Het leven van de persoon

Het leven van de persoon is niet te benijden.

Ineens is de persoon er. In een lichaam dat hij niet gekozen heeft, in een land dat hij niet gekozen heeft, bij ouders die hij niet gekozen heeft, in een tijd die hij niet gekozen heeft, op een planeet die hij niet gekozen heeft.

Het leven van de persoon wordt gekenmerkt door gaan van het ene incident naar het andere waarbij er steeds de belofte is dat het later beter wordt.

Als je je van de lagere school bent dan.......

Als je je middelbare school diploma hebt gehaald dan.......

Als je je universitaire diploma hebt gehaald dan......

Als je bent aangenomen dan......

Als je de juiste partner hebt gevonden en kinderen hebt gekregen dan........

Als de kinderen het huis uit zijn dan........

Als je promotie hebt gemaakt dan......

Als je met pensioen bent gegaan dan.......

Als je in de hemel bent dan.......

Het probleem van morgen is dat het nooit komt. Je kunt alleen maar vandaag leven, maar nooit morgen. De persoon wordt een wortel voorgehouden die hij nooit zal kunnen eten. Er is het vage gevoel, de hoop, dat ooit de persoon het leven naar zijn hand kan zetten, de problemen opgelost zijn en de wensen van de persoon in vervulling gaan. De persoon zoekt naarstig naar manieren om dat te bereiken. Als er 1 ding is dat het ego niet heeft dan is dat macht. Dus zoekt de persoon naar de magische toverformule om het leven te laten doen wat hij wil. Dat kunnen rituelen zijn, mantra's, the Secret, cursussen 'leef het leven van je dromen' enz. Die cursussen lopen zo goed omdat ze aan de ene kant appelleren aan behoeftes van de persoon, maar niet brengen wat de persoon zoekt namelijk macht over zijn bestaan. Dus zoekt hij steeds iets nieuws wat misschien wel de oplossing brengt. Een eventuele oplossing ligt altijd in de toekomst en blijft daar ook. De persoon zoekt verlossing in de toekomst, maar is er ook bang voor. Immers de toekomst kan ook bedreigingen in petto houden. Dus zoekt de persoon ook daar oplossingen voor en sluit bijv. levensverzekeringen af. Uiteindelijk kan hij zo doorgaan tot zijn dood. Helaas is de dood niet zoals bij een symfonie een krachtig slotakkoord, maar heeft het eerder kenmerken van een geleidelijk uit elkaar vallen van het orkest. Uiteindelijk is er maar 1 hoop voor de persoon en dat is dat hij inziet dat hij niet als persoon bestaat. Hij is de eenheid zelf. En die eenheid kent geen levensdrama. Die eenheid heeft geen macht nodig en neemt alles wat is liefdevol in zich op. Die eenheid zoekt geen compleetheid maar is compleetheid.

Vaak duurt het errug lang voordat de persoon dit inziet. En zelfs als het inzicht daar is dan is er nog het gevoel dat eenheid de persoon iets zou moeten bieden in plaats van een weten dat er geen persoon is, maar alleen eenheid.

Bijna iedereen die met advaita bezig is doet dat vanuit een motivatie van 'wat heeft advaita mij te bieden, hoe kan advaita mij helpen bij het functioneren als persoon.'

En als dat het uitgangspunt is dan zal advaita ook de zoveelste illusie blijken te zijn en niet brengen wat de persoon wenst.

Advaita heeft de persoon niets anders te bieden dan sterven als persoon. Osho zei in een boek over de weg van de Soefi's: "Totdat je sterft kan ik niets voor je doen."

Het is niet de persoon die bepaalt of hij van zichzelf verlost wordt, maar eenheid. De persoon heeft nooit iets gedaan en zal ook niets doen.

Dit weten noemen we 'grace' en is het einde van het leven als persoon.

Eindelijk beseft het golfje dat het een golfje is dat deel uitmaakt van de grote zee en dat het allemaal water is.