Ο Αρισταίος, γιος του λαμπερού Απόλλωνα και της νύμφης Κυρήνης, μεγάλωσε σε δάση γεμάτα από μυρωδιές λουλουδιών και τη μουσική του ανέμου. 

Οι νύμφες της φύσης τον δίδαξαν τις μυστικές τέχνες της γης: πώς να φροντίζει τα δέντρα που δίνουν καρπούς, πώς να καθοδηγεί τα πρόβατα στα καταπράσινα λιβάδια, και πώς να φροντίζει τις μικρές χρυσαφένιες μέλισσες που φτιάχνουν το γλυκό τους νέκταρ. 

Μα, μια μέρα, ο δρόμος του Αρισταίου τον έφερε κοντά στη νύμφη Ευρυδίκη, μια γυναίκα τόσο όμορφη, που η ίδια η φύση έμοιαζε να σιωπά για να θαυμάσει την παρουσία της.Ο Αρισταίος, μαγεμένος από τη λάμψη της, την πλησίασε με την τόλμη της θεϊκής του φύσης. 

Όμως η Ευρυδίκη, που η καρδιά της ανήκε στον Ορφέα, έτρεξε να ξεφύγει από την προσοχή του. Καθώς έτρεχε ανάμεσα στα δέντρα του δάσους, δεν πρόσεξε ένα δηλητηριώδες φίδι κρυμμένο στο μονοπάτι. Το φίδι την δάγκωσε, και η Ευρυδίκη έπεσε νεκρή, αφήνοντας τον Αρισταίο να μένει άφωνος μπροστά στη μοίρα που είχε προκαλέσει άθελά του.

Το τραγικό αυτό γεγονός είχε συνέπειες. Οι θεοί της φύσης θύμωσαν για την αλαζονεία του και ως τιμωρία εξαφάνισαν όλες τις μέλισσές του. 

Ο Αρισταίος, βλέποντας τη φύση γύρω του να σκοτεινιάζει, ζήτησε τη βοήθεια της μητέρας του, Κυρήνης. Εκείνη τον καθοδήγησε να κατέβει στα βάθη της θάλασσας, όπου ο σοφός θεός Πρωτέας θα του έδειχνε το δρόμο. 

Ο Πρωτέας, αν και δύσπιστος, λύγισε μπροστά στη μετάνοια του Αρισταίου και του είπε: «Η γη θρηνεί για το θάνατο της Ευρυδίκης. Μόνο με μια θυσία μπορείς να εξιλεωθείς. Θυσίασε σταθερά τα καλύτερα ζώα σου και, από την ίδια τους την προσφορά, οι μέλισσες σου θα ξαναγεννηθούν.»

Ο Αρισταίος ακολούθησε τις οδηγίες. Η θυσία του έγινε δεκτή, και από τα κουφάρια των θυσιών ξαναγεννήθηκαν οι μέλισσές του, πιο ζωντανές από ποτέ. Από τότε, ο Αρισταίος έμαθε να βαδίζει με σεβασμό απέναντι στη φύση και στις δυνάμεις που την κυβερνούν.