Zoals de stenen
(bij een beeldhouwwerk van Lydia Annerel)
zoals de een niet
zonder de ander
dachten hoopten wij
jij ik uit één blok
hoeksteen sluitsteen wij
wij een volle slag
later grijzer nu
twee losse stenen
nog schim en schaduw
van wie wij waren
een wonder hoe wij
naast elkaar bestaan
stoot mij wentel mij
keer je zwijgend om
raak mij kwijt voorgoed