Egocentriciteit

Hoewel het evident is dat het ikje van geen enkel belang is, is dat niet onze beleving.

Hoe komt dat?

Het antwoord is eenvoudig. We nemen namelijk alles via dat ikje waar. Het ikje lijkt het centrum van het universum te zijn.

Het is zelf nog erger dan het lijkt. De wereld die we waarnemen bestaat namelijk niet buiten, maar slechts in ons hoofd, in onze hersenen.

Kleuren bestaan niet, er is slechts kleurloze elektromagnetische straling die wordt waargenomen als kleuren.

Geluid bestaat niet, er is slechts sprake van golven die door ons worden waargenomen als geluid.

En zelfs vaste stof blijkt in werkelijkheid niet te bestaan. Er zijn slechts velden van energie die worden waargenomen als vaste materie.

Het gevoel is dat we een buitenwereld waarnemen, maar in feite nemen we een wereld waar die slechts bestaat in het bewustzijn zoals dat gegenereerd wordt door onze hersenen.

Voor het ikje geldt hetzelfde. Ook het ik gevoel treedt op in het bewustzijn zoals dat wordt opgewekt door de hersenen.

Zowel de wereld als het ikje verschijnen in het dagbewustzijn. Vandaar de relatie tussen ikje en de wereld. Als er sprake is van het ik gevoel dan is er ook sprake van een wereld in het bewustzijn.

Wat we ervaren in ons bewustzijn is een soort panomaric picture die ontstaat in onze hersenen. In plaats van het beeld bewegen via de computermuis bewegen we ons hoofd om het complete 360 graden beeld te zien.

We denken dat dit beeld weergeeft wat er werkelijk buiten is, maar dat is aantoonbaar niet het geval.

De grote vraag is wie bevindt zich in het centrum van dat beeld? Ga maar eens na of zich in het centrum van dat beeld wat in de hersenen ontstaat zich iemand bevindt. Zie je iets of iemand?Als je echt gaat kijken zul je een leeg centrum vinden. Er is niets in dat centrum. Je kunt er geen mannetje of vrouwtje vinden die staat te kijken. Er is simpelweg niets. Hoever strekt dat niets zich uit? Is het duidelijk begrensd? Ook dat blijkt niet het geval te zijn. Je kunt geen grens ontdekken waar die leegte ophoudt. Omdat de leegte niet ophoudt blijkt de leegte alles te omvatten, ook de panoramic picture zelf. De leegte in het centrum omvat alles, ook de wereld en last but not least het ik gevoel, het ikje. Er is geen ego in het middelpunt, zoals onze gedachten en gevoelens doen vermoeden, echter slechts een leegte. En die leegte omvat alles. Dit is het tijdloze zijn.

Dit correspondeert exact met hoe het universum zelf in elkaar zit. Vanuit het tijdloze zijn ontstaat alles.

"Wijsheid is weten dat ik niets ben, liefde is weten dat ik alles ben.

Tussen deze twee beweegt mijn leven zich "

Nisargadatta Maharaj.