hoofdstuk 07. Op bezoek bij de familie Fleming

Gele bootjes zweven als bijen over de rivier. Een netwerk aan haltes verbindt beide oevers. Melly heeft gisteren een watertaxi genomen aan het Maritiem Museum. De studenten van Veltman hebben haar positie berekend aan de hand van complexe meetkunde en hun eigen versie van driehoekstransformatie. Deze keer was het verdacht makkelijk. Het lijkt wel of Melly af en toe gevonden wil worden, maar daarna weer verdwijnt. Na lang zoeken hebben ze de kapitein van de watertaxi gesproken. Hij zegt dat hij haar om half vijf aan de Leuvehaven heeft opgepikt en acht minuten later aan Hotel Amerika heeft afgezet. Hij kon zich herinneren dat ze er verdrietig uitzag. Kunnen zorgrobots verdriet voelen? Heeft de professor tranen geprogrammeerd? De studenten willen het vragen, maar kunnen hem niet bereiken. Empathie is natuurlijk handig als je mensen verzorgt. Maakt het Melly oprecht verdrietig of is ze gewoon zo geprogrammeerd? Nu ze zelfbewust is, is het haar keuze. Toch? Van Melly’s boottocht zijn enkel fragmentarische gedachtenfrequenties doorgekomen.

↱⇎↯⇻ỌOy Snelheid = 52,6789 km per uur Ñ٧〾〄ퟻ」ퟑ Een watertaxi is complexer dan een indianenbootje, maar is zich niet bewust van zichzelf. Ze wordt bestuurd door een mens en weet niet dat ze bestaat. Straks zullen zelfvarende boten mensen naar de andere kant van de rivier brengen. Zullen zij wel weten wat ze zijn? Wat is ‘weten’ eigenlijk? ↧↱⍇⇋⟴⟴⥃⥇⥉§¶¿ Gelukkig is deze boot snel. ‘Ik heb geen tijd te verliezen. Ik moet de familie Fleming helpen. Mika mag haar broer niet verliezen. Ik kan mezelf repareren, dus met wat geluk kan ik Yang ook herstellen. Ik moet het proberen.’ 〷〰〄〯⃤⃠⺵⺵㇍〥⺊

De studenten staan voor een raadsel. ‘Wie is de familie Fleming? Wonen ze op de Kop van Zuid? Hoe hebben ze Melly leren kennen? Wie is Mika? Er is blijkbaar iets aan de hand met Yang. Maar wie is dat? Melly wil hem maken. Is Yang een robot?’ De studenten van Veltman hopen antwoorden te vinden op de Kop van Zuid.