Installatie

(installatie in de tiendenschuur van de Abdij van ’t Park te Leuven t.g.v. het Keramiek Parcours van 17 september t/m 17 oktober 2010)

(eerder werd het werk geselecteerd voor de Kunstprijs M.J. Moortgat – Keukelinck 2009 en tentoongesteld van 31 oktober t/m 22 november 2009 in het Cultureel Centrum Ysara te Nieuwpoort)

Deze installatie is een hybride (keramiek/poëzie/ruimte) enscenering die de toeschouwer in de rol van deelnemer duwt en hem uitdaagt vertrouwde denkpatronen (bv. keramiek mag niet breken) los te laten. De beleving van de toeschouwer wordt een onlosmakelijk bestanddeel van het werk. Hij kan er niet vrijblijvend bij staan. Hij moet er letterlijk in stappen en wordt zodoende mede-schepper van het werk.

Het gedicht maakt de installatie anders dan ze er uit ziet. Het gedicht voegt iets toe aan de installatie. Het daagt de toeschouwer uit om met andere ogen naar de installatie te kijken.

Door de woorden van de dichter gaan plots de dimensies van het keramisch werk verschuiven. Ze krijgen de kwaliteit van het onverwachte, van het ongewone, van wat de toeschouwer niet direct met het blote oog had gezien. Er ontstaat een gelaagdheid waardoor meerdere betekenissen mogelijk zijn.

De beleving van de installatie wordt intenser, wordt confronterend. Wat eerst een plezant trappen in scherven lijkt te zijn, draait uit op een uitnodiging tot reflectie over het leven, over het breken van idealen, principes, mensen om een doel te bereiken. Of positiever: de mens moet proberen te leven vanuit de scherven die hij maakt. Wat op het eerste gezicht over het louter kapotmaken van keramiek lijkt te gaan, gaat in werkelijkheid over relaties. En voor sommigen misschien over één concrete relatie.

Deze installatie wil een plaats van ervaring zijn waaraan iedere bezoeker vanuit zijn eigen belevingswereld aandeel heeft en betekenis geeft. Uiteindelijk moet de toeschouwer zelf het werk “vervolledigen”. De keramist/dichter biedt hooguit aanwijzingen.