Στην αρχαία Θεσσαλία, σε μια γη γεμάτη πλούσια χωράφια και δάση που ευλογήθηκαν από τη θεά Δήμητρα, ζούσε ένας βασιλιάς ονόματι Ερυσίχθων. Αυτή η γη ήταν γνωστή για την αφθονία της, καθώς οι άνθρωποι φρόντιζαν τη φύση και την τιμούσαν με θυσίες και γιορτές.

Ο  Ερυσίχθων όμως ήταν αλαζονικός και αδιάφορος απέναντι στους θεούς. Μια μέρα, αποφάσισε να κόψει τα δέντρα ενός ιερού άλσους που ανήκε στη Δήμητρα, παρόλο που όλοι τον προειδοποίησαν να μην το κάνει. Ανάμεσα στα δέντρα υπήρχε ένα πανέμορφο, αιωνόβιο δέντρο που κατοικούσαν νύμφες. Καθώς το έκοψε, οι νύμφες έκλαψαν και προσευχήθηκαν στη Δήμητρα. 

Η θεά, βλέποντας την ασέβειά του, θύμωσε πολύ. Τον καταράστηκε να έχει μια αχόρταγη πείνα, μια πείνα τόσο μεγάλη που ό,τι κι αν έτρωγε, δεν μπορούσε ποτέ να χορτάσει. Ο Ερυσίχθων άρχισε να τρώει με μανία, καταναλώνοντας όλη την τροφή του παλατιού. Στο τέλος, πούλησε ακόμη και την κόρη του, τη Μηστοίη, για να αγοράσει περισσότερο φαγητό.

Αλλά τίποτα δεν ήταν αρκετό. Η πείνα συνέχιζε να τον βασανίζει, μέχρι που έμεινε μόνος, χωρίς τροφή, φίλους ή οικογένεια. Στο τέλος, δεν άντεξε και πέθανε, αφήνοντας πίσω του ένα μάθημα για όλους: ότι πρέπει να σεβόμαστε τη φύση και τους θεούς, γιατί όταν δείχνουμε ασέβεια, οι συνέπειες είναι σκληρές.