Biyaheng Bengi

ni Mykel Andrada

Masarap bumiyahe pag bengi (gabi). Hindi siksikan sa bus. Walang mga pasaherong napilitang tumayo sa gitna / daanan ng tao. Lahat nakaupo, may mga bakanteng upuan pa. Wala akong katabi kaya puwede akong humilata na parang masayang pusa.

Pero siyempre, alam kong makasarili ang ganitong kasiyahan, dahil mas maraming bakanteng upuan at mas kaunting pasahero ay nangangahulugan na mas kaunting kita / komisyon para sa driver at konduktor.

Madilim sa loob ng bus, maliban sa ilang makukulay na ilaw. Pinapa-meme kami ng driver at konduktor. Minsan may naghihilik. Minsan may biglang lalaya na hagikhikan. Minsan may mga taong tulad ko na sinasamantala ang kapangyarihan at kalayaang dulot ng dilim: (1) malaya akong nakakapangulangot, (2) malaya akong nakakapag-lipsync, at (3) malaya akong nakakapagpasayaw ng mga balikat pag dance mode ang playlist sa cellphone ko.

Madalas lumalagos sa mga bintana ng bus ang mga ilaw mula sa headlights ng nakakasalubong na mga sasakyan dito sa NLEX. May naalimpungatan dahil sa panaka-nakang pagkasilaw.

Mas mabilis ang biyahe pag bengi. Mas kaunti ang mga sasakyan keni sa NLEX. Kalakhan ng kasabay ng bus ay mga trak. Maraming trak ang hindi ko alam kung anong laman dahil mga container van ito o di kaya’y may mga trapal ang likuran.

Pero sa mga naaaninag o nahihinuha, iba’t ibang klase ang bitbit o sakay ng mga trak: semento, buhangin, kahoy, grocery items. Mayroon ring calculator: isang trak ng calculator! At meron ring ang sakay ay mga nagsisiksikang buhay na puting mga manok.

Habang nililibang ko ang sarili sa pagtingin sa mga higanteng billboard sa NLEX, naiisip ko yung mga puting manok at kung anong kapalaran ang nag-aantay sa kanila pagdating sa kanilang bagsakan sa Maynila.

Tuka

ni U Z. Eliserio

    Magaling manghalik si Tuka, pero hindi siya mahusay sa kama. Kaya ang pinakagusto niyang panahon sa isang relasyon ay iyong puntong nagkakaigihan na sila ng babae, pero hindi pa all the way. Nang lumaon sa kanyang buhay natutunan na lang niyang iwan ang isang babae bago sila maging sobrang seryoso. Pero sa puntong ito ng kanyang kwento hindi pa niya alam na magiging ganito siya. 

Sinusubukan pa rin niya na palawigin ang kanyang husay, na maging singgaling ng kanyang pakikipagtalik ang kanyang panghahalik. Nagbasa siya ng iba't ibang libro ng self-help, nanood ng mga guru sa YouTube, at nakinig sa daang oras ng podcast tungkol sa paksa. 

Pero hindi lang naman ito ang aspekto ng kanyang buhay na gusto niyang maging mas magaling pa. Gusto rin niyang maging mahusay na pinuno. Maraming dahilan kung bakit. Unang-una na, megalomaniac siya. Napakalaki ng ego niya, at, hindi naman niya ito ikakaila, mayroon silang messiah complex. Pero pangalawa, dahil nakikita niyang mali-mali din ang mga nauna sa kanya. Kaya sigurado niyang hindi pa nagbabalik ang mesiyas, kasi kulang-kulang ang mga pinunong sinundan niya. Halimbawa nito, si Noynoy Aquino, na pinaniwalaan talaga niyang "empleyado" niya (kasi nga raw, siya ang "boss" nito). Isa pa si Leni Robredo, na pagkatapos matalo sa eleksyon ng 2022 ay nanahimik na lang (at nakipagkamayan pa kay BBM noong 2024). Pakiramdam ni Tuka, sige, malamang hindi siya ang Manunubos. Marami naman din siyang pagkukulang, hindi lang ang kanyang kapalpakan sa kama. Pero hindi niya malalaman kung talaga ngang hindi siya ang Manunubos kung hindi siya susubukan. Kaya nag-aral din siya ng iba't ibang paraan ng pag-oorganisa. Nabasa niya noon na guro pala ni Hilary Clinton si Saul Alinsky, kaya binasa niya ang mga libro ng lalakeng ito. 

Gumawa nga siya ng bersyon ng blurb ng isa sa mga libro nito: "Hindi n'yo siya matatakot. Hindi n'yo siya masusuhulan. Patayin n'yo na lang." Naniniwala si Tuka na hindi maaaring magkaroon ng pagbabago sa lipunan kung hindi malaki ang organisasyong itatatag niya. Isa pa, bilang megalomaniac, mas magandang mas maraming nakikinig sa kanya kaysa kaunti. 

Alam niya ang mabuting aral ni Tarantino, na nilisan ang mundo ng mga wirdong eksperto sa pelikula at nakipagkaibigan sa mga mas magaling sa kanya. Ang mabuting aral ay ito, na hindi ka dapat nananatili sa isang barkada dahil lamang ikaw ang pinakamagaling sa inyo. Dapat lagi kang tinuturuan ng mga kaibigan mo. Sa mga kaibigan ni Tuka, kahit na alam niya ang mabuting aral na ito, hindi niya mabitiwan si Loro. Super fan niya kasi ito. Hindi kasi ito magaling sa halik, kaya laging nagpapaturo sa kanya. Hindi rin ito magaling sa pakikipagtalik, kaya walang maipagmamalaki sa kanya. Ang tawag nito sa husay sa mga bagay na may kinalaman sa mga relasyong sekswal ay bilis. "Ikaw ang pinakamabilis!" sabi nito kay Tuka. Pag nabibigo si Tuka sa date, o di kaya'y nilangaw ang mga pagtitipon na buwan niyang inorganisa, lagi niyang kinikita si Loro. Pagkatapos, para siyang lobo na napupuno muli ng 

helium, handa nang lumipad muli. Ang helium ang mga pambobola ni Loro. Hindi. Hindi pambobola. Papuri. "Papuri kay Tuka," kanta pa nga nito, "papuri kay Tuka. Papuri kay Tuka sa kaitaasan. At sa halik ay napakahusay..." 

Kung ano si Loro kay Tuka, ganoon naman siya kay Sheryl. Si Sheryl ang lahat ng gusto niyang maging. Magaling na nga sa kama, tinitingala pa bilang pinuno. Noong pandemya, nakapagtatag ng sarili niyang sangay ng food pantry si Sheryl. Nagawa na rin nitong makipagtalik sa banyo ng eroplano, bagay na noo'y inaakala ni Tuka ay para lang sa mga puti. Pero, samantalang kaibigan ang tingin ni Tuka kay Loro, underperforming na kaibigan totoo, pero malaki ang potensyal, ang attitude ni Sheryl sa kanya, pinakamabait nang tawaging condescending. Lagi siyang minamaliit nito. 

Akala niya noong una, nagtatanong ito tungkol sa kanyang mga pagtatangka para bigyan siya ng pointers. Nahalata naman niya agad na puro lang ito "Kaya naman pala!" at "Anong inaasahan mong mangyari?" Hindi daw butones, hindi daw butones, bakit daw niya alam na hindi butones, hindi naman ipinapaliwanag ni Sheryl kung paano dapat tratuhin ang hindi butones. Kung hindi ito butones, ano ito?

Ang kinaiinisan niya sa sarili niya, lagi pa rin niyang tinitiis ang pandudutsa nito. Balik pa rin siya nang balik, na para bang nag-eenjoy siya sa panlalait. Masokismo ba iyon, o repetition compulsion? Kung anoman, ikinakahiya niya. Bakit ba niya pinipili ang company ng isang taong hindi man lang siya tingnan bilang peer, kumpara sa isang taong ang trato sa kanya ay peerless. Sabagay, kung gusto niyang maging pinuno, hindi super fan ang kailangan niya. Ang kailangan niya ay matutong magmaneobra ng mga taong walang respeto sa kanya. Sa ganitong paraan, naging parang sa Sith master at apprentice ang relasyon nila ni Sheryl. 

Si Sheryl ang may kapangyarihan, at gusto niyang agawin iyon. Lagi siyang nagbe-brainstorm sa kanyang journal ng mga pwedeng gawin para mahigop, kumbaga, ang talento ni Sheryl. 

Pagkatapos ng isang napakabrutal na pagkabigo sa parehong kama at pag-oorganisa, iniwan siya midway ng kanyang partner para pumunta sa ibang rally, date sana iyon na pangtagal sakit sa nangyari noong hapon, nang hindi lang sa walang pumunta sa nirentahan niyang multifunction room, ang tanging taong pumasok na agad niyang inabutan ng brochure ay pumasok lang pala para magnakaw ng monobloc. Kaya tinawagan niya si Loro. 

"Kamusta?" tanong niya. "Ang tagal na nating hindi nagkikita." "Oo," sabi ni Loro. "Tatlong buwan, sampung araw na." Isa iyon sa mga natutunan ni Loro mula sa kanya, ang pagle-ledger. Nagkita sila sa Morato, sa isang kapehan isang kanto lang ang layo mula sa dating Ozone. 

Hindi man lang matingnan ni Tuka ang sarili sa cellphone, i.e. hindi siya makapag-selfie, hiyang-hiya siya, kaya nangyari ang madalas na mangyari, hinayaan niyang magsalita si Loro tungkol sa buhay nito. Hindi niya maintindihan ang karamihan sa mga pinagsasabi nito, kalahati lang siyang nakikinig, pero isang salita ang humuli sa kanyang mga tenga: "hamon." "Hamon?" tanong niya. "Challenge," sabi nito. "Hamon, ano ka ba?" Gen Z si Loro at mali-mali ang pagbigkas sa mga salitang Filipino, tulad ng "Calamba" at "poot" ("put" daw ito, i.e. utot). "Pero ano ang sinasabi mo tungkol sa hamon?" "Kunwari pa ito. Ikaw din naman nagturo sa akin. Ang bully, kamo, ay isang hamon. Uh," kumunot ang ulo nito, "a test of your mettle." "A, oo." Nakuha iyon ni Tuka mula sa isang pelikula ni Liam Neeson, na hindi na niya gusto ngayon dahil sa ilang racistang pahayag nito laban sa mga Aprikanong-Amerikano. Umabot ng bukang-liwayway ang tambay nila, pero hanggang makauwi umalingawngaw sa bungo ni Tuka ang isang salita at isang salita lamang: hamon. Hahamunin niya si Sheryl para ipahiya ito. 

Ang magaling kay Sheryl, alam nito kung saan ito magaling. Magaling itong mag-bowling, kaya laging vine-veto pag may nag-aaya ng videoke. Magaling itong mag-surfing, kaya tumatanggi sa mga outing na swimming pool ang main attraction. 

May paradoha dito, na ang isa sa pinakamayabang taong kilala ni Tuka ay isa din sa mga pinakamakapagkumbaba. Kaya mahirap, sabihin na nating malaking hamon, para kay Tuka na kunin ang kapangyarihan nito. Hindi lalaban si Sheryl sa isang kalabang alam nito'y mas makapangyarihan. Ito ang Reyna ng Low Hanging Fruit. Nagsimula si Tukang mag-compile ng mga bagay na magaling at di-magaling si Sheryl. Gamay nito ang pulitika ng Timog Silangang Asya, pero hindi ang Gitnang Silangan. Maalam ito sa teatro, pero halos wala sa bokabularyo nito ang visual arts. Lagi, pag may nagtatanong kay Sheryl ng hindi nito alam, imbes na magsinungaling at magkunwari, o amining hindi nito alam, minamaneobra nito ang usapan sa paksang eksperto ito. Kaya lagi itong mukhang matalino, pakiramdam tuloy ng nagtanong walang kwenta ang orihinal nitong tanong, at ang tunay na mahalaga ay ang tanong na sinagot ni Sheryl. Halimbawa natanong ito dati nasa audience si Tuka akala talaga niya hindi ito makakalusot, tungkol sa kung meron ba o walang Diyos. Namangha siya sa acrobatics na isinagawa ni Sheryl, pero nang sa wakas ay sumagot ito, naging "Who will save your soul?" na ang tanong. Palakpakan ang mga nakatunghay ng pagtatanghal. 

Muli, si Loro ang naging solusyon sa mga problema ni Tuka. Isang beses na kasama niya itong nagtatanghalian sa isang carinderia, ginulat si Tuka ng bulong sa kanyang kanang tenga. Si Sheryl pala! Nagsisimula na agad ito ng sermon tungkol sa pagiging inawtentiko ng terminong "turo-turo," na imbento lang daw ni Aga Mulach sa isang adlib sa pelikula nito kasama si Dianara (Basta't Kasama Kita) nang mapansin nito si Loro. Nakita ni Tuka ang mga mata ni Sheryl.

Nagtataka ito kung bakit kahit na ito na ang nagsasalita, at panay kahenyuhan ang inuusal, sa iba nakatingin si Loro--kay Tuka! "Ipakilala mo naman ako sa kaibigan mo," sabi ni Sheryl. Ang ginawa ni Tuka sa sandaling iyon ang isa sa pinakamahusay na ginawa niya sa kanyang buong proyekto: sinabi niya, "Ay, kailangan na naming umalis. Pasensya ka na a." 

Elena

ni Abdullah T. Abubakar

‘Mayo na ulit, ibig sabihin Flores de Mayo na!’ ang kinikilig na wika ni Elena. ‘Oo nga Flores de Mayo na, nasasabik na akong magsuot ng kumikinang na damit’, ang tugon ni Caridad kay Elena. 

‘Elena…. Caridad…. May pasalubong ako sa inyo!’ ang pagtawag ni Nanay Mora mula sa sala. Dali daling nagtungo ang dalawa sa sala, nakita ni Caridad ang kumikinang na kasuotan na hawak ni Nanay Mora. Tuwang-tuwa ito at agad na kinuha ni Caridad ang damit sa kamay ng kanyang Nanay Mora. 

‘Wow! Ang ganda po nito Inay!!! Bagay na bagay po ito sa akin’, ang sabik na sabik na wika ni Caridad. 

‘Caridad, kay Elena ang damit na iyan. Hindi pa kita nabibilhan ng damit na isusuot para sa Flores de Mayo, kaya binilhan muna kita nitong sandals, sukatin mo muna ito kung kasya sa’yo.’ ang sabi ni Nanay Mora kay Caridad. ‘Ahh, okay po, Inay’ ang malungkot na tugon ni Caridad. 

Habang sinusukat ni Caridad ang kanyang sandals ay siya namang dating ni Elena at agad niyang sinukat ang makinang na kasuotan na binili ni Nanay Mora. ‘Inay, maraming maraming salamat po sa inyo, napakaganda po ng damit ito’, ang wika ni Elena habang nanggigilid ang mga luha sa kanyang mga mata. 

‘Sa tuwing sasapit ang Flores de Mayo, lagi nalang si Elena ang binibilhan ni Nanay ng magagarbo at bagong kasuotan. Samantalang ako, heto…  lagi nalang naghihintay sa kung ano ang ibibigay ni Nanay na pwede nang suotin. Hindi lang naman si Elena ang may pangarap ng mga bago at magagarbong kasuotan tuwing Flores de Mayo. Pangarap ko rin ‘yon. Atsaka, anak din naman ako ni Nanay Mora ah.’

‘Peo sabagay, kailangan ko pa ring unawain ang sitwasyon ng aking kapatid, dahil sa buong buhay ni Elena, siya ay espesyal na prinsesa ng aming pamilya.’

Pag-uwi

ni John Carlo S. Gloria

     Hindi na bago para kay Rita ang ganitong tagpo. Pangatlong beses nang may mga di-kakilalang kumakatok sa kaniyang pinto. Lahat sila, basa-ng-ulan na dumarating sa harap ng kaniyang bahay para manghingi ng pamalit na damit. Noong nakaraang taon lang, dalawang batang babae ang bumisita. Nang tanungin niya kung taga-saan sila, wala sa kanila ang nagsalita at itinuro lang ng mga ito ang magkasaliwang uuwian nilang nasa magkaibang direksiyon. Naitanong niya tuloy sa isip kung bakit magkasama ang dalawa at bakit ipinasya nilang maligo sa ulan kahit gabi na. Subalit mas inalala niya ang hiling ng mga ito. Mabuti na ring may mga pinaglumaang damit ang bunso niyang hindi na ginagamit. Dinoble niya ng plastik ang mga damit, iniabot sa mga bata, at pinayuhang maligo agad pagkauwi upang hindi magkasakit.

“Hindi na kami magkakasakit.” 

“Wala na pong sakit,” magkasalit na sabi ng mga bata bago tumakbo sa magkahiwalay na direksiyon palayo sa pinakiusapang bahay.

Hindi na bago para kay Rita ang ganitong tagpo. Kanina, habang nananonood sa TV ng balita tungkol sa bagyo, tatlong magkakasunod na katok ang umagaw sa kaniyang pansin. Naroon ang de-kurbatang mamà sa harap ng pinto, na tulad ng dati ay nanghihingi ng tuyong damit na pamalit. Pinaghintay ito ni Rita sa silong habang naghahagilap ng maibibigay. Nang makompleto ang T-shirt, shorts, at tuwalya, isinilid niya ang mga ito sa dobleng plastik bago ibinuhol. Sa mga sandalling ito, sumapit sa pag-unawa ni Rita ang ibig sabihin ng mga pagbisita, ng mga dumadalaw sa harap ng kaniyang pinto.

Pagkaabot ng plastik, tinanong niya ang kausap, “Taga-saan ka ba?”

“Sa Sitio Alimasag, sa may San Jose,” sagot ng lalaking tinatagaktakan pa rin ng tubig-ulan.

“Malayo-layo pa ‘yon dito.”

“Dito na po ako napunta dahil sa bagyo.”

“Di ka na ro’n makakauwi, hijo, pero makakadalaw ka pa. Pag nagawa mo ‘yon, magpahinga ka na.”

“Salamat ho,” pahayag ng inabutan bago tumalikod at magsimulang lumakad sa ulan.

Hindi na bago para kay Rita ang ganitong tagpo subalit ngayon lang niya ganap na nauunawa ang lahat. Labing-isang taon na mula nang mangyari ang mapaminsalang bagyo. At kayrami pa rin nilang hindi pa nakauuwi.

Salamisim

ni Diane P. Nobleza

Mula sa benda sa aking paa at kamang aking hinihigaan, madaling matutukoy na nasa hospital ako. Nang sandaling iyon, hindi ako nagtaka, hindi ako nagtatanong. Nakikiramdam ako. 

Malungkot na pangyayari ang malimutan mo ang password sa FB at email lalo na sa panahon ngayong umiikot ang mundo sa mga post at chat. Mas malungkot kung ang makalimutan mo ay ang PIN ng iyong ATM card at hindi mo ito naisulat o nabanggit kahit kanino. Mapapawi marahil ang lahat ng iyong lungkot at tripleng saya siguro ng puso kung lahat ng masasakit at malulungkot na pangyayari sa buhay mo ang iyong makalilimutan. Sana nga ay ganoon kasimple ang  buhay.

Slight Brain Trauma ang diagnosis sa akin noong nasa ICU ako. Slight o bahagyang Brain Trauma. Medyo mayrooon daw akong hindi kagyat maaalala. Pero natatandaan kong nagmula ako sa MIMAROPA. Paggising ko, akala ko ay tubong-Romblon ako.

Kung tatanungin ako kung anong nangyari, hindi ko masasagot. Nagkalat sa FB ang video ng pagkakabangga sa delivery truck  ng aming sasakyan. Hindi ako makikita sa video pero babanggitin ng reporter na nasa kritikal na kondisyon ang babae. 

Hanggang ngayon, nasa recovery stage pa rin ako. Araw-araw, nagsusuot akong bandana upang bahagyang matakpan ang pilat ng tahi sa ulo bunsod nang pagkakabangga ng ulo ko sa salamin. Gabi-gabi, tinitingnan ko ang keloid sa aking kaliwang paa, ang tila namamagang hitsura nito. Tatlong daliri ko lamang ang magkarugtong batay sa x-ray. Hindi tulad ng dati, hindi ko na kayang tumayo nang matagal-tagal. Humahawak ako ngayon sa mesa o upuan para sa balanse. Umiksi kasi ang hintuturo sa mga daliri ko sa paa. Mula sa pinakamahaba, kapantay na ito ngayon ng aking hinliliit na daliri sa paa. 

Kapag lisensiyadong guro ka sa Basic Education, ikinakabit sa iyong pangalan ang tatlong letra – LPT o Licensed Professional Teacher. Kapag nakapagtapos ka ng doktorado, idinurugtong sa iyong pangalan ang iyong natapos. Sa kaso ko, PHD o doktor sa Pilosopiya. Ngayon, tatlong letra muli ang nadagdag sa aking pangalan--- PWD o Person with Disability (Orthopedic). 

Paano ba sinasagot o dapat sagutin ang tanong na “kumusta ka na?” 

Iyan ang mga chat sa akin. Pasalamat na rin ako sa teknolohiya at kung hindi ko man masabi agad ang aking naiisip ay nagagamit ko naman ang cellphone para ma-type ito. 

Katulad ng mga nasa pelikula, sasampalin ka ng katotohanang kung wala kang naimpok na pera o lupang maisasangla, madaling sasaklutin ng kamatayan ang buhay na pansumandaling ipinahiram sa iyo.

Naisip kong ipambayad na lang ang mga marmol na mayroon ako --- mga mamahaling mesa at mga upuang nabili ko lang nitong Mahal na Araw nang may magbenta nito  sa Moriones Arena. Puwede rin kaya ang lampshade na marmol, bagay na bagay sa cozy-feels na bahay. O kaya ay iyong kamay na marmol na lagayan ng lahat ng uri ng cellphone. Puwede ring gawing lagayan ng mga singsing at piliin ang kahit anong daliri. Alanganin namang ibigay ang dolphin pen holder o ang kuwintas na may pangalan ko. Naisip kong ipambayad ang mga marmol! May isang problema. Nang magising ako, natuklasan kong taga- Marinduque pala ang asawa ko. Pabalik at pauwi na pala ako ng Marinduque at hindi paalis pa lang papuntang Davao  hindi tulad ng inaakala ko.

Mga apat na oras pa bago kami makarating sa pier kung saan makikita ang isang restawran na napapalamutian ng mga kiping. Sa Calamba, kung saan ako dating nagtuturo, kausap ko ang aking kaibigan at kagurong kamukha ng dating Bb. Pilipinas – Universe na si Maria Isabel Lopez. Masaya ako dahil matagal-tagal na rin nang hulli kaming makapagkuwentuhan.  Mula sa mga dating kaibigang nasa ibang bansa hanggang sa mga dating kaguro sa Calamba. Nais kong batiin ang dating kagurong nagdiriwang ng kaniyang kaarawan ng mga sandaling iyon. Umorder ako at ipinadeliver iyon.  Iyon yata ang masayang alaala ko bago kami maaksidente. Nang balikan ko ang chat, nangyari ang usapan naming bago ako magpunta ako ng Davao noon para sa Philippine Book Festival. Sumama ako at sinamantala ko na rin ang pagkakataon para sa mga eksibit ng libro, personal ko pang makikita ang pinuno ng Kagawaran ng Edukasyon sa bansa. 

Dalawang dekada at isang taon na akong guro. Kombinasyon ng pampribado at pampublikong paaralang pinagturuan. Halos isa’t kalahating dekada sa pribadong paaralan at nang makapangasawa ng taga-Marinduque ay lumipat ako ng pagtuturo sa publikong paaralan. Pitong taon na akong guro sa Marinduque. 

Kaiba sa pribadong eskuwelahan ang kalagayan sa publikong paaralan. Pero nakatutuwang malaki ang papel na gagampanan ng sining sa pagtulong sa amin para sa mga donasyon. Ang aking mga mag-aaral at kaguro sa pribadong paaralan ay nag-block screening ng concert ni Taylor Swift samantalang ang mga kaguro at mag-aaral ko sa publikong paaralan ay nagsagawa ng busking sa blue building na malapit sa pamilihang bayan. 

Higit sa salaping nalikom, ang tulong at mga dasal na ipinaabot sa aming pamilya ay pagpapaalala rin ng lawak ng buhay. Bago ang aksidente ay tumayo kaming mag-asawa bilang hermano at hermana sa aming lugar noong nakaraang piyesta. Kung minsan ay naiisip kong talaga bang nangyari pa iyon sa amin? 

Matapos kong basahin ang mga chat at text sa cellphone, malalaman mo agad kung sino ang mga tunay na taong nagpapahalaga sa iyo. Tayo ang nakababatid ng kahulugan ng ligaya ng pamilya sa buhay at pamilya sa paaralan.

Nagre-recover pa rin ako hanggang ngayon. At kapag nagsusulat ako ng mga ganitong salaysay, parang puzzle na binubuo ko rin sa memorya ang pagkakasunod-sunod ng pangyayari. Puwedeng gagahibla lamang ang pagitan ng katotohanan at haraya. Pero ganoon kahiwaga ang buhay. Gugulatin ka nito sa pasikot-sikot na ruta ng buhay gamit ang mga diversion at bypass na hindi mo inaasahan o mapaghahandaan. 

Tagpi-tagping Hinahon

ni Anne Richie Balgos

“Nanay, malungkot ang langit,” inaayos ni Zee ang mga laruang kotse ayon sa kulay - pula, asul, berde, dilaw, itim.

“Uulan yata, anak,” sisilip ang kanyang ina sa bintana, may kaba sa mga mata.

“Hindi, malungkot ang langit. Ikaw, malungkot.”

“Nag-iisip lang ako, anak,” sagot ng ina kasabay ng isang buntong hininga. Hindi niya alam kung ano ang susunod na sasabihin.

“Huwag ka nang mag-isip.” Nakatingin si Zee sa mga laruang buong-ingat niyang pinaglilinya-linya.

“Sige,” tinapik-tapik niya ang mga paa sa sahig habang nag-iisip.

“Maingay ang mga paa, ‘di makaalis.” Gagawa naman si Zee ng torre gamit ang mga makukulay na lego blocks.

“Kapag naglalakad tayo sa palengke - ” susubukang sundan ang daloy ng isip ng anak. 

“Maingay. Malaki! Parang outer space,” titingin siya sa kisame.

“Di ba gusto mong maging astronaut?” masayang tanong ng ina.

“Sa outer space, tahimik.” Dahan-dahan niyang aayusin ang pulang tuktok ng kanyang torre.

“Eh… ang mga kotse mo, ‘di ba sila bumubusina?” nakangiti ang ina habang pinagmamasdan ang mga laruang tila nakapila sa Edsa.

“Hintay lang sila.”

“Pupunta ba sila diyan sa makulay na torre?” tanong ng inang puno ng malasakit sa anak.

“Hindi. Gusto ng torre, tahimik,” sagot ni Zee, nakangiting ililigpit ang mga hindi nagamit na lego blocks.

“Gusto mo ba, tahimik si Nanay?” Parang tumagos sa hangin ang kanyang tanong, hindi sumagot si Zee. Nagpatuloy siya sa pag-aayos ng mga laruan.

"Hintay kita, Nanay," sabi niya. Tumingin si Zee sa ina, humikab, at inihiga ang ulo sa kandungan nito.

Humarurot ang mga tricyle sa kalsada. Malakas ang musika ng trak ng basura. Tumilaok ang mga manok at kumahol ang aso ng kapitbahay. Sumigaw ang magtataho. Nanaig ang katahimikan sa kakulangan ng mga salita. Sa wakas ay tumingin din sa ina ang mga munting mata na hindi naririnig ng iba.