Zoals de stenen

(bij een beeldhouwwerk van Lydia Annerel)

zoals de een niet

zonder de ander

dachten hoopten wij

jij ik uit één blok

hoeksteen sluitsteen wij

wij een volle slag

later grijzer nu

twee losse stenen

nog schim en schaduw

van wie wij waren

een wonder hoe wij

naast elkaar bestaan

stoot mij wentel mij

keer je zwijgend om

raak mij kwijt voorgoed