Ο Ευρυσθέας και το ελάφι

Κάποτε που ο Ευρυσθέας είχε βγει σε κυνήγι στα βουνά της Αρκαδίας, είδε ένα περίεργο ελάφι. Είχε κέρατα χρυσά και νύχια χάλκινα. Και πολύ ήθελε να το έχει στις Μυκήνες. Διέταξε λοιπόν τον Ηρακλή να το φέρει ζωντανό, για να το χαρεί έτσι όμορφο που ήταν.

Ο Ηρακλής συναντά το ελάφι

Ξεκίνησε ο Ηρακλής και άρχισε να ανεβαίνει τα βουνά της Αρκαδίας, ψάχνοντας για το ελάφι. Μέρες γύριζε χωρίς να το

βρίσκει. Τέλος, όπως έφτασε σε ένα ξέφωτο, το είδε που βοσκούσε ήσυχο. Μόλις

όμως το πλησίασε, άρχισε να τρέχει. Και πώς έτρεχε! Σαν τον άνεμο! Γιατί ήταν το ιερό ελάφι της Άρτεμης.

Το κυνήγι

Έτρεξε τότε κι ο Ηρακλής, μα πού να το φτάσει. Άδικα το κυνηγούσε και κουραζόταν. Για μια στιγμή το έβλεπε κι ύστερα το έχανε, ξαναπόσταινε, ξεκινούσε πάλι, άρχιζε το κυνηγητό. Τίποτα όμως δεν κατάφερνε.

Ο Ηρακλής πιάνει το ελάφι

Έτσι πέρασε το φθινόπωρο, ήρθε ο χειμώνας και ύστερα η άνοιξη. Κι ακόμα να το πιάσει. Ώσπου μια μέρα το είδε να πηγαίνει προς το ποτάμι για να πιει νερό. Έτρεξε λοιπόν και του στήνει καρτέρι. Και όταν περνούσε από δίπλα του, άπλωσε το χέρι του μέσα από τα χαμόκλαδα όπου ήταν κρυμμένο και πιάνει το πόδι του γερά. Το έδεσε ύστερα με προσοχή, το έβαλε στους ώμους του και τράβηξε για τις Μυκήνες.