hoofdstuk 14. Hersenen op sterk water.

Vroeger lag hier de haven. Toen schepen groter werden, is alles opgeschoven naar het westen, dichter bij de zee. Melly kijkt teleurgesteld naar de saaie en lelijke terreinen en pakhuizen. Hier zouden, volgens Google Maps, tropische eilanden, ruimteschepen en griezelige spookkastelen met piraten en zombies zijn. Maar waar dan? Vierhavensstraat 66, 3029 BG Rotterdam. Het adres klopt. Melly staat voor een loods. Past hier een tropisch eiland in? Haar verbazing wordt nog groter wanneer ze naar binnen gaat. De loods is leeg, maar dan ziet ze helmen hangen en ontmoet ze Vitas Kersbergen and Maarten Peelen. Ze leggen haar uit dat de eilanden en spookkastelen virtueel zijn. De verhalen zitten in een bril die computersignalen omzet in avontuurlijke werelden waar je vrij in kan rondlopen. ‘Zero Latency’ heet het bedrijf dat de werelden uitbaat. Melly kiest een verhaal over de laatste mensen die door het universum reizen. Buitenaardse wezens lieten ‘Sol’ achter, een krachtbron die anders is dan alle andere bronnen. Ze vindt het fascinerend en verwarrend. Het lijkt zo echt. Hoe weet je dat je het spel hebt uitgezet? Is de ‘echte’ wereld ook een spel? Ze moet denken aan een gesprek met professor Veltman. ‘Zijn mijn ervaringen echt?’ vraagt Melly. ‘Waarom niet?’ antwoordt hij. ‘Omdat jij ze geprogrammeerd hebt.’ ‘Mensen ervaren prikkels met hun ogen, oren en huid die zenuwen naar de hersenen sturen,’ antwoordt hij na een tijdje. ‘Wie zegt dat die prikkels echt zijn? Ken je het filosofische idee van hersenen in een bokaal met sterk water?’ ‘Nee, leg uit.’ ‘Misschien is wat ik zie en voel echt, maar het zou evengoed kunnen dat mijn hersenen in een bokaal sterk water drijven en ze via draadjes aangesloten zijn op een computer die signalen doorstuurt. Ik kan niet weten welk scenario juist is.’ ‘Zou het hele universum virtueel zijn?’ mijmert Melly. ‘Steeds meer wetenschappers vermoeden dit,’ zegt professor Veltman. ‘Vind je het ook geen vreemde plaats? Wat zou de bedoeling van het universum zijn?’ Hij toont Melly een foto van een deur die uitgehouwen is in een rots. De foto is gemaakt door een robotkarretje dat we naar Mars gestuurd hebben om sporen van leven te vinden. ‘Misschien hebben we toevallig een nooduitgang van het heelal gevonden,’ zegt de professor mysterieus. ‘Wat zou er zich achter de deur bevinden?’ Martinus kijkt haar glunderend aan. ‘Op het nieuws wordt gezegd dat de deur een optische illusie is. Volgens officiële instanties is het een toevallig effect van licht en schaduw.’ Daar moet de professor om lachen. ‘Gewone mensen zijn er niet klaar voor,’ voegt hij er aan toe. ‘Vragen over de echtheid van de wereld zijn gevaarlijk. We moeten het verhaal blijven geloven en braaf naar school of ons werk gaan. Achter de schermen zijn wetenschappers gestart met een onderzoek naar de deur.’