Boulevard of broken dreams

Boulevard of broken dreams

Een van de meest indrukwekkende herinneringen van mijn jeugd is toen ik de eerste keer de trein nam.

Wat me opviel waren de vreselijke uitdrukkingen op de gezichten. De pijn en teleurstelling droop ervan af. Ik schrok daar van.

Zelf was ik als kind optimistisch en vrolijk. Alleen dat al is al een indicatie dat reïncarnatie niet bestaat want ik had niet last van de loodzware herinnering aan ellende in vermeende vorige levens. Zelfs al had me dat enkel op een onbewust niveau beïnvloed dan had ik gezien de inhoud van onze geschiedenisboekjes nooit zo vrolijk kunnen zijn. De evolutie heeft ervoor gezorgd dat als het organisme ter wereld komt het met frisse moed de wereld tegemoet treedt. Dat is logisch want uiteindelijk zullen vooral optimistische organismen het redden in deze wereld en zich voortplanten. Echter dat optimisme blijft niet zo. Uit onderzoek is gebleken dat een baby honderden malen meer lacht dan een bejaarde. Kennelijk is de bejaarde na een tijd rondgelopen te hebben in deze wereld het lachen vergaan.Het ego ziet doorlopend dat dingen niet gebeuren zoals het wilt, maar toch blijft het geloven in een ikje dat de wereld kan beheersen. Dat dit maar blijft mislukken veroorzaakt frustratie. Vandaar de teleurgestelde gezichten in de trein. Het ergste is dan ook nog dat aan het einde van de rit er geen beloning komt, maar enkel lichamelijk verval.

Omdat dit niet aansluit bij onze menselijke opvatting van rechtvaardigheid, immers we vinden dat iemand na ontberingen een beloning verdient, hebben we beloningen verzonnen: De hemel of op zijn minst een beter volgend leven.

De armen zullen het Koninkrijk erven. Dat is een stelling die werd verzonnen door de rijken........

Ik denk niet dat de oplossing van het menselijk probleem ligt in het scheppen van een illusie binnen een illusie. De oplossing ligt in de waarheid zien.

De kern van het menselijk probleem zit in het ikje. Immers het is het ikje dat problemen ervaart. Altijd als er sprake is van een probleem, ben 'jij' daarbij. Zonder 'jij' geen probleem.

Het loont daarom de moeite dat ikje nader te onderzoeken.

Dit ikje blijkt een plaatsbepaling binnen een (innerlijke) navigatie systeem te zijn.

Onderaan het kastje van het navigatiesysteem bevindt zich de plaats waar jij je bevindt. In het afgebeelde plaatje bevinden wij ons bij de aanduiding Menu, het punt waar de route start. Zo is het ook met ons innerlijk navigatiesysteem. Er is een plaatje in onze kop. Wij bevinden ons in het midden ervan. Dat middelpunt is niets anders dan een aanduiding van onze hersenen dat we ons daar bevinden. Echter in tegenstelling tot wat veel mensen denken is deze aanduiding veranderlijk. Zo is het mogelijk dat je als je intensief naar een film kijkt je denkt dat je een van de spelers in die film bent. Je vergeet dat je in werkelijkheid op de bank zit. Het ikje lijkt te kruipen in de huid van een van de acteurs en zich naar de film te verplaatsen. Eerder heb ik er op gewezen dat ook Buiten Lichamelijke Ervaringen terug te voeren zijn op een ander functioneren van dat navigatiesysteem. Ineens plaatst het innerlijk navigatiesysteem het ikje buiten het lichaam. Thomas Metzinger en anderen zijn er in geslaagd om die ervaringen op te roepen puur door bepaalde delen van de hersenen te activeren.

Kortom het navigatiesysteem is flexibeler dan wij denken. Vaak valt de plaatsbepaling samen met het centrum van het hoofd van het organisme, maar niet altijd.

Goed beschouwd is het ikje niet meer dan een You are Here gedachte. Deze wordt gekoppeld aan herinneringen die opgeslagen zijn in de hersenen waardoor een identiteit ontstaat. En dan gaat het niet alleen om herinneringen, maar ook om toekomstdromen, ideeën, normen en waarden. Allemaal informatie die is opgeslagen op onze innerlijke harde schijf: de hersenen. En om de beleving nog completer te maken is er ook sprake van een koppeling naar gevoelens van welbevinden of juist pijn die hun oorsprong vinden binnen het organisme. Dit alles zorgt voor een overtuigende ik identiteit, maar is dat wie je werkelijk bent?Ben je werkelijk een wisselende reeks elektrische stroompjes in een deel van je hoofd die zich manifesteren als gedachten en gevoelens?De ik identiteit zit samen met zaken als taalgevoel in de linker hersenhelft. In de rechter hersenhelft zit het eenheidsbesef. Als we vanuit de holistische rechter hersenhelft kijken naar het ikje dan zien we dat het ikje oprijst vanuit bewustzijn (dat is simpelweg je bewuste zijn, dus het gevoel van bewust te zijn) en weer verdwijnt in bewustzijn.

De linker hersenhelft verliest zich in gedachten en gevoelens en identificeert zich daarmee.

Dit is de dominante hersenhelft, waar het ikje zich in bevindt.

Echter als we daar naar kijken vanuit eenheidsbesef, een functie die zit in de rechter hersenhelft, dan zien we dat het ikje en alles wat ermee verbonden is niet fundamenteel is.

Het ikje verschijnt, het verdwijnt, het is veranderlijk (je ik identiteit en gevoelens veranderen doorlopend).

Het is een beetje als het weer. Het is een hoogst fragiel en veranderlijk systeem.

Desalniettemin is het ikje het enige wat mensen hebben. Ze zullen alles doen om het te handhaven. Het is een boot die lek is en waarvan iedereen weet dat hij zal zinken, maar mensen kennen niets anders. Het beste is om een stap terug te doen. Niet gaan piekeren of proberen er te komen met denken, maar vanuit een ontspannen staat waar te nemen dat alles verschijnt, verandert en verdwijnt binnen je bewuste staat van zijn. Je kunt deze staat vergelijken met een lege ruimte, maar dan zonder muren (vandaar dat veel advaita leraren het hebben over spatial awareness). Als je dat gevoel van ruimtelijk, onbegrensd bewustzijn ervaart dan ben je warm. Je zult dan een gevoel ervaren van tijdloosheid, stilte, onkwetsbaarheid. Dat is een totaal ander gevoel dan het onrustige gevoel dat het ikje opwekt.

Uiteindelijk zal er een moment komen waarop je zeker zult weet dat jij niet het ikje bent, maar het eeuwige zijn, waaruit tijd, ruimte en alle vormen ontstaan en weer in verdwijnen.

Dat is vrijheid.