Middelheim 2

Zo zonder haar in het park. Het kan niet anders

dan regenen. Op de bank waar we veel toelieten

zijn nu de eenden meester. Deze herfst is trager

en erger. Dansend meisje verwijderd opdat ze

het niet zouden stelen. Onbestaande beelden.

De kunst van het verwijderen, het weglaten.

Liggend naakt onder zeil onzichtbaar gemaakt

tegen mos, tegen verwering, tegen oud worden.

Tegen haar is weinig opgewassen. Weggenomen,

een jaar, een afspraak vergeten, weerspiegelt zich

haar beeld in de plassen, hoor ik stappen door

het drassige gras, durf niet vragen waar ze was.