Zomer in Watou

Zie hoe slim dit bedacht is: een glas

staat te dichten op zolder, het geniet, giet

zich vlug nog een woord in voor weer een kop

de trap op komt. Breek het de bek niet open.

Luister, muren zeggen amen en nog meer,

maar monkelend achter zinnelijke voegen.

Geen twee beelden paren gelijk. Alle ezels

verjaagd, de stallen leeg, god naar Frankrijk.

Kijk hoe de kamers zich plooien, het pleister

verdicht. Taal ligt open en bloot. Tot iemand

haar optilt, in halflege glazen overgiet, zich los-

bandig van beeld vergist, de dichter, de ezel.