Violetta kent haar weg in het donker. Zonder te struikelen loopt ze door het bos. De bevers hebben alles onder water gezet. Dat vonden de konijnen niet zo leuk maar Violetta heeft de onderhandelingen geleid. Handig he ... als je met dieren kan praten. De konijnen wonen nu wat hoger op de berg. Ondertussen neuriet en zingt ze een oud sjamanenlied dat ze van haar vader geleerd heeft. De indianen zien de aarde als een levend wezen. ‘Moeder aarde!’ zeggen ze. Met de graafwerken aan het kanaal zijn ze haar aan het vermoorden. Dit kan Violetta niet laten gebeuren. Je mag niet zomaar gaten maken in de wereld. Het kanaal van Bernistap is een gigantisch litteken en de tunnel… de tunnel is een alles vernietigend zwart gat. De arbeiders graven hun eigen graf. Ze zijn op weg naar nergens. Ouders van het dorp gebruiken de tunnel om hun kinderen angst aan te jagen. ‘Eet je bord leeg of we sturen je in de tunnel’, roepen ze wanneer een kindje zijn eten niet lust. Ze beseffen het niet, maar ze hebben gelijk. Door de opening zijn vreemde krachten losgekomen. De graafwerken zijn anderhalf jaar geleden gestart. Sindsdien zijn er in het dorp al verschillende mensen gek geworden. Je mag bergen niet zomaar openmaken. Waarom denk je dat er bomen overheen groeien? Violetta heeft de oeroude krachten nu opgeroepen om de werken aan het kanaal te stoppen. Ze danst en zingt in de nacht. Maar voor dit soort gunsten moet er wel een hoge prijs betaald worden. Een offer in bloed. Hoog in de boom zit een buizerd naar het ritueel te kijken.