Frankrijk

Nov 16-20

Zaterdag 16 november

Heerlijke frisse temperatuur. We gingen fietsen. Eerst weer een koffie scoren. Nog voor de middag ging de jas uit en al gauw ook de trui. De zon is echt warm. Ook deze omgeving is prachtig. Iets stijler, waardoor mooie vergezichten. Tinus rende vrolijk mee en kon af en toe in een riviertje wat drinken en afkoelen. Na deze mooie tocht gingen we met de fiets naar de supermarché. De middag brachten we lezend in de zon door. Echt genieten. Toen het afkoelde zijn we gaan jeu de boulen. ‘s Morgens waren er nog veel sport activiteiten, nu waren we de enigen. Na het eten ging ik met Tinus een rondje maken. In de hal was nog wat gaande, maar verder was het wat mij betreft te rustig. Verder waren we nieuwsgierig hoe het met onze kinderen gaat. Nou goed dus! Do is een weekend in Hamburg en Melvin was net geland op Tenerife.

Zondag 17 november

John spreekt nauwelijks Frans, maar “Deviation” en “Route barrée” zijn inmiddels overbekend. Behalve dat je 10 minuten langer onderweg bent, maakt het weinig uit. Het is overal landelijk en mooi.

In St. Loubouer was het al een dorpse drukte. Grote tenten met lange rijen gedekte tafels. Barbecues stonden al aan. We lazen dat voor déjeuner inschrijven vóór de 15e moest. Helaas! Tickets voor La Course konden we vanaf 3 uur kopen. Allereerst naar de Park4night. Daar stond nog één camper. Toen op zoek naar een Tabaco. Die vonden we, te weten het benzinestation annex gasflessen annex koffie annex supermarktje. En buiten roken bij de tank en de gasflessen. Ook nog een geparkeerde auto met draaiende motor….. zie je het voor je? Echt, over veiligheid gesproken! Wel heel gezellig zo’n dorpse “kern”.

Terug naar de Clever. De andere camperaar wees ons op elektrakasten. Wauw, te gek! Ook zei hij dat we rustig naar de lunch konden gaan. Er is altijd nog plaats en genoeg eten. Hopla, wij er naar toe. €20,- pp. Het is pas 12.00 uur maar de meesten aan de alcohol in de ontvangst tent. Daarna schuifelden tussen de 800 en 1000 man richting de tafels. Basketbal is ook erg belangrijk in dit deel van Frankrijk. De basketbalvereniging deed de gehele organisatie voor extra inkomsten. Er waren speciale tafels voor jury, vips, journalisten, fotografen en de rest van de gasten. Iedereen kreeg plaatsen toegewezen.Tijdens het eten leerden we dat dit soort etentjes regelmatig worden georganiseerd voorafgaand aan de evenementen en dat de bewoners uit de verschillende omliggende dorpen erop af komen. Aangezien praktisch ieder dorp wel een paar evenementen heeft, is het dus een regelmatig terugkerend festijn. Op de rijen tafels staan flessen water en flessen rode wijn. Er kwamen enorme soepschalen aan. Meerdere per tafel. Daarna werden de voorverwarmde soepborden uitgedeeld. Toe maar! Soep van eend (poten rug, ed) met aardappel, winterwortel enz. Smaakte voortreffelijk. Toen werd het volgende gerecht geserveerd: salade met ganzenlever, varkensworst en rauwe ham. Ik geloof niet dat er hier veel vegetariërs zijn. Het hoofdgerecht bestond uit entrecote en friet. Wederom enorme schalen. En ook weer verrukkelijk! Prachtig rood vlees. Petje af! Tot slot het dessert: lokaal suikerbrood met separaat per persoon in ecobekertjes vanillesaus. Inmiddels was het drie uur. Op naar de arena zo'n 800 meter verderop voor de tickets. Overal staan auto's geparkeerd! De Haagse gemeente zou binnenlopen met het uitschrijven van parkeerboetes. Hier doet men niet zo moeilijk.

La Course Landaise

Een waar spektakel en super gezellige sfeer. Het team, dat vanmiddag optreedt (competitie), wordt voorgesteld. De band speelt er vrolijk op los. Veel applaus! En de eerste deur gaat open. Een koe of stier rent de arena binnen. Om de horens zit een dik gebonden touw, dat niet snijdt. Daaraan zit een lasso touw vast. De helpers moeten het dier aan de korte kant krijgen. De sauteurs (springers) lopen naar het midden. Dan trekt één van hen door te fluiten en met het witte doek te zwaaien de aandacht van het toch wel kolossale beest. Deze rent erop af en de sauteur ontwijkt de koe. Doodeng. Het zijn echt giga horens! Het ontwijken kan zijn door een sprongetje zijwaarts, een sprong eroverheen, een salto eroverheen, een duik met koprol, enz. Ook een sprong waarbij beide voeten in één schoen zitten en de benen boven de knieën zijn vastgebonden.

Geweldige prestaties, maar onderschat het werk van de groep niet. Een koe wordt na ongeveer 8 minuten in de arena afgewisseld. De meesten vast aan de lasso, twee helemaal los. De teamleden zorgen ervoor dat de koe is afgeleid tijdens de voorbereiding van de sauteurs. Dat gaat er heftig aan toe. De helpers proberen het dier naar zich toe te halen en moeten sprinten om achter de schotten te komen met veel behendigheid en natuurlijk zorgen dat je niet wordt geraakt. Zij moeten erg op hun qui vive zijn. Als de sauteur wordt geraakt en neervalt, zorgen de helpers dat de koe wordt afgeleid. Dat hebben we 3 x gezien. Indrukwekkend, spannend, best eng.

John vond het een lang verhaal worden, waarop ik vroeg hoe hij het zou samenvatten? Antwoord: “Het was best leuk!”

Hoe dan ook, het was een enerverende dag! Vive la France!

Maandag 18 november

Deze dag ging onze reis via Bidache (Pays Basque Fr), waar we e.e.a. lazen over Pelote Basque: een sikkelvormig bat, waarmee de bal in een gracieuze beweging wordt opgevangen en weer wordt weggespeeld. De snelheid van de bal kan zo maar 300 km per uur halen. Na een kleine pauze reden we verder en kwamen in de streek, die bekend staat om z’n warmwaterbronnen (thermische baden) zoals Cambo-les-Bains. Overigens hangen nog steeds of weer opnieuw plaatsnamen op z’n kop (boerenprotest), maar dan wel de Franstalige namen. De Baskische namen zijn niet omgekeerd.

We naderden ons doel: de plaats Sare waar het treintje La Rhune sinds 1924 over het tandradspoor dwars door het natuurgebied naar de bergtop rijdt! Jammer jammer, maar de eerstvolgende trein rijdt pas weer vanaf maart volgend jaar. Dan maar Tinus uitlaten. Zo kwam ik onverwacht uit bij de remise, waar hard gesleuteld wordt aan de locomotieven en wagons.

Lees voor meer informatie: https://www.rhune.com/fr/

We besloten direct verder te rijden naar Spanje. Bij de provincie Navarra gingen we de grens over naar de plaats Bera. Ook hier een Park4night. We haalden de fietsen van de auto af en gingen fietsend op verkenning uit. In deze omgeving wordt zowel Frans als Spaans gesproken. In een tabaco spraken we met de ober. Het Frans baskisch is beslist anders dan het Spaans baskisch. In dit dorp wordt vooral Frans gesproken. Vele Fransen komen hier naar toe, omdat het hier veel goedkoper is. In Frankrijk is het minimumloon € 450,- hoger. Wij hebben heerlijke rode wijn gedronken. En…… voor de verandering de hoofdprijs afgerekend. Hoe bedoel je veel goedkoper! Maar we hadden ook een hele lekkere rode wijn!

Dinsdag 19 november

We besloten in één ruk via de tolweg door te rijden naar Ribadesella. De weersvoorspellingen zijn ronduit slecht. Enfin, daar zullen we dan besluiten of we verder naar het zuiden gaan of terug naar Voorburg. Eenmaal op de snelweg naar Bilbao bedacht John (bijrijder) dat het misschien wel leuk is om het Guggenheim Museum te bezoeken. Snelle beslissing, wij de weg af. John had ook al gelezen dat je maar beter naar een betaalde en bewaakte camperplaats kunt gaan. Er wordt klaarblijkelijk veel ingebroken. Door Bilbao heen, de berg op, door best wel smalle straten naar Camper Kolbeta. Het is vandaag geld uitgeefdag. De tolweg viel best mee: €2,98 en € 13,02. Geen grap! Centen tellen keihard mee. Overnachting € 34,-- voor precies 24 uur. Douches apart betalen: € 8,-. Voor de wc de sleutel afhalen bij de receptie. Maar een prachtig uitzicht over de stad. Vanuit de camper zien wij het San Mamès stadion (53000 plaatsen), ook wel Dé Voetbalkathedraal!!!! Een stukje verder zien we het Guggenheim en nou ja, allerlei straten, verkeer, gebouwen, etc.

We gingen fietsen. Tinus moest op de bus passen. De berg af, oeioeioei, best stijl. Dat moeten we straks ook weer omhoog zien te redden. Door Bilbao heen. Er zijn fietspaden, maar niet altijd even duidelijk. Er zijn ook maar heel weinig fietsers. Dan wáár de fietsen stallen? Er was een fietsenrek, maar we waren er niet echt gerust op. We hadden echter ook geen keuze. Entree Guggenheim viel ons mee: € 15,- pp. Alleen al het gebouw is imposant: van buiten en van binnen! We begonnen op de 3e. Er wordt moderne en hedendaagse kunst getoond. Voor mij niet altijd te begrijpen, daarentegen zijn andere kunstwerken indrukwekkend, waaronder een enorme vogel van twee Groningse kunstenaars. We zagen werken van Willem de Kooning, van Andy Warhol (150 Marilyn’s), de tentoonstelling van Hilma af Klint en tot slot op de begane grond Richard Serra : “De kwestie van tijd”. Hij heeft 15 jaar nodig gehad om dit kunstwerk te vervaardigen. In Museum Voorlinden staat ook een werk van hem. Het zijn cortenstalen structuren die tonnen wegen. Het kunstwerk is het best er doorheen wandelend te ervaren.

Na het museumbezoek gingen we fietsend door de 7 oude straten heen, langs en over de Nervión rivier, langs verschillende pleintjes, etc. De huizen zijn wel 7 etages hoog. Gezien de ouderdom betwijfel ik of er liften zijn. We zijn een Harley Davidson bar binnen gewandeld. Één drankje en naar de tapas hebben we alleen gekeken. We moesten echt terug naar Tinus. De route terug was een andere dan de heenweg. En nog stijler! Dat had ik nooit durven afdalen op de fiets. Omhoog moet je wel fietsen. Lopen met de fiets aan de hand is geen optie. Veel te zwaar! Fietsen dus en ook vooral niet stoppen. Hoogste ondersteuning en lichtste versnelling. Op een vlakker tussenstuk even gestopt. Het hart klopte in onze kelen. We snakten naar adem. Jeetje nog an toe, wat was dát zwaar en eigenlijk ook eng. Ik was bang naar achter te klappen. Enfin, we hebben het gered en kijken terug op weer een bijzondere dag!

Woensdag 20 november

Zoals voorspeld slecht weer. Vannacht zijn we vaak gewekt door loeiharde windvlagen. Mooi moment om deze ochtend eerst onze website bij te werken. Eerder ging dat niet door te weinig internet. Tegen twee uur vervolgden we onze weg met nog steeds het plan Ribadesella aan de Costa de Verde in Asturië. Bij San Vicente de la Barquera in Cantabria hebben we een korte stop gemaakt. Mooi havenstadje en een typisch Spaanse badplaats.

Door naar Ribadesella. Daar heeft de vriend van Daniëlle, een vriendin van mijn broer Hans, een camping (Camping Playa Sauces). Vlak achter een nieuwbouwgebied en dichtbij het strand. Helaas gesloten. Danielle was net terug, dus voor morgen afgesproken wat te gaan drinken. Wij reden terug naar het oude dorp. We parkeerden pardoes bij een wasserette. Een wasmachine voor 20 kg. Top! Al ons beddengoed, handdoeken en onze kleding op 60°. Ook de droger kon deze hoeveelheid aan. Bed weer opgemaakt, kleding in de kasten. We kunnen er weer even tegenaan. Inmiddels was het begin avond. John kocht bij de supermarkt wat lekkere hapjes. Wij kwamen de avond weer prima door.

Vervolg

Page updated

Google Sites

Report abuse