijn voorbereid.
Het opvoeden van kinderen in dit tijdperk van onze geschiedenis vraagt om een heel andere instelling tegenover kinderen dan die de huidige volwassenen bij hun opvoeding hebben meegekregen.
Maar wie helpt de ouders? Wat wordt er gedaan om ouders bij deze verantwoordelijke taak, waarvan zoveel afhangt, te helpen? Waar kunnen ouders leren wat ze verkeerd doen en hoe ze dat anders kunnen doen"
Dreikurs en Soltz wijzen een weg om het kleine hulpeloze mensje dat aan jonge ouders wordt toevertrouwd, op te voeden tot deelnemer aan een democratische maatschappij, waarin mensen elkaar achten, met elkaar samenwerken, verantwoordelijkheid voor het grotere geheel willen dragen en meer in 'wij'- dan in 'ik'-begrippen denken, op basis van een gezond gevoel van eigenwaarde.
De verschillende methoden die tot dit doel leiden moeten geleerd worden. Het is onredelijk te verwachten dat ouders zich op de juiste manier gedragen en hun kinderen op de juiste manier beïnvloeden, als hun niet de mogelijkheid wordt geboden om dat te leren. In navolging van Dreikurs/Soltz stimuleert de 'Werkgemeenschap Ouders' het vormen van studiegroepen voor ouders. Het is niet genoeg een boek over opvoeding te lezen. Men moet over de nieuwe opvattingen met andere ouders van gedachten wisselen, anders krijgt men niet genoeg inzicht. In de studiegroepen helpen ouders elkaar om de nieuwe instelling tot hun kinderen te vinden, die in een autocratisch verleden noch nodig noch mogelijk was.
Kinderen dagen ons uit is meer dan een boek, liet is een school, die gedragen wordt door de ideeën van Dreikurs' leraar Alfred Adler, de grondlegger van de 'Individualpsychologie'. Kinderen dagen ons uit wordt in duizenden studiegroepen in Amerika en Europa gebruikt en vormt de basis van een internationale beweging voor democratische opvoeding.
Dreikurs maakt ons duidelijk dat we niet tot bevredigende resultaten kunnen komen, tenzij we de strijd tussen de generaties beëindigen. De ouders zijn de eersten die daaraan een einde moeten maken, maar ze moeten zich niet gewonnen geven. Geweld noch principiële toegevendheid leidt tot positieve resultaten. Dit boek wijst een gulden middenweg.
Vervolgens moeten de volwassenen zich aan de uitdaging van en de beïnvloeding door hun kinderen onttrekken. Als zij niet weten welk doel het kind met zijn storende gedrag op het oog heeft, versterken ze dit slechts en doen precies dat wat het kind uitlokt. Zij kunnen leren de motivatie van het kind te begrijpen en technieken toe te passen om deze te veranderen. In dit boek zegt de moeder Vicki Soltz in eenvoudige taal welke doelen kinderen najagen en hoe opvoeders daarop kunnen reageren.
Een jonge moeder, die de lessen van Dreikurs/Soltz al enige tijd in praktijk brengt, zegt: 'Ik wil niet beweren dat nu alle problemen opgelost zijn, maar we hebben tenminste een methode om ze aan te pakken en ik ondervind dat deze methode bij veel mensen werkt.'
Voorjaar 1973
Theo Schoenaker,Voorzitter van de 'Werkgemeenschap Ouders'