Laatste gedachten

Dacht hij aan ons toen hij met dat touw

de trap opging, of dat de tweede trede

zo kraakte en ook de dakgoot dringend

hersteld moest worden? Wat dacht hij?

Toch niet dat een engel hem tegen zou houden,

een onzichtbare hand op zijn schouder, een stem:

kom, laat die stoel staan, er is nog genoeg

aarde voor je verdriet? Wat dacht hij?

Wat dacht hij in die ene sekonde, als een vis

naar adem happend in de kortstondige lucht?

Aan het licht dat nog brandde of dat er een

dakpan ontbrak in de opengesperde hemel?

Toch niet aan ons en hoe zijn kille handen

ons sloegen, zijn stem sneed als een mes en

zijn ogen: twee gapende wonden. Toch niet dat

wij zouden schreien, zelfs niet één sekonde?

(2e prijs Arca Poëzieprijs 1994)

(Jules Van Campenhoutprijs 1994 - Meise. Eervolle vermelding)