Intrede

bij een bronzen beeld van MaRf

Vraag niet hoe het met mij gaat.

Teruggeplooid

op mijn binnenste cirkel als een kartuizer

laat ik niemand meer toe.

Alle hoeken afgerond trad ik binnen

in de abdij der beelden.

De pij van het zwijgen aangetrokken.

Ik adem uit galmgaten.

Geen beweging bekoort nog.

De ogen dichtgebrand

wikkel ik mij in brons.

Tijd slaat mij uit.

Vraag niet waar het pijn doet

of hoe geschonden mijn huid.

Vraag niets.

Ik kom armen tekort om het te dragen.

Raak mij niet aan.

© mark naessens

Nog meer beeldgedichten vind je hier: Skeletten willen zich warmen; Scheepsbouwer; Scheepswerf; Schepen op een werf in Temse