Taal

Tot taal mij eindelijk ontnomen wordt

weeg ik mijn woorden in zuinige zinnen af:

geen komma te veel, geen punt te weinig.

Nooit ademden ze zachter, nooit zo gewillig

schikten ze hun ruggen op dit tegendraads papier.

Geen woord leg ik verloren, geen teken laat

ik rusten tussen twee gedachten in. Ik schrijf

met afgemeten passen, zoek de trage beweging

van een golf die zich neervlijt als een kus.

Plots trillen de uitroeptekens, de spaties staan

stijf van de angst als er een weerloos woord

opdoemt dat ik nog plaatsen moet: dood.

(2e prijs Arca Poëzieprijs 1994)

© mark naessens

Wil je een hieraan verwant gedicht lezen, klik hier: Dood