Σε μια εποχή όπου οι θεοί περπατούσαν ανάμεσα στους ανθρώπους, υπήρχε ένας ευσεβής και ενάρετος Αθηναίος, ο Ικάριος. Ο Ικάριος αγαπούσε τη γη και σεβόταν τους νόμους της φύσης .

Για την ευσέβειά του, ο θεός Διόνυσος, ο προστάτης του κρασιού και της χαράς, αποφάσισε να τον ανταμείψει. Του δίδαξε την τέχνη της αμπελουργίας και του χάρισε το δώρο του οίνου, ένα ποτό που θα γλύκαινε τις ψυχές των ανθρώπων και θα έφερνε χαρά στα τραπέζια τους. 

Ο Ικάριος, γεμάτος ενθουσιασμό, μοιράστηκε το νέο αυτό δώρο με τους χωρικούς του. Όμως, οι άνθρωποι εκείνοι, που δοκίμαζαν το κρασί για πρώτη φορά, αγνόησαν τη συμβουλή του να πίνουν με μέτρο. 

Ζαλισμένοι από τη δύναμη του οίνου, πίστεψαν ότι είχαν δηλητηριαστεί. Τυφλωμένοι από την οργή τους, όρμησαν στον Ικάριο και τον σκότωσαν. 

Η τραγωδία δεν σταμάτησε εκεί. Η κόρη του Ικάριου, η Εριγόνη, θρηνούσε για το χαμό του πατέρα της. Ο θρήνος της την οδήγησε σε τόσο βαθιά απόγνωση, που πήρε τη ζωή της, αφήνοντας τον κόσμο χωρίς τη γλυκύτητα και την αθωότητά της. 

Ο Διόνυσος, γεμάτος οργή για την αδικία, έριξε κατάρα πάνω στη γη. Οι άνθρωποι υπέφεραν, η φύση μαράζωσε, και οι θερισμοί απέτυχαν.