Home

Wil je gedragingen van kinderen veranderen dan zul je bij jezelf moeten beginnen. Volwassenen willen respect, maar vinden het vaak lastig om kinderen met respect te bejegenen. Wanneer ouders weten wat ze doen, leren kinderen hun gedrag te verbeteren in de richting van wederzijds vertrouwen en het dragen van verantwoordelijkheid. Zo kan worden bijgedragen aan kinderen die met zelfvertrouwen in de wereld staan en graag een bijdrage willen leveren aan de omgeving waarin ze leven (gezin, school).

Het resultaat is niet alleen gelukkiger ouders, maar ook gelukkige kinderen.

Vroeger werd het als vanzelfsprekend aangenomen dat ieder ouderpaar in staat was zijn kinderen goed op te voeden. Tegenwoordig blijkt dat helemaal niet meer zo vanzelfsprekend te zijn. De tijden zijn veranderd. De methoden om op te voeden zijn veranderd.

Opvoeden doe je vanuit je hart, maar ook met je verstand! Daarvoor is het nuttig om er achter te komen hoe je kind de wereld ervaart en daardoor beter het wáárom van het gedrag van je kind begrijpt.

Opvoeden in deze tijd is zeker niet eenvoudig. Er bestaan ook geen kant en klare recepten voor iedere situatie. En zoals "vroeger".... dat werkt niet meer. U kunt dus best wat hulp gebruiken.

Kan het ook anders?

Dreikurs antwoordt daarop volmondig met ja. In zijn boek “Kinderen dagen ons uit” wordt op praktische wijze ingegaan op alternatieven. In 39 korte hoofdstukken (zie hiernaast) wordt aan de hand van concrete voorbeelden beschreven op welke wijze ouders anders met kinderen kunnen omgaan. Kinderen bemoedigen, hen erbij betrekken, gevolgen toepassen ipv straf, met hen praten zijn een paar van de principes die op toegankelijke wijze worden behandeld.

Wat te doen als kinderen ouders uitdagen? Meestal kiezen we tussen toegeven of de strijd aangaan. En bij beide toepassingen zijn we meestal niet tevreden met onszelf.

Ook is nog maar de vraag wat het resultaat is van deze methoden.

Een kind dat altijd zijn zin krijgt raakt verwend. Of het wordt een ontmoedigd kind dat leert dat ouders de baas zijn en door hun macht zaken kunnen beslissen.

Democratische opvoedingsmethoden

Op steeds meer plaatsen in Nederland worden er oudertrainingen gegeven door gecertificeerde encouraging-trainers. Daarbij wordt het boek Kinderen opvoeden en vrede in het huis houden gebruikt.

Kijk voor meer informatie over aanbod en adressen op:

Kinderen dagen ons uit is een boek dat al in de zestiger jaren van de vorige eeuw geschreven is. De auteur had daarbij vooral de opvoedingssituatie in de toenmalige USA voor ogen. (Opmerkelijk is dat de Huidige situatie in Nederland daarmee goed vergelijkbaar is.)

Een werkgroep van ouders in mijn woonplaats Westervoort, vond "Children the Challenge" in 1972 een bruikbaar boek om gezamenlijk door te werken. Een bescheiden organisatie ontstond, de 'Werkgemeenschap Ouders' . Die verzorgden een gestencilde vertaling van het boek en de handleiding. Die stencils werden weer gebruikt door steeds weer nieuwe studiegroepen van ouders.

De flyer die we uit brachten (en die hier nog te lezen is) beschreef:

Kinderen worden niet geboren met de vele vormen van storend of onaangepast gedrag, zoals rommel maken, ruzie zoeken, ongehoorzaamheid, luiheid, onverschilligheid, angstigheid, stotteren, enz. Deze gedragsvormen ontwikkelen zich in kinderen door de wisselwerking tussen kind en directe omgeving. Tot die directe omgeving behoren uiteraard niet alleen de ouders. Alle gedrag wordt aangeleerd. Wat aangeleerd kan worden, kan ook worden afgeleerd...." (Een formulering die nu in 2013 wellicht wat heftig overkomt, maar in de kern natuurlijk juist is.)

Het aantal studiegroepen van ouders breidde zich snel uit. Het boek kwam in druk uit en beleefde tot 1999 zes herdrukken.

Na die tijd zijn er van hetzelfde opvoedingsconcept tal van nieuwe Nederlandstalige boeken verschenen. Zie daarvoor de items, hiernaast.

Adrie van der Horst

Maart 2013

"Kinderen dagen ons uit" (oorspr. "Children the Challenge" 1964) van Rudolf Dreikurs, is in 1972 vertaald en aanvankelijk in gestencilde vorm uitgegeven door de Werkgemeenschap Ouders, Westervoort.

De Werkgemeenschap Ouders organiseerde oudergespreksgroepen met dit boek als leidraad. Ook vertaalde de Werkgemeenschap Ouders de bijbehorende "Study Group Leaders Manual" van Vicky Soltz, (met instructies voor het leiden van oudergespreksgroepen en aanvullend leesmateriaal) en gaf deze in gestencilde vorm uit. [PDF]

De "Werkgemeenschap Ouders" is in 1974 opgegaan in STIP (Stichting voor Toepassing van de Individualpsychologie). Binnen STIP waren werkgroepen van ouders, leerkrachten en "zelfopvoeders" aktief. STIP gaf het blad "Mensenkennis, Opvoeding en Persoonlijke groei" uit. Momenteel kunt u voor hulp en advies terecht bij onze Encouraging-trainers. Die zijn verenigd in het Adler Netwerk Nederland

De eerste gedrukte uitgave van Kinderen dagen ons uit kwam in 1973 uit bij Uitgeverij Contact in Amsterdam. Het boek werd zes maal herdrukt.

Sinds de eerste uitgave in Amerika (1964) zijn er miljoenen van verkocht. Aardig te vermelden dat in Australië de heruitgave (1995) de titel “Happy children, a challenge to parents” meekreeg.

Bij het lezen van "Kinderen dagen ons uit" zult u in veel gevallen een zeer voor de hand liggende werkwijze aantreffen; bij al die gevallen wijzen we echter ook op de fouten die u, zoals de meeste ouders, gemaakt hebt. Als we onze fouten niet ontdekken, kunnen we ook geen vorderingen maken. Hoewel we de fouten aanwijzen die heden ten dage bij de opvoeding worden gemaakt, is het niet onze bedoeling de ouders te kritiseren of te veroordelen. Zij zijn het slachtoffer van omstandigheden die buiten hun competentie vallen. Wij proberen hulp te verschaffen en de weg aan te geven die ons uit de huidige moeilijkheden helpt. Het is zeker niet onze bedoeling te bewerken dat de ouders nog meer in de war worden gebracht of nog moedelozer worden.

RUDOLF DREIKURS, M.D. <3 A Biological Summary by Eva Dreikurs Ferguson, Ph.D.

“Dreikurs was born in Vienna in 1897 into a merchant family that had attained comfort without opulence. A first born with a sister five years younger, he learned music at an early age as well as foreign languages (French and English) when a little older. He retained his love of music throughout his life time. As an adult he composed songs, and he played chamber music in his home, at varying times playing the piano, violin, viola, and cello. He loved playing the piano and often played four-handed pieces or even two-piano music when another musician was available. From the age of 50 onward he had two pianos in his home. In contrast, he was not an avid linguist. In later years, when he had to present lectures in French or English he could do so, but he never prided himself on his linguistic skills.

“In World War I, Dreikurs became a soldier at the age of 18 and was commissioned as a lieutenant in the Austrian Army. During his adolescent years he had become involved in youth groups focusing on idealistic causes, involving humanism and nature and social ideals, and he was not militaristic in his outlook. His concerns with morality and spirituality were broadly concerned and not limited to a single faith or denomination. He worked strongly for peaceful co-existence between individuals, groups, and nations, and undoubtedly the horrors he experienced in World War I strengthened his resolve to help humanity rely on cooperation rather than destruction in resolving conflicts.

“After his military duties, he went to medical school and to specialty training in psychiatry, a newly developed medical specialty. In treating patients in his private practice he sought the advice of elders and leaders in the field. Thus he met Alfred Adler, the founder of Individual Psychology. He joined the discussions and work led by Adler, including work as counselor in the child guidance centers established in the public schools in Vienna. Dreikurs became a leader in the Vienna Adlerian activities, and when Adler died in 1937 it was Dreikurs who went to Brazil to fill in a lecture tour in Adler’s stead.

“Following the trip to Brazil, Dreikurs moved to Chicago and developed a psychiatric practice there. His concerns with community psychiatry, well established in his work with Adler in Europe, continued. He led community child guidance centers, and continued his work with schools. His life-long concern with prevention led him to focus on parenting and educational training. He helped establish the North American Society of Adlerian Psychology and established its first national journal. He helped establish the International Association of Individual Psychology after World War II, He founded an international summer school in 1962 (its umbrella organization being later called ICASSI). The international summer school followed a model of an earlier program that had been established by Adler.

“Dreikurs expended his energies on helping children and youths. He focused on the democratic processes that were needed in raising and educating children. He continued as well as furthered the educational and counseling methods developed by Adler and colleagues in Vienna. Although a noted psychiatrist and eminently effective in working with seriously disturbed individuals, in his writings Dreikurs was concerned with the norms involved in problems of everyday life and not merely with treatment of psychopathology. Dreikurs recognized that psychological difficulties entailed disturbed social relationships. For him, the values, beliefs, and human relationships of individuals and groups were crucial in psychological well-being. Thus he wrote on group dynamics and group psychotherapy, as well as on music therapy that integrated his appreciation of both music and group processes.

“During his lifetime, his teaching of democratic methods for conflict resolution and his emphasis on encouragement and natural consequences was often not well accepted. Due to his efforts, however, thousands of people are now reading his books and raising responsible children with encouragement and mutual respect. Although Dreikurs died in 1972 at the age of 75, his influence continues and grows to the great benefit of communities around the world.” * Copyright 2008 by Eva Dreikurs Ferguson, Ph.D.. Source: www.icassi.net. Excerpt by Carroll R. Thomas, Ph.D., February 8, 2019.

In 2009 is het boek in een beperkte oplage herdrukt. (Inmiddels uitverkocht!)

De Stichting Support Stotteren overweegt om een bewerking en/of heruitgave van het boek te verzorgen.

In Blij met Mij leren kinderen zichzelf te begrijpen en te praten over hun gevoelens. Ze leren emotionele basisvaardigheden voor zelfbewustzijn, zelfrespect en eigenwaarde.

In Muis, monster en ik leren kinderen effectieve, sociale vaardigheden door het herkennen van muis- en monstergedrag en maken kennis met hun assertieve ik.

Rudolf Dreikurs, M.D. conducts a family counseling session in front of a television audience at public television station KOAC in Corvallis, OR. A couple with some previous counseling continues work on how to deal with one of their children.

Gratis E-boek 'Help mijn kind luistert niet'

Vraag nu het gratis E-boek 'Help mijn kind luistert niet' aan en geef u op voor onze nieuwsbrief.

Actueel

Bemoediging gebruiken.

"Ik ben een kind en ik wil er alleen maar bij horen"

Dit keer wil ik graag een stuk uit het Positive Discipline boek van Jane Nelsen delen met jou om te bespreken waarom bemoediging zo belangrijk is.

Als een kind naar je toe zou komen en argeloos zou zeggen: “Ik ben een kind en ik wil er alleen maar bij horen,” zou je dan boos worden en dat kind op wat voor manier ook teleurstellen? Natuurlijk niet! Wat veel volwassenen zich niet realiseren is dat elk kind dat zich misdraagt, onbewust eigenlijk zegt: “Ik wil er alleen maar bij horen, en ik heb een aantal verkeerde meningen over hoe ik dat voor elkaar moet krijgen.” Deze boodschap zegt je kind natuurlijk niet letterlijk maar wordt uitgezonden in code. Het kan voor een kind heel bemoedigend zijn als de volwassene geleerd heeft de ‘code voor wangedrag’ te ontcijferen.

We weten, een lastig kind is een ontmoedigd kind. Hun lastige gedrag maakt je duidelijk dat ze niet het gevoel hebben dat ze er bij horen en van belang zijn, en ze hebben een verkeerd idee over hoe ze kunnen bereiken dat ze er wel bij horen en van belang zijn. Het is eenvoudiger om negatief gedrag om te buigen in positief gedrag als je je ervan bewust bent dat er achter het negatieve gedrag een verborgen, ontmoedigende overtuiging schuil gaat.

Dreikurs legde grote nadruk op bemoediging en beschouwde het als de belangrijkste vaardigheid die volwassenen kunnen leren om kinderen te helpen. Hij zei vaak: “Kinderen hebben bemoediging nodig, zoals planten water nodig hebben. Ze kunnen niet overleven zonder.” Als we dit als uitgangspunt nemen, is het duidelijk dat een lastig kind het beste geholpen kan worden door het te bemoedigen. Als het gevoel van ontmoediging verdwenen is, zal ook de reden voor het lastige gedrag verdwenen zijn. Ook al is dit waar, het is lang niet altijd gemakkelijk om bemoedigend te zijn tegen een kind dat zich misdraagt, en veel volwassenen weten ook niet goed hoe bemoediging eruit ziet.

Soms is het moeilijk om bemoedigend te zijn omdat de volwassene gemakkelijk verstrikt kan raken in een negatieve reactie op het lastige gedrag, in plaats van iets te doen dat tegemoet komt aan de boodschap achter het negatieve gedrag en dat kinderen motiveert om het beter te doen.

Een andere reden waarom bemoedigen niet gemakkelijk is, is dat heel veel volwassenen ervan overtuigd zijn dat straf kinderen ertoe aanzet om zich beter te gedragen. De meeste opvoeders die geloven dat straffen werkt, hebben echter niet goed nagedacht over de negatieve gevolgen op de lange termijn. En zelfs degenen die dat wel hebben gedaan en zich ervan bewust zijn dat straffen geen goede zaak is, lopen toch in de val.

Het is misschien een bemoedigende gedachte dat dit ‘in de val lopen’ normaal is. We hebben allemaal ‘knoppen’ en kinderen weten precies op welke knop ze moeten drukken. Als er op bepaalde knoppen gedrukt wordt, lijkt het of ons primitieve reptielenbrein in werking treedt. We zullen misschien onze jongen niet ‘opeten’, maar we knabbelen zeker stukjes van hun gevoel van er bij horen en van belang zijn af als we in boosheid reageren. Tijdens een conflict is de kans groot dat zowel volwassenen als kinderen irrationeel reageren. Geen wonder dat niemand naar elkaar luistert. Dit is niet het moment om iemand iets opbouwends bij te brengen, maar toch denken volwassenen vaak dat ze op dat moment het probleem moeten aanpakken. Dat ze, als ze dat niet doen, het kind ‘ergens mee weg laten komen’. Dit is precies één van de redenen voor een Positive Time-out – zodat de volwassene en het kind beiden kunnen kalmeren en zich beter voelen (en weer toegang krijgen tot hun rationele brein) voordat ze een poging doen om het probleem op te lossen.

Zelfs als de volwassene kalm is, kan het idee van bemoediging wel heel leuk lijken, maar de toepassing ervan blijft vaag als niet duidelijk is wat het precies inhoudt.

Bemoediging is waar het bij Positive Discipline en in het boek om draait. Elke methode die besproken wordt, is bedoeld om kinderen en volwassenen te helpen zich bemoedigd te voelen. Bemoediging schept de gelegenheid voor kinderen om zich te realiseren: “Ik kán dit, ik kan iets bijdragen, en ik heb invloed op wat mij overkomt of op hoe ik reageer.” Door bemoediging leren kinderen de vaardigheden en sociale verantwoordelijkheid die zij nodig hebben voor succes in het leven en in hun relaties. Iets simpels als een knuffel kan al zo bemoedigend zijn dat het kind zich beter voelt en het daarom beter zal doen.

Jaren geleden besloot Jane Nelsen om deze theorie van Dreikurs te testen. Zij vertelt: "Mijn zoontje van twee was al een tijd aan het jammeren en ik had er zo genoeg van dat ik hem een flink pak op zijn broek wilde geven. In plaats daarvan, denkend aan het concept van bemoediging, ging ik door mijn knieën, gaf hem een knuffel en zei dat ik heel veel van hem hield. Niet alleen hield hij op met jammeren en huilen, maar mijn irritatie verdween als bij toverslag toen ik me de verborgen boodschap achter zijn gedrag herinnerde en een paar minuten de tijd nam om iets bemoedigends te doen in plaats van iets bestraffends."

Helaas is bemoediging niet altijd zo eenvoudig als in dit voorbeeld. Daar zijn drie hoofdredenen voor:

  1. Het is voor volwassenen moeilijk om zich te herinneren dat een lastig kind in werkelijkheid zegt: “Ik wil er alleen maar bij horen.”

  2. Hoewel volwassenen vaak heel bedreven zijn in het geven van straf, zijn ze niet vaardig in bemoediging.

  3. Kinderen staan niet altijd open voor bemoediging tijdens een conflict.

Adrie heb jij zelf een voorbeeld dat je bemoedigend naar je kind reageerde op een moment dat dat eigenlijk heel moeilijk was? Wil je me dat vertellen, of een reactie achterlaten op de website onder dit artikel hierover?

POSITIVE DISCIPLINE PARENT OPLEIDING

Afgelopen 19 en 20 januari werd weer de opleiding tot Positive Discipline Parent Educator gehouden, verderop in deze mail zie je de foto van de groep en ook een heel mooie visuele samenvatting van Positive Discipline die Maaike van Hal tijdens de opleiding gemaakt heeft. Echt iets om uit te printen en als geheugensteuntje op te hangen!

CURSUSSEN

Wil jij graag meer weten over hoe je Positive Discipline thuis kunt gebruiken? Doe dan mee aan een cursus Positive Discipline voor Ouders/opvoeders.

Elke week start er een cursus via Skype. Je kunt je aanmelden via neda@positivedisciplinenederland.nl

En woon je in België in de buurt van Schoten dan kun je meedoen aan de Positive Discipline cursus die Veerle Peetermans en John Sedzicki gaan geven vanaf volgende week dinsdag 5 februari. Voor meer informatie en om je op te geven neem contact met hen op via hun website of telefonisch 0479/830178.

INTERVIEW WITH RUDOLF DREIKURS, M.D.

By Nira Kfir, Ph.D.“Rudolf Dreikurs [1897-1972] was an Austrian-American psychologist and educator who developed Alfred Adler's individual psychology theory for a practical approach. In a rare interview, he talks about the ways in which democracy expresses itself in everyday life, about revolutionary psychological methods for raising children in modern society, advanced teaching methods for schools, the importance of the individual, in the modern era.” -- The Archives: Educational Treasures, YouTube, posted August 7, 2018.

Lees online

Rudolf Dreikurs Kinderen dagen ons uit [pdf]

Vicki Soltz Study Group Leaders Manual [pdf]

Een jonge man zit in de bus van zijn werk naar huis. Hij is erg terneergeslagen, diep teleurgesteld, heeft geen doelen en ziet de zin van zijn leven niet meer in. Het staat hem precies voor ogen hoe hij straks, als hij thuis kom, een einde aan zijn leven zal maken. Bushalte

Zijn wereld is klein en somber, maar niet zó klein dat hij bij de bushalte een jonge vrouw over het hoofd zie, die op de volgende bus wacht. Zij is gelukkig, tevreden met zichzelf en de wereld, en kijkt hem door het raam aan, heel even maar.

Leven gered

Drie dagen later, als de bus weer bij dezelfde halte stopt, stapt de jonge man uit, omdat hij de jonge vrouw heeft herkend die zijn leven heeft gered. Hij gaat naar haar toe, stelt zich voor en vertelt wat hij meegemaakt heeft: “Toen u mij aankeek met uw vriendelijke blik waarin zoveel vertrouwen lag, wist ik plotseling dat het leven zin had. Ik dank u daarvoor.”

Uit: Moed doet goed

Hartelijke groeten,NedaPositive Discipline NederlandWil je de vorige opvoedtips lezen kijk dan hier.

Het kind wil erbij horen >>

Leer meer over de betekenis van de Individualpsychologie voor werk, opvoeding, onderwijs, counseling en coaching.

Het gevoel-erbij-te-horen

Als je de mens ziet als een sociaal wezen, dan snap je waarom het gevoel erbij- te- horen zo belangrijk is. Als je een vis als een waterwezen ziet, dan begrijp je waarom water zo belangrijk voor hem is. Dan begrijp je ook waarom hij zich zo merkwaardig gedraagt als hij op het droge ligt. Je kunt de vis verbieden zich zo te gedragen, je kunt wetenschappelijk onderzoek doen naar dit gedrag, je kunt medicijnen ontwikkelen, maar nodig is alleen maar één ding: water, schoon water!

De meeste ouders zien hun kinderen niet als sociale wezens. Daarom stellen ze gewoonlijk ook niet de vraag naar het gevoel erbij- te- horen als kinderen moeilijkheden maken of hebben. “Hoe voelt ons kind zich met zulke ouders als wij zijn.”? “Hoe voelt het zich in dit gezin met zo´n schat van een zusje”? Dat is een nuttig gespreksthema voor de ouders . Als het kind voelt dat het er- niet- bij-hoort ontwikkelt het gedrag waarmee het aandacht, toewijding krijgt, iets bijzonders is, of waarmee het oppositie aanmeldt of wraak nemen wil voor zijn situatie of voor de manier waarop men met hem omgaat. Dat is onbewust gedrag maar nuttig om –weliswaar met negatieve middelen- te voelen dat hij ook een plaats heeft, erbij hoort.

Onlangs kwam de volgende brief die ik graag – met toestemming van de schrijfster- met jullie wil delen:

“Mijn zoon begon kort na zijn 3e verjaardag te stotteren. Het stotteren heeft me zeer, zeer onrustig gemaakt. Ik ben toen heel snel met hem naar een logopediste gegaan. Daar waren ook andere kinderen met hetzelfde probleem en mijn zoon is steeds sterker gaan stotteren met extremene lichaambewegingen enz. Ik heb toen een andere logopediste gezocht. Bij haar is mijn zoon nu een jaar. Het is niet werkelijk beter geworden. Ik denk wel dat deze therapeute weet wat ze doet en precies daarom weet ik me geen raad meer.

Ze doet ademoefeningen met mijn zoon en nu spreekt hij vaak tijdens het inademen. Mijn moeder is psychotherapeut. Ze heeft geopperd dat ze bij hem een kinderneurose vermoedt. Door deze diagnose ben ik op uw boeken gekomen en ik ben enthousiast.

Zijn zusje wordt in April 2 jaar oud. Tussen die beiden is een sterke rivaliteit. Hij heeft naast haar geen kans. Ik merk steeds beter, dat ik me totaal verkeerd gedraag, omdat ik bij mijn zoon alleen nog maar het stotteren zie en hoor en dat maakt me steeds waanzinniger. Alles draait alleen nog maar om stotteren en om zijn ademoefeningen die hij niet doen wil, maar de therapeute zegt dat hij dat moet.

Ik sta door mijn werk in de publiciteit en ik heb weinig tijd. Het spraakprobleem van mijn kind maakt me enorm onzeker en hij blameert me er ook vaak openlijk mee. Niemand kan me blijkbaar een goede bruikbare raad geven. Hoewel ik al veel begrepen heb, wil ik in feite alleen maar dat dat stotteren ophoudt.”

Ik zal haar over skype en chat aanwijzingen geven over de richting, die ze kan gaan, en hopelijk kan ik haar kalmeren en bemoedigen. Dan kan ze bij één van onze counselors de begeleiding krijgen om begrip voor een nieuwe omgang met haar zoon te vinden. En ze kan aan een Encouraging-Training deelnemen zoals die door de Schoenaker-Academie Genemuiden wordt aangeboden. Zo kan ze ook leren zichzelf te begrijpen en te accepteren. De betekenis die zij dit stotteren toekent moet gereduceerd worden. Op de voorgrond komt de Individualpsychologische opvoedingsmethode die de mens als een sociaal wezen ziet, die met de geboorte de basisbehoefte het gevoel erbij- te- willen- horen mee in deze wereld brengt. Er is veel te doen, zoals Gezinsraad, Bemoediging en Tijd voor het kind.En vooral: oefen, je kind te zien en minder zijn stotteren. Oefen te luisteren naar wat hij wil zeggen en niet naar hoe hij het zegt.

Theo Schoenaker ( http://www.facebook.com/theo.schoenaker.1/posts/143096545850292 )

Individualpsychologie: Dan weet je wat je kunt doen.

Waar wacht je nog op?

Waar wacht je nog op?

Zelf bewust je relatie verrijken

Wat kun je doen om de kwaliteit van je relatie te verbeteren, ook als je partner (nog) niet meewerkt? Kun je alleen eigenlijk wel wat bereiken?

Het antwoord in dit inspirerende boek is een overtuigd: ja!

Zeker, in een relatie gaat het om twee personen, maar één daarvan kan een doorslaggevende bijdrage tot verbetering leveren.

Dit boek laat zien hoe dat kan. Het beschrijft een realistische en bemoedigende weg, die ook uw relatie, door uw toedoen, zal verrijken.

Theo Schoenaker, auteur van o.a.’Moed doet goed’ en ‘Kinderen opvoeden en vrede in het huis houden’ publiceerde veel artikelen en boeken met als hoofdthema bemoediging, dat gebaseerd is op de Individualpsychologie van Alfred Adler

Hij ontwikkelde ook de Encouraging-trainingen Schoenaker concept®, voor persoonlijke groei, opvoeding en relaties, die inmiddels door tienduizenden mensen zijn gevolgd.

‘Een praktische wegwijzer voor een liefdevolle relatie’

Lees verder >>

De Creatieve partnerschap NIEUW

Hier gaat het om!

Je trouwt door gebrek aan ervaring, je laat je scheiden door gebrek aan geduld en je hertrouwt doordat het je ontbreekt aan de juiste inzichten. Lees verder >>

"... Jouw kinderen zijn niet jouw kinderen

Het zijn zoons en dochters van het leven

dat naar zichzelf verlangt.

Je mag hen jouw liefde geven maar niet jouw

gedachten

Want ze hebben hun eigen gedachten.

Je mag hun lichaam huisvesten maar niet hun

ziel

Want hun ziel woont in het huis van

morgen.

Dat jij niet kunt bezoeken, zelfs niet in jouw

dromen.

Je kunt proberen te zijn zoals zij,

Maar probeer niet hen te laten zijn zoals jij..."

Kahlil Gibran

1961 Het Huwelijk een uitdaging

Dit boek uit 1961 moet vooral gelezen worden vanuit het perspectief van die tijd. De ideeën die erin beschreven staan, zijn inmiddels voor een deel verwezenlijkt. Toch is het geenszins een verouderd boek. De lezer zal merken dat de auteur haarscherp de overgang ziet van een oude naar een nieuwe tijd en de moeilijkheden die (huwelijks-)partners daardoor ondervinden. Ook anno 2013!

Het boek wordt ingeleid door Mr.Dr.G.W. Arendsen-Hein (Voormalig Geneesheer-directeur open TBR-kliniek Groot Batelaar, Lunteren.)