Intrede
bij een bronzen beeld van MaRf
Vraag niet hoe het met mij gaat.
Teruggeplooid
op mijn binnenste cirkel als een kartuizer
laat ik niemand meer toe.
Alle hoeken afgerond trad ik binnen
in de abdij der beelden.
De pij van het zwijgen aangetrokken.
Ik adem uit galmgaten.
Geen beweging bekoort nog.
De ogen dichtgebrand
wikkel ik mij in brons.
Tijd slaat mij uit.
Vraag niet waar het pijn doet
of hoe geschonden mijn huid.
Vraag niets.
Ik kom armen tekort om het te dragen.
Raak mij niet aan.
© mark naessens
Nog meer beeldgedichten vind je hier: Skeletten willen zich warmen; Scheepsbouwer; Scheepswerf; Schepen op een werf in Temse
(foto MaRf)