Twórczość poetycka Roberta Browninga wyróżnia się rodzajem wykorzystywanego wiersza, a raczej sposobem traktowania wiersza przez poetę. Browning unika gładkiego toku wypowiedzi wierszowanej. Celowo zaburza rytm, czyniąc go chropawym i niespokojnym. Szorstkość wiersza odpowiada drapieżności tematyki i podkreśla potoczny ton jego monologów dramatycznych. Faktura wiersza podkreśla styl twórczości Browninga, któremu zarzucano nawet, że używa poezji, żeby pisać prozą. Wzorce rytmiczne poezji Browninga wymykają się tradycyjnym teoriom wersyfikacyjnym. Tok wiersza pozostaje dynamiczny, giętki, charakterystyczny dla języka codziennego, a nie koturnowej poezji. Browning był jednym z największych nowatorów w literaturze angielskiej, jeśli chodzi o styl i wersyfikację. Tylko nielicznym tłumaczom, między innymi Juliuszowi Żuławskiemu, udało się oddać w przekładzie rytmikę i teksturę wierszy i poematów Browninga.