Inrichting 2

Zo zou ik willen zijn, zegt ze. Ze toont me een foto:

een buik gespannen als een wereldbol en daarop

twee handen gelaten rustend alsof de man nog

maar net is verdwenen, haastig zijn kleren bij elkaar

scharrelend onder het murmelen van verder

niets meer ter zake doende woorden.

Zo gelaten ook zit ik er bij, stamel wat nutteloze tekst

voor me uit en even haastig schuifel ik de gang in,

voorbij de verbaasde zuster naar buiten, waar ook

de stad niet vermoedt dat een mens zo onnoemelijk

ver verdwaald in zichzelf kan zijn.