Taal
Tot taal mij eindelijk ontnomen wordt
weeg ik mijn woorden in zuinige zinnen af:
geen komma te veel, geen punt te weinig.
Nooit ademden ze zachter, nooit zo gewillig
schikten ze hun ruggen op dit tegendraads papier.
Geen woord leg ik verloren, geen teken laat
ik rusten tussen twee gedachten in. Ik schrijf
met afgemeten passen, zoek de trage beweging
van een golf die zich neervlijt als een kus.
Plots trillen de uitroeptekens, de spaties staan
stijf van de angst als er een weerloos woord
opdoemt dat ik nog plaatsen moet: dood.
(2e prijs Arca Poëzieprijs 1994)
© mark naessens
Wil je een hieraan verwant gedicht lezen, klik hier: Dood