Gedachten over Verlichting

Na een uitgebreide studie over verlichtingservaringen is het voor mij helder dat wat plotselinge verlichting genoemd wordt, veroorzaakt wordt doordat er iets in de hersenen gebeurt waardoor de ik gedachte, door Victor Lamme genoemd kwebbeldoos, wordt uitgeschakeld.

Dit kan door bijv. een herseninfarct of door epilepsie (zie voor een nadere toelichting hierop dit eerdere artikel).

Die herseninfarct moet dusdanig plaatsvinden dat hij net dat stukje uitschakelt waarin de kwebbeldoos zit, maar de rest moet in tact blijven (dat alles is uiteraard maar bij een kleine minderheid van herseninfarcten het geval).

UG Krishnamurti is een van de weinige ''verlichten' die er heel eerlijk over is dat de verlichting een lichamelijk gebeuren is. Hij noemt zijn verlichtingservaring een calamity (ongeluk). Een en ander staat uitgebreid beschreven in zijn lezenswaardige boekje Mystique of Enlightenment dat op verschillende plaatsen bijv. hier gratis gedownload kan worden. Ook zegt hij heel eerlijk dat er niets aan gedaan kan worden om dit tot stand te brengen. Het gebeurt of het gebeurt niet. Spirituele inzichten hebben er niets mee te maken. Iets dergelijks kan met iedereen gebeuren. Het enige is dat als het gebeurt met iemand die met spiritualiteit bezig is hij of zij het herkent. Echter je buurman die niets van spiritualiteit wil weten heeft een even grote kans op 'verlichting' als jij die misschien alle satsangs platloopt. Of je al of niet mediteert, spirituele boeken leest, naar India gaat, het maakt allemaal niets uit. Ook zegt UG Krishnamurti dat een verlichtingsgebeuren niets met bliss te maken heeft. Wat mensen ervaren als bliss, die soms het gevolg van meditatie is, is gewoon weer een illusie geschapen door het denken. Het denken kan tal van staten scheppen, inclusief een staat van spirituele bliss. Er zijn flink wat goeroes die zo'n blisservaring hebben gehad en daarna satsangs zijn gaan geven. Ik heb zo'n vermoeden dat het gaat om de overgrote meerderheid van goeroes. Vooral bij goeroes die hechten aan uiterlijk vertoon, gewichtigdoenerij, het aan zoekers de illusie geven dat er iets te vinden is, is dat het geval. Een ware goeroe heeft geen behoefte aan status en gedoe en zal weinig anders doen dan het hele zoekidee aan flarden scheuren. Er zijn maar weinigen die dat doen. De meesten vinden het prima dat mensen van satsang naar satsang gaan en stimuleren daarmee een zoeken waarvan vaststaat dat wat er gezocht wordt nooit gevonden zal worden. Wat UG zelf ervaren heeft is een pijnlijke transformatie die erg confronterend was. Wel was hij daarna zijn kwebbeldoos kwijt. Maar big deal zul je zeggen. Een week vreselijke pijnen ondergaan, toestanden en het enige wat het oplevert is dat je kwebbeldoos er niet meer is. Voor de meesten onder ons rest slechts de aanvaarding dat we onze kwebbeldoos naar alle waarschijnlijkheid ons hele leven zullen houden. En dat is prima zo.

UG Krishnamurti zegt dat als we zouden weten wat 'verlichting' werkelijk is we het helemaal niet zouden willen. Het heeft niets te maken met bliss, geluk of extase, de problemen van het leven blijven exact hetzelfde, alleen de kwebbeldoos is er niet meer.

En ik denk hij gelijk heeft. Wie zit er nu echt te wachten op een herseninfarct of epilepsie aanval?

Wat mensen wel willen is permanente bliss, maar dat is een fantasie gecreëerd door het denken.

Tot voor kort had ik het gevoel dat ik 'haast moest maken' met mijn spirituele ontwikkeling en verlichting moest bereiken anders zou ik tijdens een volgend leven weer opnieuw moeten beginnen met 'de spirituele zoektocht' en ik moet maar afwachten wat de condities dan zijn.

Echter nu het voor mij duidelijk is dat reïncarnatie een illusie is, slechts een uiting van geloof, vergelijkbaar met het geloof in de kerstman en de paashaas, is die druk weggevallen.

Er komt sowieso geen volgend leven, dus ik hoef ook niets te doen om te voorkomen dat een volgend leven plaatsvindt.

Een ander punt is dat er een tijd is geweest dat ik het idee had dat ik iets groots moest doen om 'de mensheid te redden' of iets dergelijks.

Maar die mensheid wil helemaal niet gered worden. En bovendien wie ben 'ik' om 'anderen' mijn ideeën op te dringen en te denken dat ik iets zou moeten verkondigen.

Al duizenden jaren zijn spirituele leermeesters bezig met het verkondigen van hun ideeën en moet je zien hoe de wereld er nu aan toe is. Waarom zou 'ik' slagen waar anderen alleen maar gefaald hebben?

Dus laat die wereld maar gewoon doordraaien. De werkelijkheid is dat de wereld geen boodschap heeft aan mijn mening en dat wat ik er van vind niets uitmaakt.

Dat wat ik beleef als ik is slechts een heel klein vlekje in een ontzettend grote kosmos dat denkt dat hij voor zichzelf de waarheid ziet en dat is prima zo.

Verder rest er alleen maar stilte en een meegaan in de rivier van alles dat is.