Werkstructurering

Werkstructurering

Op het moment dat een bedrijf rekening houdt met technische, economische en sociale aspecten van het werk is er sprake van werkstructurering.

Er bestaat een relatie tussen de behoeften van de mensen binnen de organisatie en de organisatiedoelen. Werkstructurering betekent dat bedrijven rekening gaan houden met de ascpecten van die van invloed zijn op de behoeften van mensen zodat deze worden afgestemd op de organisatiedoelen.

Werkstructurering bestaat uit twee soorten fasen:

1) Er werd meer aandacht besteed aan werkinstrinsieke factoren en veranderingen in de werkomgeving. Hierbij werd vooral aandacht besteed aan de verbetering van de werkruimten en het werkklimaat.

Enkele voorbeelden hiervan zijn: Lawaai, temperatuur, muziek bij het werk, inrichting en aankleding van de werkruimten.

Dit noemt met ook wel werkexcentrieke factoren

Deze aanpassingen zorgen ervoor dat de het werkklimaat wordt verbeterd zodat de medewerkers meer gemotiveerd raken.

2) Fase 2 ging vooral om de opbouw van de werkzaamheden zelf. Bij fase 2 hebben we vooral te maken met werkintrinsieke factoren als taakverrijking, taakverruiming en taakroulatie. Hieronder staan deze begrippen kort toegelicht:

Taakverrijking: Er worden elementen van een hoger niveau toegevoegd aan de werkzaamheden. Bijvoorbeeld hogere bevoegdheden, meer zelfstandigheid en meer beslissingsbevoegdheden.

Taakverruiming: Er worden elementen van hetzelfde niveau toegevoegd zodat er meer werkzaamheden komen om voor meer afwisseling te zorgen.

Taakroulatie: Medewerkers rouleren onderling hun werkzaamheden zodat de werkzaamheden niet eentonig worden en er afwisseling plaatsvindt.

De werkintrinsieke factor is per organisatie verschillend en hangt vooral af van het karakter van de organisatie.

Bron: Een praktijkgerichte benadering van de organisatie en Management. Nick van Dam: Jos Marcus