Drie soorten spiritualiteit

Je kunt drie soorten spiritualiteit onderscheiden.

1. Traditionele spiritualiteit, religies:Het ik staat ten dienste van de spiritualiteit. Er worden opofferingen van het ik gevraagd en het ik moet zich onderwerpen. Misschien volgt er een beloning, maar dat is niet zeker en bovendien zal die beloning pas plaatsvinden in het hiernamaals. In het hier en nu is alleen sprake van ontberingen en gebed. Het ik moet doen wat hem gezegd wordt door priesters en andere autoriteiten. Tegenwoordig staat deze vorm van spiritualiteit onder druk. Het past namelijk niet meer bij de tijdgeest. 2. Nieuwe hedendaagse spiritualiteit, New Age:Spiritualiteit staat ten dienste van het ik. Het ik wil iets bereiken via spiritualiteit, bijv. zijn doelen, een beter leven, betere relaties, genezing enz. Het minste wat men wil is amusement en verstrooiing, maar bij voorkeur iets meer. Afhankelijk van de luimen van het ik switched het van de ene vorm naar de andere. Als er ergens niet voldoende te halen is voor het ik gaat het naar iets anders. Dit is vrijblijvende consumptie spiritualiteit die past bij de hedendaagse consumptie maatschappij. Oude methoden worden omgevormd tot hapklare brokken voor de hedendaagse spiri consument. Sjamanisme bijvoorbeeld is niet langer een maand lang in je eentje in de kou in de Siberische wildernis, maar vrolijk zingen rond een kampvuur in een weekend. 3. Ware spiritualiteitMijn definitie van spiritualiteit is weten dat je eenheid bent. Alleen spiritualiteit nr 3 voldoet aan die definitie. Stelt spiritualiteit nr. 1 regels op waar het ikje zich aan te houden heeft en streeft spiritualiteit nr. 2 naar geluk voor het ikje, spiritualiteit nr. 3 wijst erop dat er op een fundamenteel niveau (als de illusie wordt doorzien) geen ik bestaat, maar alleen alles wat is. Voor het ik is er dus niets te halen en ook hoeft het ik zich niet te onderwerpen, want het bestaat volgens deze vorm van spiritualiteit niet. Iets wat niet bestaat kan niet iets krijgen of zich onderwerpen. Weliswaar is deze vorm van spiritualiteit te vinden voor wie er naar zoekt, maar er is geen enkele bekeringsdrift. De beoefenaren van deze vorm van spiritualiteit weten immers dat het ik alleen uit is op bevestiging van de eigen mening en dat iemand van iets overtuigen zinloos is. Daarom doen ze het niet. Omdat er voor het ikje niets te halen is is er ook weinig belangstelling voor. Het tragische is dat de ware spiritualiteit slechts een nietige voetnoot is binnen datgene wat zich als spiritualiteit presenteert.