‘Ssst… rustig maar’, fluistert Violetta. Het konijn is gebeten door één van de jachthonden van de koning. Het beestje stopt met spartelen en ligt nu rustig op haar schoot. Violetta zit in het gras aan de rivier. Ze luistert naar het kwetteren van de vogels. Af en toe kwaakt er een kikker. ‘Stil maar, ik blijf bij je’ zegt ze tegen het konijn. Ze verzorgt de wonde met water. Veel kan ze niet doen. De beet is dodelijk. Violetta haalt wat gedroogde plantjes en wortels uit haar tas. ‘Knabbel hier maar op’. Ze voelt het beestje verslappen. Het ligt een tijdje betoverd in haar armen. Zouden dieren weten dat ze dood gaan? Het is alsof het konijn al dingen ziet aan de andere kant. Er is meer dan deze wereld. Violetta weet het zeker. Haar vader is de schoolmeester van het dorp. Hij heeft aan zowat alle kinderen les gegeven. Toen hij jong was heeft hij lange wereldreizen gemaakt. Hij heeft bij de indianen geleefd. Violetta heeft stiekem al zijn dagboeken en aantekeningen gelezen. Zo heeft ze veel geleerd over planten en kruiden en dieren. Het liefst is ze in de natuur. De mensen van het dorp zeggen dat ze met dieren kan praten en misschien hebben ze wel gelijk. Niemand kijkt en luistert meer naar dieren. Vandaag zijn mensen het contact met de natuur aan het verliezen. De inwijkelingen zijn het ergste. Ze hebben geen idee welke krachten er in de rotsen, planten en bomen sluimeren. Met ‘inwijkelingen’ bedoelt ze de mensen uit de stad die hier zijn om het kanaal te graven. Ze denken dat hun bouwsels de wereld verbeteren. Daar moet Violetta om lachen. Violetta begraaft het konijn op een mooi plekje aan de rivier. Ze bedekt de kuil met aarde en moet denken aan de wormen die de grond vruchtbaar maken zodat planten weer groeien en dieren ze weer eten. Ze hervat haar wandeling. Violetta klimt over de rotsen. Ze gaat kijken of alles oké is met het nest. Al snel heeft ze een mooi uitzicht over het dal. Beneden stroomt het koude water van de Ourthe. Twee buizerds hebben op de rotswand een nest gebouwd. Er liggen drie eieren in. Violetta heeft ze gisteren heel de dag zitten tekenen. Terwijl ze langs de rots naar boven klimt valt er een groot stuk steen naar beneden. Ze kan net op tijd opzij springen. De stenen komen los door de explosies diep in de berg. Je kan ze kilometers verderop voelen. Veel dieren vluchten weg. Violetta is boos. Dat stomme kanaal. De schepen en fabrieken gaan hier alles kapot maken, mompelt ze tegen zichzelf. Dit moet stoppen… maar hoe? Violetta is al gaan praten met koning Willem. Ze heeft alles uitgelegd maar Willem had zijn eigen verhaal over de toekomst en jobs en geld. Over een paar dagen heeft ze een afspraak met de landmeter van het project, een zekere Clement Salmon. Hopelijk wil hij naar haar verhaal luisteren. Zo niet moet er een offer gebracht worden.