Ο Κυπάρισσος ήταν ένας όμορφος νέος που ζούσε στην Αρκαδία, και ήταν γιος του βασιλιά Τήλεφου. Ο θεός Απόλλωνας, που αγαπούσε πολύ τον Κυπάρισσο, του χάρισε ένα εξημερωμένο ιερό ελάφι για συντροφιά.

 Το ελάφι αυτό ήταν το αγαπημένο του ζώο, και οι δύο τους περνούσαν πολλές ώρες μαζί, παίζοντας και τρέχοντας στα καταπράσινα λιβάδια.

Μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα, ο Κυπάρισσος πήγε στο δάσος για κυνήγι. Εκείνη την ώρα, το ελάφι του κοιμόταν ξαπλωμένο στον ίσκιο των θάμνων και των κλαδιών. 

Ο Κυπάρισσος, χωρίς να αντιληφθεί ότι ήταν το αγαπημένο του ζώο, το πέρασε για θήραμα. Σήκωσε το δόρυ του, το σημάδεψε και το σκότωσε κατά λάθος.

Όταν πλησίασε το τραυματισμένο ζώο και κατάλαβε το λάθος του, η καρδιά του γέμισε θλίψη. Ξέσπασε σε κλάματα και παρακάλεσε τους θεούς να τον αφήσουν να πεθάνει, 

γιατί δεν μπορούσε να αντέξει τον πόνο και τη θλίψη για τον χαμό του αγαπημένου του φίλου. Ζήτησε τα δάκρυά του να κυλούν αιώνια.

Ο Απόλλωνας, βλέποντας την απελπισία του Κυπάρισσου, λυπήθηκε τον νεαρό και αποφάσισε να τον βοηθήσει. 

Τον μεταμόρφωσε σε ένα πανέμορφο δέντρο, το κυπαρίσσι, ώστε να τον απαλλάξει από τον πόνο του. Το δέντρο αυτό έγινε σύμβολο της θλίψης και της μνήμης.  

Από τότε, οι άνθρωποι τιμούν το κυπαρίσσι και το συνδέουν με τον θάνατο και τη μνήμη. Στους αρχαίους Έλληνες, όταν πέθαινε ένας αγαπημένος τους, κρεμούσαν κλωνάρια κυπαρισσιού έξω από τις πόρτες τους και στόλιζαν με αυτά τα σώματα των νεκρών. 

Ακόμη και σήμερα, φυτεύουμε κυπαρίσσια δίπλα σε τάφους και ναούς, για να τιμούμε τη μνήμη των αγαπημένων μας.