Vredenbergstichting
Het verhaal
In 1965 studeert een logopediste af. Ze is teleurgesteld in de kwaliteit van de opleiding en overweegt stewardess te worden. Ze loopt stage bij een logopedistenechtpaar in Doetinchem, Ton en Theo Schoenaker. Ze raakt geboeid door het werk van deze mensen, hun beroepsopvatting en hun engagement. Ze ondervindt dat de behandeling van stotteren levendig kan zijn en besluit zich hierin te specialiseren.
De eerste groepstherapie voor mensen die stotteren met gestructureerde nazorg is een feit: de Doetinchemse Methode. De vereniging Demosthenes wordt opgericht, daarna de Werkgemeenschap Stottertherapie Doetinchemse Methode, het eerste samenwerkingsverband van stottertherapeuten in Nederland.
Dankzij Ton en Theo Schoenaker komt ze in contact met Gerhard Meijer, zangpedagoog, Arnold van Ogtrop, danser en eutonieleraar, en Erik Blumenthal Dipl.-Psych. Erik Blumenthal heeft de Individual Psychologie van Alfred Adler in Europa verspreid waardoor ze in stottertherapie wordt toegepast.
Ze neemt het werk in Duiven over wanneer Ton en Theo Schoenaker hun instituut naar Duitsland verhuizen.
De Stichting Stottertherapie Doetinchemse Methode gaat een eigen koers varen. Alle instituten in Nederland moeten één methode aanbieden. Gedragstherapeutische technieken nemen de plaats in van Individualpsychologische principes. Het aantal therapie-uren wordt vastgelegd en ingevuld met spreekoefeningen, ademoefeningen en ontspanningsoefeningen.
Medio 1976 verlaat ze de Stichting Stottertherapie Doetinchemse Methode.
Cliënten uit Duiven nemen contact op met haar. Ze zijn onder de indruk van de behandelresultaten onder haar leiding, Uit dit contact ontstaat een zelfstandige praktijk.
De therapeut ontwikkelt in samenwerking met mensen die stotteren een eigen opvatting, met een eigen terminologie, een eigen therapievorm en een eigen vorm van nazorg.
Actieve cliënten richten in 1984 de Vredebergstichting op.
Wat heeft de Vredebergstichting in de afgelopen 40 jaar bereikt:
We hebben stotteren doorgrond, we hebben stotterbehandeling verder ontwikkeld, we hebben het stotterprobleem dichter bij mensen gebracht
We hebben de exclusiviteit van stotteren opgeheven
We hebben presentatievormen ontwikkeld: informatiebijeenkomsten, interviews, een expositie, een affiche, essays, seminars, een website, workshops
We hebben terminologie ingebracht die stotteren een menselijk gezicht geeft
We hebben ruimte gemaakt voor gelijkwaardige vormen van therapie en persoonlijke begeleiding.
Het uitgangspunt is dat iemand die stottert zichzelf leert kennen en zijn aandeel in het probleem. Met consequent handelen verandert hij z’n gevoelstoestand.
We hebben therapeuten instrumenten gegeven voor de lijn in hun behandeling.
Een therapeut zonder visie heeft geen antwoord op de posities die de cliënt inneemt.
We hebben bewezen dat de samenwerking van stottertherapeut en mensen die stotteren voorwaarde is voor groei van degene die stottert en van de therapeut.
Ondanks ontkenning en grote tegenwerking zien we onze opvattingen en terminologie terug in de hele stotterwereld in thema’s, voorlichtingsmateriaal, verenigingsactiviteiten en organisatievormen.
We hebben honderdduizenden mensen de vraag gesteld: Stotteren wat doe jij ermee. We hebben tienduizenden mensen een antwoord laten horen op de vraag: Stotteren wat doe jij ermee.
We hebben honderden mensen laten praten over de vraag: Stotteren wat doe jij ermee.
Talloze volwassenen gebruiken hun stotteren niet meer en maken carrière.
Tientallen jongeren stotteren niet meer en doen een hogere opleiding dan mogelijk leek.
Vele kinderen stotteren niet meer dankzij een aanpak die in een kinderwereld past.
Vele kinderen zullen niet gaan stotteren omdat hun ouders en leerkrachten hebben begrepen dat ze hun aandacht beter kunnen richten op ontwikkeling.
Wat hebben we te bieden? Een visie op therapie,
therapie die recht doet aan de zelfstandigheid van de jongere en de volwassene die stottert
therapie die recht doet aan de zelfstandigheid van het kind en de verantwoordelijkheid van de volwassenen in de leefomgeving van dit kind
therapie die gericht is op bijdragen in de samenleving
supervisie van de ouders, de leerkracht of docent, de partner, de werkgever is gericht op consequent omgaan met degene die stottert
trajectbegeleiding in opleiding en werk, is gericht op de inzet en het consequent handelen van de jongere en de volwassene die stottert
Ben je een cliënt, een student of therapeut die dit verhaal interessant vindt, laat je niet ontmoedigen door vooroordelen van anderen. Ga op onderzoek uit. We voeren graag een gesprek over de vragen die je hebt. Die kunnen gaan over stotteren, over therapievormen, over je visie en wereldbeschouwing. In het gesprek wordt duidelijk waar de weg uit het stotteren ligt.