Turkije Aug

Dinsdag 1 augustus

Vandaag staat Efeze op het programma. Hier staat de grot van de zeven slapers, het huis waar Maria gewoond zou hebben na de kruisiging van Jezus en de Bibliotheek van Celsus, de tempel van Artemis (één van de zeven klassieke wereldwonderen) + andere opgravingen. Wat betreft de grot - dit staat ook in de Koran vermeld - dat moet je dus geloven. Zeven jonge mannen met een hond sliepen er 300 jaar en nog eens 9 dagen. Een vriend (bijzonder na 300 jaar) wekte hen. Enfin, geïnteresseerd, volg dan even de links voor het volledige verhaal. Daarna naar de opgravingen. Ergens 1.100 voor Christus stond hier een haven- en handelsstad waar 100.000 mensen woonden. Het amfitheater bood plaats aan 24.000 man. De stad had badruimtes en nou ja bedenk het. Wel 3033 jaar geleden! Straten van marmer, pilaren van 18 meter hoog. Zeker interessant. Het is een gigantische opgraving die nog lang niet klaar is, maar toch…. Na deze zeker 3 uur durende exercitie reden we de berg op naar het huis van Maria. Een Duitse vrouw had ooit een visioen hoe het huis eruit zag, een Fransman vond een ruïne die aan die beschrijving voldeed en sindsdien neemt men aan dat het zo was! Staat ook in de Koran vermeld. Toen wij daar aankwamen was het opnieuw parkeergeld + 225 lira op, bij elkaar 500 lira = €17,-. Vorig jaar was entree 22 lira, dus ongeveer €0,75. We waren er helemaal klaar mee. Wat een geldklopperij! We zijn dan ook omgekeerd. John inmiddels met een humeur zwaar onder vriespunt en de chagrijnigheid door de warmte zwaar boven kookpunt. We reden richting Fethiye, onze volgende bestemming. Ergens onderweg zouden we een stop- en slaapplek zoeken. De super saaie, dorre route en de meest saaie dorpen maakten de stemming er niet beter op. Bij een Shell station liet ik John stoppen om hem eens flink uit te foeteren. Oké het zit even tegen; oké we voelen ons klam en vies, maar of kom met een oplossing (hotel of zo) of accepteer de situatie zoals die is, namelijk heel erg warm - 39°. Ik nam het stuur over en John deed zijn best om te stoppen met "boos" zijn. We reden door tot Fethiye. Aan het strand was genoeg parkeerplek, maar ja John was nog steeds niet happy. Het strand was van een zwarte cementachtige substantie en er waren geen douches. Ik dook wel de zee in. Een zoute huid is nog altijd beter dan een vieze plakkerige huid. En we hebben natuurlijk ook nog onze douche in de camper. Op naar een andere plek aan een andere baai. Prachtig mooi, maar harde muziek. Enfin, het was al donker, dus we bleven. Er stond een prachtige volle rood gekleurde maan! Dat wel..

Woensdag 2 augustus

Om half zeven werden we goed uitgerust wakker. Het was nog koel en buiten super mooi. Een paar vissers en nog twee campers. Na een kop thee en een bakje Cornflakes besloten we naar het "oude" gedeelte van Fethiye te gaan. We liepen via de haven: daar liggen wel 90 toeristische boten voor een tour naar de eilanden of om te gaan duiken, etc. Na de haven liepen we de winkelstraten in. Alles was nog gesloten, dus heerlijk rustig. Wel waren de markten al volop in bedrijf. Bij een ontbijt-lunch-koffie tent met slogan "don't panic - everything is here organic" genoten we van koffie met croissants. Ook was hier goede wifi, zodat we nogmaals samen ons plan konden be- of herzien. John was godzijdank weer in zijn normale doen. Ook na de koffie nog rondgebanjerd in de leuke kleine straatjes. Ik vind Fethiye echt een leuke plaats. Één van de leukste van Turkije tot nu toe. Maar verder ging onze toeristische reis.

Op naar Saklıkent kloof. Een drukte van jewelste! Eindelijk vonden we een parkeerplek. De bestuurder van de auto naast ons kwam net terug. Hij informeerde ons dat je in de "tent" iets moest eten óf parkeergeld betalen. Hij had net geluncht, ging weg en gaf ons zijn bonnetje! Geregeld! Wij liepen weg en ja hoor, daar kwam iemand op ons af. John gaf het bonnetje en tja …….. fait accompli. Voor de entree naar de kloof stond een mega giga rij. De Saklıkent kloof met zijn mystieke en fascinerende lijmstenen wanden is 18 km lang en 300 meter diep en is ontstaan door het verschuiven van aardplaten en erosie van water. Tinus mocht mee. De toegang was voor de verandering heel goedkoop. In de voetgangers file liepen wij naar de rivier. Met steun van een touw gingen we door het eerste gedeelte tegen een echt steenkoude stroom in naar de kloof. De bodem bestaat uit stenen en nog eens stenen van allerlei formaat. Kortom oppassen. Eenmaal dat eerste heftige stuk voorbij waar via watervallen het water de kloof instroomde, kwamen we in zacht stromend ondiep water dat ook direct warm aanvoelde. Het was strompelen, klauteren, over barrières heen - vaak met behulp van voorgangers - maar het was geweldig! En lekker koel!

Ook Tinus (de enige hond) genoot. Als de stroom te heftig was of als het te diep werd, tilde John Tinus op. Tinus was de enige hond, wij waren de enige 55 plussers! We hebben misschien 3 km van de kloof afgelegd. Toen werd het te zwaar voor Tinus. En wellicht ook voor ons! We gingen terug. Maar hoe leuk om weer eens door een Canyon te gaan, zeker bij deze hitte. En hoe indrukwekkend! Op de weg terug kwamen we langs een rafting (geen goed idee voor een hond) en langs een "pedicure" aquarium. Mijn droge eeltvoeten zijn voor deze beestjes het walhalla. Dat kon ik hen natuurlijk niet ontzeggen. Met twee voeten tegelijk het bad in en jawel: tientallen visjes hingen direct aan mijn voeten. Wat een gekietel! Daarna eerst wat drinken: een verse granaatappelsap en John een biertje. We hadden nog voldoende energie. Dus door met de camper naar de vlakbij gelegen Gizlikent waterval. Ook daar ging de tocht door een ondiepe kloof tegen een waterstroom in over een bodem van stenen, steenblokken en kiezels. Opnieuw oppassen dus! Bij de waterval gingen we om de beurt onder dit kletterende geweld staan en oh wat voelden we ons schoon daarna. Een schonere, frissere douche is ondenkbaar. Wel moesten we ook weer terug door deze canyon en een trap op van ruim 222 treden. Maar het fijne, schone gevoel bleef. En Tinus, onze klipgeit? Hij had de dag van zijn leven! Behalve dat hij wel aan de lijn moest. Na deze geweldige tocht gingen we alvast op weg naar de volgende bestemming: Pamukkale. De weg liep door een mooie, bergachtige omgeving. Ergens onderweg zochten we een slaapplek en vonden deze op een braakliggend kavel in een heel klein dorp (Döganlar). Na wat kokkerellen hebben we heerlijk gegeten.

Donderdag 3 augustus

Verder naar Pamukkale via Denizli. Onderweg plateaus omringd door veelal kale bergen. En heel veel afgravingen voor de marmerindustrie. Eerst zijn de bergen van hun bomen ontdaan en nu het delven van marmer! Wat de mens de natuur aandoet! Daarna ging de route door akkerbouw: eerst tomaten, daarna meloenen, vervolgens zonnebloemen en tot slot pottenbakkers. Dat zie je aan wat er langs de snelweg wordt verkocht. Tussen al deze akkerbouw heel veel graan (stro). Bizar zo hoog als de vrachtwagens met strobalen geladen worden. Denizli lag op de handelsroute van oost naar west en heeft als symbool de lokale langkraai, de denizlikraaier. We wilden lunchen, maar konden niet 123 onze auto kwijt, dus reden we door. Wel boodschappen gedaan! We reden Pamukkale binnen. De parkeerplekken waar overnacht kon worden, lagen vol in de zon. Vanaf de noordkant moest je een heel eind omhoog lopen over het travertijn (witte kalksteen ontstaan uit bronwater (35°). Er zijn meerdere "baden", met helder blauw bronwater waar vermoedelijk Cleopatra nog in heeft gebaad. Deze zijn nu gesloten voor toeristen. Voor hen is een apart bronwater basin gemaakt. Het was warmer dan ooit, dus reden we naar de entree aan de noordkant. Ik stond al in de rij voor entree, toen we besloten om morgen vroeg om 6.30 uur te gaan. Nu gaan is absoluut dierenmishandeling. Nergens schaduw! Mensen die terug kwamen, vertelden dat het bronwater veel te heet was. Me dunkt. Het komt al uit de grond met een temperatuur van 35° en dan die volle zon erop, dat moet 50° zijn geworden! Vlakbij ligt het plaatsje Karahayit, waar ook camperplaatsen waren. Vreselijk. Heel veel hotels met allemaal een zwembad met heus echt groen bronwater. Moeilijk te geloven. Er was nog een camping met zwembad. Daar liepen 10 honden. Dat ging niet goed met Tinus. Met de camper naar een lager gelegen landje, ook van de camping. De jongens kwamen direct geld innen en voor het zwembad met loeiharde muziek moest apart betaald worden. Wat mij betreft voldeed de tuinslang prima. Tinus moest in de auto blijven. We hebben de jongens duidelijk gemaakt, dat de auto te warm is voor mens en hond, dus ofwel zij houden hun honden weg ofwel wij gaan weg. Oké oké! Deze camping heeft ook nog 3 aapjes in een kooi. Tja, het is maar waar je van houdt...

Vrijdag 4 augustus

's Nachts koelde het nauwelijks af. We besloten de bronbaden en Travertijn wandeling over te slaan. Het zou 42° worden. Niet te doen! Kortom, nieuw plan: de bergen in. We reden langs Isparta naar Golçuk Tadiat Parki met de Golçük Golu (kratermeer). Prachtig en zo wie zo 6° koeler dan in de vallei. Voor dit park moet je entree betalen. Er staan veel picknick tafels en bbq's. Heel veel families komen met tassenvol aanzetten en genieten hier. Ook wij genoten van deze mooie locatie op onze trouwdag (34 jaar). We zijn het meer rond gewandeld. Om 23.00 uur moet je het park verlaten. Iets lager is ook een groot park - Milas Mesiteligi - met ook heel veel picknick tafels, etc. Dit park is gratis. Bij de ingang hebben we onze camper geparkeerd naast die van Yakub en Huri. Er is fris drinkwater (mensen uit het dorp komen met meerdere 5 of 10 liter flessen en vullen die hier) en er zijn wc's. We maakten kennis met Yakup en Huri. De camper inrichting van Yakup en Huri is door henzelf gemaakt. Huri heeft het ontworpen en Yakup heeft alles met vrienden gebouwd in 4 maanden tijd. Werkelijk een prachtige camperbus met heel veel ruimte, mooie materialen en heel stijlvol. Zij waren voor het eerst er op uit en waren heel blij dat wij ook bleven overnachten. Ze zijn een beetje angstig (eerste keer met camper wild-kamperen). Wij hebben heel gezellig tot in de vroege uurtjes thee gedronken en van alles gesnackt. En hele conversaties met behulp van Google Translate.

Zaterdag 5 augustus

We besloten hier nog een dag te blijven. In Slovenië overstromen de campings, in Italië vallen hagelstenen ter grootte van tennisballen, in Nederland code geel of oranje. En hier: vandaag wordt het nóg warmer (het was al 42°)!

Yakup en Huri gingen naar het "betaalde" park en wij ook weer. We hadden prima plekken met een geweldig uitzicht over het meer en de bergen. Steeds meer auto's / families kwamen. Echt zo gezellig! Gewoon rondkijken en genieten van alle vrolijkheid. Je zit verre van op elkaars lippen. Met onze Turkse vrienden - zo enorm gastvrij - ontbeten en koffie gedronken. Toen werd het siësta tijd. Om toch nog iets te doen, nogmaals rondje meer gewandeld. Daarna weer naar onze slaapplaats. Ook weer naast Yakup en Huri. Om 5 uur 's ochtends kwam vanuit de minaretten de oproep (Azan) tot het gebed. Reuze geestig dat de Anatolische herders allemaal hard mee gingen janken (bijna loeien) met het gezang van de Muezzin. Dit doet ons denken aan de Anatolische herder van mijn nichtje Wendela, die - als hij een sirene hoorde - luid begon te janken. Vervolgens deden alle honden mee. Zo grappig!

Zondag 6 augustus

Met Yacup en Huri ontbeten we in het gratis park aan een picknicktafel. Rond de campers hield een roedel Anatolische herdershonden de wacht. Wat zitten daar toch snoepjes tussen, je zou ze zo allemaal willen meenemen naar huis.

Daarna reden we achter Yakup aan naar Isparta, een leuke studentenstad met brede straten. Voordat we gingen winkelen namen we afscheid van Yakup en Huri.

In een airconditioned winkelcentrum hebben we gewinkeld. Nou ja, John heeft een dun t-shirt gekocht. De rest was het net niet. Daarna naar de supermarkt waar John in gesprek kwam met een Nederlandse Turk en later met een Franse Turk. Beiden waren erg verbaasd ons hier aan te treffen. We zijn inderdaad de enige niet Turkse toeristen. Bij terugkomst bij de camper hing er een zakje vijgen aan het portier. 🥰

Verder ging onze reis vanuit het hoger gelegen Isparta naar Eğirdir. Onderweg hadden we een prachtig uitzicht op de stad en het Eğirdir meer. We zijn het schiereiland rond gereden.

Omdat er te veel wind stond, zijn we in Eğirdir naar het gemeentelijk "Karavan Park Yeri", naast een tenten camping, gereden. Het ligt aan Altinkum Plaji, een breed zandstrand en heeft een wc en een douche. Allemaal heel simpel, tja - maar ach…… beter iets dan niets. Ook hier staan picknicktafels. John ging daaraan de website bijwerken. Een andere camperaar kwam aan de tafel zitten met zijn "tambura balama", een soort gitaar en ging erop spelen. Nog steeds is er geen mens die iets anders spreekt dan Turks. Enfin, met handen-voeten en Google vertalen kom je een heel eind.

Maandag 7 augustus

We blijven hier nog een nachtje. Het is hier gemoedelijk. John wil nog verder met de website en ik heb weer veel werk (2 weken achterstand) voor Stayci. Wat wij zo goed vinden in Turkije is dat op top-A locaties ook altijd een gemeentelijke ruimte is (camping, café, cafetaria, picknick ruimte, e.d.), voor het gewone publiek. (Later las John in de Turkse krant dat de vrije toegang tot de stranden in de wet is opgenomen, opdat prive-stranden het gewone Turkse publiek niet zouden kunnen weren). Op deze locatie pakt de gemeente het zeer grondig aan. Een gemeentecamping voor tenten, een camperplaats, een ingericht deel op het strand met ligbedden en afgebakend zwemgedeelte (we vermoeden met badmeester), en aan de achterkant van het strand een afgebakend stuk met strandtentjes, douches en toiletten. Er loopt veel personeel, van de gemeente, rond en ze houden alles goed in de gaten. Het is dan ook niet gek dat voor de toegang naar dit strand een (hele kleine) bijdrage gevraagd wordt. Wij betalen hier 150 Turkse lira (ong. €5,08) per 24 uur. Ik heb in het meer "gezwommen", nou ja het bleef ondiep en Tinus rende in en uit! Wel opletten, dat hij niet naar de Moslim vrouwen rent. Behalve dat een hond onrein is, zijn ze vaak als de dood zo bang. John zocht verfrissing onder de douche. Strandzand vindt hij eigenlijk maar akelig. Ik had kippenbouten gekocht met kant en klare Turkse salades. Verrukkelijk!

Dinsdag 8 augustus

We zijn blijkbaar even reismoe. We wilden nog niet weg. Niet omdat het hier bijzonder is, maar gewoon even geen zin in autorijden. De door mij geplande reis is door John met een vergrootglas bekeken en aangevuld of aangepast. Ook heeft hij overal al slaapplekken bekeken en de "beste" gemarkeerd. Ik heb intussen weer eens de vriezer ontdooid en ramen gelapt. Mag een kleine ruimte zijn, af en toe moet er toch even een poetslap doorheen. We hebben samen de verdere reis doorgespit en toen ben ik gaan zonnen! Het is dagen geleden dat we in de zon hebben liggen bakken. John wordt in de schaduw nog bruin. Ik moet echt af en toe - het liefste tegen de avond - mijn teint bijkleuren. Morgen gaat de reis verder!

Plan komende weken

Woensdag 9 augustus

We hadden de wekker gezet, maar John was al vroeg uit de veren. John ruimde de stoelen en tafel op, het dekzeil en kleed werden uitgeklopt, opgevouwen en opgeruimd. Ook had hij al brood gehaald en gedoucht eer de wekker afging. Toen moest ik er wel uit! Ontbijt met gekookte eieren. Voor 10 uur reden we de "Karavan" plaats af, zoals was gevraagd. Nog even de Migros Supermarkt in en toen waren we onderweg naar Konya. De weg ging eerst nog een hele tijd langs het Eğirdirmeer. Hoe groot is dat meer? Straks even opzoeken. 50 km lang, 482 km². Daarna was het bergachtig met uitgestrekte koren (nu dus stro) velden. Het lijkt hier wel de graanschuur van Klein- Azië. Een hartstikke mooie rit over het Anatolische plateau. Uitgestrekte velden met hier en daar een kleine boom of grote struik. Dat ziet er echt heel fraai uit. Overigens, die vrachtwagens met hooibalen zien er soms uit alsof ze zo om kunnen vallen. Het is lastig om er rijdend eentje te fotograferen, op de foto hieronder valt de stapeling nog mee, vaak stapelen ze links en rechts nog een baalbreed.

In Konya staan we bij een park, helaas wel naast een drukke weg. De overnachting (max 3 nachten) en voorzieningen (wc, water, electra) zijn gratis. Ook weer zo'n initiatief van de gemeente. Het is hier super schoon! We zaten heerlijk in de schaduw op onze rode stoelen in het gras. Naast ons kwam een grote Camperbus staan met Duits kenteken. Voor het eerst ook met Duitsers, de andere niet Turkse kentekens (veel Nederlandse) zijn allemaal Turkse toeristen. Natuurlijk even gekletst en ervaringen uitgewisseld. Tegen vijven (iets minder warm pffff) zijn we op de fiets met Tinus naar het oude centrum gegaan. Dat duurde ongeveer 40 min. Met deze hitte willen we Tinus niet te veel laten rennen. We hebben door de "Grand Bazaar" gebanjerd. Ieder stuk straat heeft een eigen beroep: houtbewerking, goudsmid/juwelier, kleermakers, etc. We liepen langs de Mevlana moskee en het Mevlana museum. We werden aangesproken door een beetje Nederlands en een beetje Engels sprekende Turk. Hij gaf ons een blaadje met toeristische informatie waarop hij aanstipte wat we zeker moesten gaan zien. We besloten bij deze aardige man te gaan eten. Natuurlijk de specialiteit van Konya: Etliekmek. Het woord is een samenvoegsel van Etli (vlees, vaak gehakt) en Ekmek (brood). Deze man heeft voor ons het menu samengesteld: Etliekmek in 3 variaties per persoon + gekruid lamsvlees + salade + yoghurtsaus + pittig mengsel van het huis. We dronken er frisdrank bij en ieder een flesje water. We namen Turkse - niet zoete - thee toe. Het diner was waanzinnig lekker! En qua hoeveelheid precies goed! We zaten op een top-A locatie. De rekening bedroeg 550 Turkse lira (€19,-). Wauw. Door het donker terug op de fiets met Tinus aan de lijn. De Turken zijn echt bang voor die hond. Maar goed ook, want ik ben nou eenmaal niet gekleed in Hidjab.

Jullie zullen wel denken, 'we dronken er frisdrank bij'. Dat komt omdat Konya religieus gezien, vanwege de Mevlana moskee en museum) een trekpleister is en er nog luider dan in andere steden de Azan (oproep tot het gebed) wordt gedeclareerd. Er is dan ook in dit deel van Konya geen druppel alcohol te krijgen, geen biertje, geen glaasje wijn. En ik (John) moet zeggen, misschien wel zo goed met deze temperaturen. En ja, met een groot glas water smaakt een diner nét zo lekker.

Donderdag 10 augustus

De dag begonnen met niets doen. Dat bevalt ons steeds beter. Om een uur of drie gingen we weer op de fiets de stad in. Nu zonder Tinus.

Konya is een mega grote stad met meer dan 2 miljoen inwoners. In het best grote oude centrum is geen druppel alcohol te koop! De stad was het epicentrum van islamfilosofie. En dat zie je nog steeds. Heel veel hoofddoek (Hidjab). De grote filosoof en leider van de soefi beweging was de uit Perzië afkomstige Jalal ad-Din Rumi (1207-1273), maar werd Mevlana (= onze meester) genoemd. Ook introduceerde hij de dansende Derwisjen (Mevlevi). De Derwisjen draaien om hun as, waarbij zij mediteren en de naam van God aanroepen. We wilden graag deze show zien, een opvoering van de 'Sema', zoals de dans heet. Helaas is dat alleen op vrijdag en zaterdag en dan zijn wij alweer vertrokken.

Terug naar onze dag! We gingen eerst naar het Panorami Konya Museum. Trap af langs schilderijen over de reis en daarna kwam je trap op - a la Panorama Mesdag - in een ruimte waar je de reis van deze Mevlana vanuit Perzië naar Konya geïllustreerd zag. Boeiend.

Onze volgende stop was direct naast het museum bij Irfan Kunstcentrum. Hier zagen we mensen bezig met het met de hand beschilderen van borden en vazen. Een vrouw legde ons de betekenis uit. Bijvoorbeeld: tulp verwijst naar God en de rozen wijzen op Mohammed. In een andere plek was een kleermaker bezig met de kostuums voor de Derwisjen. Er was een goudsmid aan het werk, etc. Vervolgens fietsten we langs een mega grote begraafplaats Istiklal Harbi. Bij de entree is een soort herinneringsplaats met honderden namen en jaartallen van personen vanaf ca 1.200. Aan het einde was een tentoonstelling in miniatuur opgebouwd over loopgraaf oorlog, ziekenboeg, hoe mensen woonden en leefden, werk op land, ossen voor de kar, een geheel bedekte bruid te paard. Heel leuk gedaan. Nog meer cultuur: het Mevlana museum. Een prachtig complex. Hier staan de kisten van Mevlana, van zijn zoon en andere soefistische grootheden. Ook de boeken waarin de verzen van Mevlana zijn geschreven. Verder kledij graftomben en veel oude geschriften.

Genoeg cultuur, tijd voor een milkshake. Terug gefietst. Het Karavanpark was weer helemaal vol!

Vrijdag 11 augustus

We reden naar Helvadere over de Anatolische vlakte. Zover als je kan kijken landbouw met af en toe een nederzetting en af en toe enorme graansilo's. De akkerbouw is ook hier; heel veel koren en stro, verder mais, zonnebloemen, watermeloen, kikkererwten. Eindeloos groot! Af en toe zagen we een windhoos cirkelen. Gelukkig niet bij ons in de buurt.

Onderweg hebben we in Sultanhani de Karavanserai bezocht. Een prachtig overgebleven gebouw met buiten- en binnenplaats uit 1248 waar de karavanen op de route Perzië - Konya stopten. In het plaatsje brood gekocht en in de camper geluncht. En verder over deze eindeloze vlakte op 1000 meter hoogte waar we na 3 uur rijden eindelijk weer bergen zagen. Van een paar leek het wel of de top was afgezaagd. Direct daarna zagen we de hoogste berg (Hasanberg 3200 meter) van Turkije. Ongetwijfeld een fantastisch uitzicht vanaf de top, maar die klim gaan wij niet doen. Vanuit Helvadere, gelegen aan een klein meer, zijn ook andere wandelroutes. Op en rond een kleine markt gewandeld. Hier kochten we - nog nooit eerder gezien - een struik kikkererwten. Ook de aardbeien waren onweerstaanbaar. We moesten erg lachen bij de "wasstraat". Bij een pijp waar non-stop water uit stroomt en waar de marktlui hun waren spoelen, rijden auto's heel langzaam onderdoor, zodat deze geheel worden schoongespoeld. Ook is er een waterkraan, waar de mensen hun flessen komen vullen en waar aan een ijzeren ketting een ijzeren beker hangt, waarmee mensen even hun dorst lessen. Aan één kant langs het meer is een - jawel - druk bezocht picknick park. Ook hier veel bbq. In dit meer wordt niet gezwommen, wel veel vissers. Daar aten we in de schaduw onze aardbeien en ook een paar rauwe kikkererwten. Na even googelen bleek dat rauwe kikkererwten tot darm- en nierklachten kunnen leiden. We hebben de vruchten gepeld om de kikkererwten maar eerst te gaan koken. Best jammer, want rauw zijn ze erg lekker. We zijn het meer rond gewandeld (4 km). We zagen koeien pootje baden en een koeienhoeder met Anatolische herdershond met een brede halsband met grove stekels naar buiten aan de lijn. Deze honden worden gebruikt om het vee te beschermen tegen o.a. wolven. Zou die band zijn om te beschermen bij een gevecht? Zoals vaak werden we aangesproken en gevraagd waar we vandaan komen.

Een jonge knul uit Engeland gaf ons aan waar je goed kan eten. Zo kwam het dat wij even later in de auto zaten naar de volgende vallei Ihlara. Het landschap is hier erg mooi. Ineens zagen we in de verte een Camperpark, dat bij nader inzien meer had van een vluchtelingenkamp. Eigenlijk denk ik (hoop ik) dat het tijdelijke landarbeiders zijn. Doorrijdend leek het gebied glooiend, maar het mooie groen wat we zagen bleken boomtoppen. De weg ging ineens omlaag. Fantastisch mooi uitzicht op het veel lager gelegen Belisirma. Hier zagen we ook rotswoningen. Door dit deel van het plaatsje Belisirma stroomt het Melendiz riviertje. Alleen maar restaurants met houten terrasjes boven het stromende water. Wij reden naar een soort van camping ook aan de rivier. We liepen terug naar één van de restaurants. Al die houten terrassen zijn leuk ingericht voor kleermakerszit. Dat ga ik echt niet volhouden. Wij gingen dus aan de oever aan een "gewone" tafel zitten. We konden hier zowaar een glaasje wijn bestellen. Samenvatting van deze dag: wat een apart, heel erg mooi landschap. Van een enorme vlakte, langs de hoogste berg, aan een meer, door een vallei om plots af te dalen tussen de rotsen naar een riviertje. Magnifiek!

Zaterdag 12 augustus

Een wandeling langs de rivier via de linker oever een stuk en via de andere oever terug. De rotsen steken boven ons uit met hier en daar rotswoningen. Tinus sprong het water in en uit. Onderweg pruimen geplukt. De bramen en appels zijn nog niet rijp. Voor ons vertrek nog een echte douche. We reden over een spannende weg naar Selime via het echte dorp Belisirma. Na al 3 kilometer bergopwaarts een panoramapunt. Echt zo super mooi: die groene vallei en de enorme recht omhoog stekende rotspartijen. Bleek bij dit punt aan de andere kant van de weg een in de rots uitgehouwen kerk te zijn met nog vaag zichtbare fresco's. Daarnaast was een in de rots uitgehouwen olie maalinrichting (Bezirhane), beide daterend uit de 12e / 13e eeuw. Hier zijn de muurschilderingen niet meer zichtbaar. Het hele plafond is zwart geblakerd. Maar het houten maalsysteem + de molensteen zijn nog min of meer in takt. Echt bijzonder.

Wij verder naar Selime waar een kathedraal, een klooster en ruimtes voor kamer, keukens e.d. in de rotsen zijn gebouwd, dwz ook uitgehouwen. Toen we aan kwamen rijden, zagen we al allemaal rotspieken (het uiterlijk van kerstbomen) met deur,- en raamopeningen erin. We stopten de auto bij een mannencafé en zijn te voet verder gegaan. Ook weer langs een rivier en ook hier weer mooi verzorgde picknicktafels. En helaas ook hier weer plastic troep. Zo zonde! Maar verder: wat een land! Na de entree aan de weg moesten we een flink stuk omhoog. Niet zoals ooit de bewoners, maar met grotendeels houten vlonders en stenen trappen was het ons gemakkelijker gemaakt. De pijlen volgend zagen we een stenen slaapkamer, een keuken met een plafondhoogte van wel 20 meter en de enige met een luchtgat in de nok. Op zo'n complex zijn meerdere keukens, maar dan zonder luchtgat. Er was een wijnopslagruimte, een kloosterruimte en een kathedraal. En smalle gangen over uitgesleten bodems, ideaal - maar niet op slippers! We waren alle twee diep onder de indruk! Terug ben ik nog naar de Mariakapel gelopen behorende tot deze rots "gebouwen". John haakte af (te warm). We liepen langs de rivier richting onze camper. Bij het mannencafé wenkte een man op het terras ons. We moesten erbij komen zitten. Ik als enige "kadin" (vrouw). We kregen Turkse koffie aangeboden (brrr). Liever Turkse thee zonder suiker. Ja ja, dat kan ik in het Turks zeggen! De tafel ernaast werd gerummikupt. De verliezer - zo werd ons uitgelegd - moet plaatsmaken. Op de gebruikelijke communicatie methode hadden we veel plezier. John vroeg waar de vrouwen zijn. Ahhhhh, thuis natuurlijk!!!! Koken, huis schoonmaken …….. We werden ook uitgenodigd voor een life muziek optreden van één van deze mannen. Toch maar niet. Op naar onze volgende locatie: Kaymaki (ondergrondse stad van 3 lagen, wel 80 meter diep) en Göreme - Capadocia. We hadden enorme pret toen we in de auto stapten.

O, oohhh, fatale dashboard melding!

Gauw starten en airco aan. De auto startte echter met een dashboard melding dat vanwege AdBlue probleem de auto over 450 km niet meer gestart kon worden!!!!! Potjandorie, wat nu! Alweer op zaterdagmiddag! Volgens Google Maps konden we 17.35 uur bij de dichtstbijzijnde Citroën garage zijn in Ankara. Sluitingstijd: 18.00 uur. Bijna 300 kilometer, gassen dus! Geen tijd om rustig na te denken of te bellen. Dag leuke planning, naar de stad.

Geen snelwegen of tolwegen meer vermijden, maar zo snel mogelijk naar Ankara. Om kwart voor zes kwamen we bij de dealer aan. En gelukkig sprak een van de verkoopsters Engels. Zij belde een monteur op die terstond terug kwam (de serviceafdeling was om 5 uur al vrij.) Weer werd met computer alles doorgemeten en gecheckt. De AdBlue tank moet worden vervangen. Dit artikel hebben ze echter niet in Turkije. Wel is er nog iets gereset, maar de monteur kon niet zeggen hoeveel kilometer we nog konden rijden. We hebben een Park4Night gezocht. Gebeld met alarmcentrale: 2 opties: repatriëring of onderdeel bestellen en hier laten inbouwen. We hebben recht op 10 nachten hotel en een huurauto. Ook was het doel (het huwelijk van Wouter en Yasemin in Istanbul) niet in gevaar. John en ik zouden overleggen en de volgende dag opnieuw contact opnemen.

Zondag 13 augustus

John heeft uren gegoogeld en uitgezocht wat de verschillende scenario's zouden inhouden. In eerste instantie was de levertijd van een nieuwe AdBlue tank twee maanden. Gezocht op marktplaats - gevonden in Polen vrij nieuw - juiste artikelnummer etc. Verder uitgezocht of er hotelkamers beschikbaar zijn met hond en parking voor onze Camperbus. Nagedacht over inhoud van de koelkast. Dat zou prullenbak worden.

Enfin, we besloten naar een andere Park4Night te gaan, gelegen aan de rand van een groot park (Gençlik park) met dag en nacht bewaking. Hier zijn wc's, verder geen voorzieningen. Nergens in Ankara is een camping of "Karavanpark" waar we grijs en zwart water kunnen lozen en waar douches en wc's zijn. We kunnen best 5 dagen in de bus verblijven, maar met de voorspelde temperaturen van 42 tot 45° wordt dat geen pretje. Eerst maar wat wandelen en een terrasje pakken. Ik weet niet hoe het in andere delen van deze miljoenen stad is, maar in "onze" omgeving geen koud biertje te krijgen. Uiteindelijk een winkel gevonden die dat verkocht en wij terug naar Gençlikpark. Stoelen lekker in de schaduw en een heerlijk koud biertje. We namen samen de verschillende mogelijkheden door. Tweedehands gaat vrijwel zeker voor eigen risico. Maar de terugreis in een Turkse huurauto sprak ons ook niet aan. Wellicht vliegen. Ivm Tinus alleen rechtstreekse vlucht. Turkish Airways dus met o.a. als voorwaarde; stevige bench met automatische afgesloten drinkvoorziening voor de hond. Enfin, morgen maandag, een nieuwe dag en een normale werkdag.

Maandag 14 augustus

John al vroeg achter de computer. Met de alarmcentrale de verschillende opties genoemd. Alarmcentrale mag alleen maar volgens een vast scenario werken. Dus werd John door verwezen naar het hoofdkantoor. Als wij een nieuwe tank hier in kunnen laten bouwen, scheelt dat de verzekeraar onnoemelijk veel geld. Maar nee, dat wordt ons risico. John verder en belde met de Citroen dealer (Motorhuis Forepark) in Leidschendam. Die meldde doodleuk dat de AdBlue tank binnen 24 uur in huis zou zijn. Weer met hoofdkantoor gebeld. De kosten van de motorstoring is zo wie zo voor ons. Wel wilden ze ons deels tegemoet komen in de verzendkosten. Als blijkt dat reparatie niet lukt om wat voor reden dan ook, dan blijft repatriëring van kracht. Verdere afhandeling weer met de alarmcentrale: 27 wachtenden voor u. Zo gaat de dag wel voorbij! Lang verhaal, maar bij navraag of de garage in Ankara inderdaad de tank kan vervangen en of John bij de FedEx het adres van de garage kon opgeven en of zij dan direct de reparatie konden uitvoeren, kon de bestelling worden bevestigd. John had inmiddels een hotelkamer gereserveerd. Zodoende zitten wij nu tot en met vrijdag in het Büyükhanli park hotel & residence met zwembad en een nauwelijks werkende airco. Maar wel met douche, ligbad, wc en nauwelijks koelende koelkast. Ach, het zijn maar details. Eindelijk weer rust in ons lijf gingen we het zwembad in. En reuze verrassend: het water was koud. Heerlijk, kopje onder, genieten. Dat deden ook heel veel duiven die - op de rand staand - letterlijk hun hele kop onder water steken. Zo grappig. We besloten uit eten te gaan. Rondom het hotel zijn genoeg restaurantjes. De keuze viel op "Alt Üst Meyhane". In 1e instantie werd de aandacht getrokken door ventilator met ervoor verschijnend hun aanbod. Magnifiek! We keken naar binnen. De salades en andere producten wenkten ons. Hier gingen we eten. De eigenaar liet ons eerst aanwijzen welke salades. We kozen 4 verschillende. Vervolgens kozen we een fles witte wijn! Ja goed gelezen: witte wijn met alcohol! De volgende verrassing: we moesten mee naar boven. Was daar het feitelijke restaurant met een balkon waar wij prinsheerlijk over de straat uitkeken en zeer aangenaam de wind voelden. Want nog steeds is het 39° om 19.30 uur. Last but not least: het eten is volgens ons gelijk aan een 5* Michelinster restaurant. Verrukkelijk, wat hebben wij genoten.

Dinsdag 15 augustus

Direct om 9.00 uur(Nederlandse tijd 8.00 uur) contact met de dealer of de AdBlue tank was geleverd. Ja, die is er. Nu kon John met de FedEx aan de slag. Pffff, wat een werk en wat een hoeveelheid tijd aan de telefoon en aan de computer. Ik ben echt heel blij dat John dit allemaal doet. Het wachten was op de FedEx. Toen het pakket was opgehaald, had John weer rust en zijn we gaan ontbijten. Ik inmiddels helemaal in voor het Turkse ontbijt, John natuurlijk weer alle lekkere narigheid. Hij komt er dan ook geen gram van aan! Oneerlijk!

Vanmiddag zwembad, werken en lezen en ja, ook weer de website. Hoogste tijd! Dan gaan we kijken of we nog eea willen zien in Ankara. Maar nu even niets!

Woensdag 16 augustus

Dagje Ankara - We zijn met de taxi naar het Anitkabir, de Turkse naam voor het mausoleum van Mustafa Kemal Atatürk, de eerste president van de Republiek Turkije, gegaan. De grootheid en de statigheid van de entree is overweldigend.

Het museum onderin het complex is bizar. Hier gelooft men overduidelijk in de kracht van herhaling want waar je ook kijkt zie je Ataturk. Vele schilderijen van drie meter hoog, wassenbeelden en nagespeelde veldslagen (inclusief geluid). Uniformen door hem gedragen en cadeaus aan hem geschonken. Hij heeft dan ook wel wat gepresteerd: alle "geallieerden" verdreven, van Turkije een republiek gemaakt, het Arabische schrift gewijzigd in het romaanse schrift, kerk en staat gescheiden, vrouwen hoefden niet meer gesluierd, de mannen werd de Fez verboden (ze moesten hoeden dragen), enz. enz. John en ik waren enorm onder de indruk van deze bijzondere man. Volgens John was Mustafa Kemal ook een vrijmetselaar. Hoe dan ook, wij begrijpen nu iets meer van de geschiedenis van Turkije (en de manier waarop Europa met Turkije is omgegaan) en begrijpen ook waarom Mustafa Kemal Atatürk als de vader van alle Turken wordt gezien.

Het iconisch gebouwde mausoleum van Atatürk is omgeven door een groot park genaamd Barış Parkı (Vredespark) ter ere van Atatürks beroemde uitdrukking "Vrede in het land, vrede in de wereld" ("Yurtta sulh, cihanda sulh").

Mustafa Kemal Atatürk

We gingen met de taxi naar het Anatolische Culturele museum. Dat zijn allemaal archeologische vondsten uit allerlei prehistorische tijden. Niet helemaal mijn ding. Vandaaruit zijn we naar het oude kasteel gewandeld. Zeg maar geklommen. In het oude ommuurde kasteel zijn allerlei kleine straatjes en toeristische winkeltjes. Je hebt een prachtig uitzicht over de hele stad Ankara. Van daaruit zijn we gewandeld naar de oudste moskee van deze stad: Haçi Bayram. Eigenlijk staat er nog een klein stukje heel oud en is de moskee opnieuw gebouwd. Slippers uit ben ik de vrouwen gebedsruimte binnen gegaan. Lekker koel, sommige vrouwen zijn aan het bidden, anderen lezen, weer anderen liggen languit op de grond te slapen, sommigen praten rustig. Een vredige sfeer, maar vooral lekker koel!

Genoeg cultuur, terug met de taxi naar het hotel. John ontving bericht dat de AdBlue tank in Istanbul is, maar dat hij óf de Citroën garage deze moet komen inklaren. Geen telefoonnummer of zo iets. Het was te laat om nog iets te doen, dus morgen.

Donderdag 17 augustus

John heeft van alles opgezocht op internet, heeft FedEx gebeld, die natuurlijk niets kunnen doen. Heeft via Fedex van de douane begrepen dat de nieuwwaarde te hoog is en er daarom een 'broker' nodig is, dit kost geld en duurt lang. Het onderdeel hoeft naar onze mening helemaal niet ingevoerd te worden. Het wordt ingebouwd in onze camper en daarmee verlaten wij het land. Na lang beraad 3 opties: terugsturen of andere lagere factuur vragen of citroen dealer moet deze levering als een "sample" willen aangeven. John weer in de taxi van de kast naar de muur. Lang verhaal kort: de garage uit Leidschendam stuurt een officiële verklaring dat het onderdeel aan John is verkocht. Dit moet per "gewone" post omdat de douane geen e-mail kent. Kortom, dit gaat nog wel een paar dagen duren. Inmiddels weten we ook, dat het nog nooit zo warm is geweest in Ankara. Het zit lekker mee, maar niet heus!

We zijn maar weer uit eten gegaan. Nu bij een restaurant dat goed aangeschreven staat en dat we uit onze hotelkamer kunnen zien. Een jonge knul sprak ons aan in uitstekend Engels. Wij willen geen digitale menukaart via onze telefoon. Dit druist tegen elk principe van John in (zuinig op de wereld - geen onnodige verspilling van water en energie). Deze jongeman deed het echter erg leuk en heel goed en legde ons uit wat we konden verwachten. We bleven en bestelden. Wij dachten dat deze jongen wel overal werk kon krijgen, maar nee! Hij komt uit Afghanistan, spreekt vloeiend Farci, Engels, Turks, Russisch en Indiaas heeft gestudeerd, maar wordt - vanwege zijn nationaliteit - nergens aangenomen. Hetzelfde geldt voor zijn zusje (arts) en broer (ruimtevaart). Zitten beiden thuis! Toch wel heel triest!

We hebben dus alweer heel lekker gegeten en de baas verteld dat de jongeman ons zo goed had geholpen.

In het hotel probeerden we met een natte handdoek iets af te koelen.

Vrijdag 18 augustus

Normaliter zou het leuk zijn om in een hotel met zwembad te vertoeven in een vreemde stad met mooi weer. Bij ons voelt het echter aan als huisarrest. Een paar ambtenaren bij de douane die uitsluitend oog hebben voor hun eigen wereld en het totaal niet interesseert wat voor een ellende ze daarmee veroorzaken.

We ontmoeten zoveel aardige mensen in Turkije! Waarom werken er bij de douane geen mensen die iets verder kijken dan de formulieren en de regels? We hebben besloten nog tot maximaal woensdag in dit hotel blijven. Mocht er dan nog altijd geen beweging zijn bij de douane dan moeten we het nare traject in van repatriëring. Dit houdt in dat we de camper moeten achterlaten in Turkije - deze wordt dan door de alarmcentrale opgehaald. Wij krijgen dan een huurauto waarmee we naar het huwelijksfeest in Istanboel kunnen en dan moeten we zien of we met het vliegtuig, met onze hond, terug kunnen naar Nederland. Wanneer onze camper dan weer in Nederland is moeten we afwachten. Dat kan wel even duren.

Eerst maar weer even werken. John ging naar de kapper. We gingen lunchen in de bus. Blijkt dat het zonnepaneel in de schaduw staat, de accu dientengevolge leeg is, zodat de vriezer is ontdooid. Daaag ingevroren etenswaren. Na een en ander te hebben opgeruimd en geluncht, zijn we de rest van de middag naar het zwembad gegaan. En Tinus: overdag blijft hij vooral op de kamer. Het is ook voor hem veel te warm. 's Avonds wandelen we wat in deze omgeving en gaat hij mee uit eten.

Zaterdag 19 augustus

Met betrekking tot de camper kunnen we weinig doen in het weekend. En aangezien het nog steeds ernstig warm is, hebben we ook geen zin in wandelen of winkelen of iets cultureels. Het blijft dus bij lezen, puzzelen, Turks leren - al kan ik het niet onthouden, zwemmen, zonnen. Het kan allemaal slechter, maar toch kunnen we niet echt genieten omdat dit een gedwongen keuze is.

Zondag 20 augustus

Een beetje van hetzelfde van zaterdag. Maar gelukkig koelt het ietsje pietsje af. In de namiddag zijn we een andere kant opgewandeld. We zagen genoeg eetgelegenheden, maar besloten terug te gaan naar het restaurant vlakbij ons hotel. Daar zitten we in de tuin, wat voor Tinus veel plezieriger is. We hadden weinig trek, dus bleef het bij wat appetizers en ongezoete fruitsap + water. Een andere gast kwam op Tinus af en sprak ons aan in perfect Engels. Is van origine een Egyptenaar die al 20 jaar hier woont en o.a. honden traint voor politie, voor douane en ook voor het vinden van mensen bij bijvoorbeeld aardbevingen, die regelmatig plaatsvinden in dit land. Zo raakten we aan de praat over honden. Hij vertelde ook dat een Anatolische herdershond niet kan worden afgericht. Deze hond is weliswaar heel erg trouw aan zijn baasje, maar laat zich niet commanderen. Hij werkt vooral het de Duitse en Belgische herder en - dat vonden wij heel verrassend - met de Chow chow. Volgens hem super intelligent en heel gehoorzaam!

Maandag 21 augustus

Het is weer iets minder warm. Met name 's nachts! Voor de verandering was het fijner met een dunne deken. John was weer heel erg in de weer met ambassade, douane, etc. Heel veel papierwerk en nou ja, het is allemaal zo onduidelijk! We hebben gewoon geen idee waar we aan toe zijn.

Begin middag zijn we gaan wandelen naar de dameskapper. De man heeft mijn haar geweldig goed geknipt! Toen ik hem vroeg naar een pedicure, bleek dat ook in deze zaak te zijn. Ik had natuurlijk voor beide behandelingen geen afspraak, maar werd er gewoon tussen geschoven. De pedicure was echt een feest. Mijn voeten zijn kurkdroog met veel eeltvorming en kloven. Ik heb mij stevig voorgenomen maandelijks, desnoods wekelijks, naar een pedicure te gaan, zo fijn vond ik dit!

We gingen eten in het restaurant van het hotel met een fles witte wijn erbij. Na het eten gingen we buiten op het terras (rokershoek) zitten. We kwamen in gesprek met een groep jongemannen, die hier iedere avond zitten. Het zijn migranten uit het door aardbevingen getroffen Turks- Syrische gebieden. Het zijn oorspronkelijk Syrische vluchtelingen en wonen met hun gezinnen al twee maanden (sommigen 6 maanden) in het hotel. De mannen werken 12 uur per dag, zien hun kinderen nauwelijks en wachten op emigratie naar Canada. De kinderen mogen niet naar school en ook niet sporten of zo. De Turken zien deze lui niet graag. John bood hen wat te drinken aan, maar dat wilden ze absoluut niet. Zij vertelden ons dat het hotelpersoneel helemaal niet blij is met hen en al helemaal niet dat wij met hen praten. Wij hebben een probleem, maar dat valt in het niets met deze lui. Het lijkt erop dat we hoge kosten hebben en nog de nodige narigheid, maar wij hebben tenminste nog een "thuis" waar we naar toe kunnen.

Dinsdag 22 augustus

Nog geen antwoord, nog geen duidelijkheid. Inmiddels zijn meerdere instanties betrokken bij ons probleem. Echter weten we bij benadering niet wat het gaat kosten! John is weer een groot deel van deze dag bezig geweest om een en ander voor elkaar te krijgen. We zijn onrustig en hebben eigenlijk nergens zin in. Gelukkig is het niet meer zo heel warm. Nu tot ongeveer 35 graden. Inmiddels had #Fedex ons laten weten dat er een verklaring nodig was van Het Motorhuis met een 'natte' handtekening en stempel plus factuur dat zij het artikel aan mij verkocht hadden. (Fedex registreert kennelijk het ophaaladres als eigenaar!!). De documenten die een vriendelijke medewerker van het Motorhuis had opgestuurd waren nog niet aangekomen. Omdat Melvin voor het huwelijk naar Istanbul zou komen heeft een vriendin overdag deze verklaring opgehaald bij het Motorhuis en 's-avonds bij ons thuis in Voorburg aan Melvin overhandigd. Misschien kan ik daarmee naar de douane en wordt het opgelost.

Woensdag 23 augustus

We zijn uitgecheckt bij het hotel en met onze camperbus reden we naar een park vlakbij. Begin middag kwam het telefoontje dat het ons de eerstkomende weken niet zou lukken de nieuwe Adblue tank ingeklaard te krijgen, ook al zouden we de verklaring van de verkoper hebben. John als de wiedeweerga de verzekeraar gebeld: 19 wachtenden voor u. Om gek van te worden. Worden we een eindelijk te woord gestaan, was het een verkeerde afdeling. Degene begreep onze wanhoop en zou zorgen dat we werden teruggebeld. Dat telefoontje kwam vrij snel. Alles uitgelegd en dat we nu wel moeten repatriëren. Gegevens werden gecheckt, aangegeven dat we in een park staan, tot slot een gemeend "sterkte" en u wordt door de uitvoerende afdeling terug gebeld. Op onze vraag "wanneer" kwam geen duidelijk antwoord. 5 minuten of 3 dagen…… er zit niets anders op dan afwachten. Hier word ik zo onrustig van! We hebben genoten van het restaurant in het park en 's avonds van de enorme aanloop van gezinnen die met tassen vol kwamen om hier te eten. Wat een gezelligheid. Een leuke speeltuin met ouderwets speelgoed en niemand met een mobiel of anderszins digitaal speelgoed. Er werd gestept, rond gesjeesd in driewielers, etc. Er loopt een trimbaan rond het park en op meerdere plekken staan fitness apparatuur. De nodige lui waren aan het trainen. Ook nog een tennisbaan, een tennismuur en een basketbal veld. Allemaal vrij toegankelijk.

Syrische jonge jongens die we inmiddels kenden van het hotel kwamen met Tinus spelen. Een jongen (Abdullah) van 10 jaar vertelde dat hij al 6 maanden in het hotel woont en dat over 7 dagen zijn reis verder gaat naar Canada. We wensten hem geluk en een fijn leven.

Naast onze bus kwam s'avonds een jong stel zitten. Reuze verrassend was dat zij heel goed Engels sprak. We hebben even gezellig gekletst.

Donderdag 24 augustus

Heerlijk geslapen. En tja, toen begon het wachten weer! Wat als ….. we willen hoe dan ook zondag vroeg in Istanbul zijn. Desnoods op en neer met huurauto. Om de tijd sneller te laten gaan, gingen we winkelen in een airconditioned shopping mall. John had een winkel met leuke bikini's gezien. Uitgebreid passen, wat best lastig is als je je eigen lichaam niet meer om aan te gluren vindt. Maar uiteindelijk toch 2 bikini's gescoord. Begin middag kwam het "bevrijdende" telefoontje en zaten we ineens in een rollercoaster. Via Nederlandse contactpersoon begrepen we dat de bij een douaneloods langs moesten om allerlei formulieren in te vullen. Hiermee heeft men officieel de toestemming de auto uit te voeren! We kregen een goed Engels sprekende tussenpersoon die ons verder hielp waar we moesten zijn, met wie de afspraak was etc. Eenmaal ter plekke (andere kant van Ankara) en alles getekend, moesten we direct de noodzakelijke spullen uit de bus halen. We hadden erop gerekend dat we onze spullen vanuit de bus in de huurauto zouden laden. Niet dus! We kregen een kartonnen doos, want koffers hebben we niet bij ons. En alles moest snel snel, voordat het notariskantoor met tolk, vertaler en notaris zou sluiten. Geloof me, dit hopen we nooit meer mee te maken. Iedereen is hartstikke vriendelijk en behulpzaam, maar wat een stress! Toen werd het wachten voor het notariskantoor op de huurauto. Ernaast was een luxe cafeteria waar we even iets gegeten hebben. Echter na 1,5 uur wachten nog altijd geen auto. De man van het cafetaria kwam ons stukken watermeloen brengen, nadat hij al eerder thee had gegeven. Zo ontzettend aardig! Onze Turkse contactpersoon gaf via sms aan dat er wat problemen waren. We moesten maar een hotel nemen en dan zou de auto er de volgende morgen zijn. Vindt maar eens een hotel waar ook huisdieren zijn toegestaan en die niet de hoofdprijs kosten. We gingen terug naar het hotel (weer naar de andere kant van Ankara) waar we al 9 nachten zijn geweest. Gelukkig was er een kamer vrij. Morgen een nieuwe dag! Nu eerst douchen en schone kleren aan.

Vrijdag 25 augustus

Geen huurauto. De hele ochtend gemaild en gedoe. Uiteindelijk konden we begin middag naar het andere einde van de stad om een auto op te halen. Hoe bedoel je de auto wordt gebracht!!! Adres niet te vinden. John liep kantoren binnen om te vragen waar in vredesnaam het verhuurbedrijf gehuisvest was. Ergens bij de 4e poging liep een man mee. Maar ik moest met Tinus naar de uitgang lopen, want honden zijn in het station niet toegestaan. Natuurlijk geen plekje schaduw. Ongeveer 10 minuten later kwam deze aardige man naar mij toe en zijn we via deze uitgang de garage ingelopen, zodat we uit de brandende zon waren. Ik kreeg een stoel en koffie aangeboden en ook voor Tinus werd water gehaald. Na alle administratieve zaken kwam John aangelopen en konden we naar Istanbul rijden, ruim 400 km. Een zo goed als nieuwe Fiat. We gingen over de tolwegen en schoten enorm op. We hoopten tegen 18.00 uur in het hotel Best Western Antea te zijn. Eén van de weinige hotels die - zonder giga extra betaling - honden toelaat! Moest John bij een tankstation stoppen door een waarschuwing op het display: check wheel pressure. ABS en nog iets met de remmen deden het niet meer. Joechei…… Met de bandendruk bleek alles in orde. We moesten nog maar 80 km, dus gewoon instappen en doorrijden. (De melding bleef toen weg). Het laatste uur (nog maar 7 km) ging door het oude deel van de stad. Hopeloos! John besloot dan ook om de huurauto de volgende dag in te leveren. Die gaan we toch niet meer gebruiken. Het hotel is by the way hetzelfde (nu verbouwd, groter en mooier) waar wij 15 jaar geleden logeerden met de kinderen. Maar dat realiseerden we ons pas toen we ervoor stonden.

In verband met het huwelijk van Wouter zijn Melvin en vriendin Guusje ook in Istanbul. We zijn 's avonds met z'n viertjes uit eten gegaan. Eindelijk viel er even wat spanning van ons af en hadden we een heerlijke avond.

Zaterdag 26 augustus

Eerst de auto wegbrengen in het Aziatische deel van Istanbul. Toen zijn we naar het hotel - niet ver daar vandaan - van Melvin gewandeld. Guusje en Mel kwamen net naar buiten om ergens te gaan ontbijten in één van de leuke, kleine, drukke straatjes. Wij gezellig mee en aan de Turkse thee. Zo'n twee of drie keer viel de electra uit. Nou dan heb je het ineens heel warm! De bediening was echt heel vriendelijk. En de thee werd steeds bij geschonken. We hebben de middag het museum moderne kunt bezocht. Tinus mocht niet mee, John allang blij; hij ging ergens koffie drinken en vermoedelijk aan de Baklava. Inmiddels was het al namiddag en besloten we wat vroeger te gaan eten. We sjokten door de vele en drukke straten die soms stijl omhoog gaan en uiteraard ook weer omlaag. In deze stad houd je je conditie wel op peil. In één van die straatjes met tafels in een rij op straat hebben we Turks gegeten. Was lekker en ook de koude rode wijn smaakte prima. Daarna gingen we iedereen zijn weegs. Wij zijn in ongeveer een uur teruggewandeld naar ons hotel. Nog rustig op het dakterras nagenoten van deze gezellige dag.

Zondag 27 augustus

De wekker gezet. We werden ergens aan de Bosporus verwacht om 9.30 uur voor een rondvaart met meerdere genodigden van het huwelijk om alvast kennis met elkaar te maken. Wij zijn met Tinus daar naar toe gewandeld (een uur en een kwartier pffffff). De boottocht was een super idee, echt harstikke leuk. Begin middag waren we weer terug op de kade en trok ieder groepje z'n eigen plan. Melvin, Guusje, John en ik wandelde naar de "oude Joodse wijk". John zag in zo'n mannencafé allemaal sportprenten hangen en liep naar binnen. De eigenaar helemaal trots erover vertellen. Klonk meer als koeterwaals, maar met wat hulp werd het toch een gesprek. Zo stond Erdogan als jongeman op één van de foto's. Of we wat wilden drinken. Tamam (oké). Verschillende mannen maakten direct plaats voor ons. De eigenaar kwam er vrolijk bijzitten. Zo dronken we thee en werd er in korte tijd wat afgekletst en werden er grapjes gemaakt (zijn de Turken dol op). Erg leuk allemaal. Vervolgens liepen we door hele leuke smalle en drukke straatjes. En in zo'n druk straatje op de stoep een late lunch genoten. Wat is het leven toch mooi als het zonnig en warm is. Iedereen lijkt blij! Ineens was ik doodmoe en liepen we vroeg terug naar het hotel.

Bovenste rij, 2de van links is Erdogan.

Maandag 28 augustus

Heerlijk uitgerust moesten we kijken hoe het met de vliegtickets zat. Eerst gewandeld naar een Turkish Airlines kantoor in de buurt. Die verwezen ons naar het hoofdkantoor. Weer 20 minuten in een taxi. Dat is nog niet zo simpel met een hond. De één na de andere taxi weigerde een hond mee te nemen. De aanhouder wint, eindelijk mochten we mee. Vraagt die chauffeur; Hoeveel?

Huh? Snel bleek dat veel taxi's in Istanbul de meter niet gebruiken en voorkeur geven aan prijsafspraken. Oftewel de toeristen worden gewoon opgelicht. Enfin, we hadden niet veel keus. Naar het hoofdkantoor van Turkish Airlines. Nee, onze namen waren nog niet bekend en ja, Tinus moet in een bench en moet ook aangemeld worden. Ze wilden dit wel direct in orde maken, maar toedeledokie, dan moeten wij het betalen en maar zien dat we dat weer terug krijgen van de verzekering. Dus kantoor uit en aan de koffie. John stuurde een mail naar onze contactpersoon met de mededeling dat hij ook Tinus moest aanmelden. Na de koffie liepen wij naar een straat met 3 dierenwinkels in de hoop dat we daar de vereiste bench kunnen kopen (hard plastic - hond moet kunnen staan - een vaste waterbak). Bij de 2e was het bingo. De verkoper hielp met de wieltjes plaatsen en de waterbak bevestigen. Reuze aardige man die ook rustig uitlegde hoe deurtje en zo werkte. John heeft betaald, Tinus werd nog even met wat lekkers verwend en wij weer de straat op. Ongeveer 10 taxi's later (niemand wilde de hond meenemen) konden we instappen. Vlak voor de drukte in onze wijk (het verkeer stond vast) stapten we uit en moesten nog ongeveer 10 minuten lopen naar ons hotel. Zakte John op de stoep tegen een venster van ellende in elkaar. Hij was zijn rugzak vergeten in de dierenwinkel. Alle paspoorten en andere papieren zitten daarin. John kon niet meer! Een tegenvaller te veel! Enfin, ik heb John echt moeten sommeren nu door te lopen naar het hotel om de receptie te vragen de winkel te bellen. En ja, de rugzak was daar. Oef oef, de hartslag kon weer omlaag. Maar John zag er totaal verslagen uit. Hij kon echt niet meer. Twee weken zijn we al - vooral John - met deze ongein van repatriëring bezig. Ik heb Melvin gebeld en gevraagd of hij met een taxi (stuur maar een tikkie) de rugzak kon ophalen. Belde Melvin een half uur later dat hij voor de winkel stond, maar daar was geen rugzak. Hartslag denderde weer omhoog, althans bij John. Ik zei dat er 3 zaken vlak bij elkaar zijn. De iets grotere winkel is 40 meter verder. Tralala, rugzak terecht.

We konden nog een half uur rusten alvorens naar het huwelijk te gaan. Inmiddels was onze vlucht, nu met hond, bevestigd voor woensdag ochtend. Tinus moest in het hotel blijven. Wij met de metro de halve stad door. We stapten uit bij de veerpont. Was Melvin ook net gearriveerd en konden we met z'n drietjes een taxi nemen. Melvin had behalve de rugzak ook het smoking kostuum met overhemd, sokken, strik en schoenen van John bij zich. En Melvin had het trouwpak met schoenen van John geleend voor deze avond met eveneens de nodige toeters en bellen. Blijkt Melvin veel magerder dan John toen hij trouwde. Nou ja, detail. Ook de twee riemen waren te groot. Het huwelijksfeest werd - zoals verwacht - een prachtig feest met mooie toespraken en nou ja gewoon een groot succes. We zijn met een zogenaamde "zwarte" taxi met 4 stellen terug gereden richting de respectievelijke hotels. John in smoking en ik in mijn lange bling bling jurk en schoenen gingen direct Tinus uitlaten (2 uur 's nachts) en nog een drankje drinken bij een restaurant. Dat werd wederom heel gezellig. Één van de jongens heeft een racefiets, waarop ik vroeg wat je toch daarmee moet in een stad als Istanbul. Ja ha, niet echt fijn , maar dit wil hij graag. Een soort Van de Poel worden. En om de beurt ging het personeel een rondje fietsen. Wij natuurlijk timen! Tinus was zich zelf gaan uitlaten in een klein parkje aan de overkant. Gewoon weer hilarisch allemaal. Intussen werden de tafels en banken naar binnen gedragen. We rekenden af en liepen terug - nu wel echt heel moe - dus snel douchen en slapen.

Dinsdag 29 augustus

Eerst ontbijten, daarna kijken of we nog een nacht hier kunnen blijven. Ja, dat kon. Meteen een zwarte taxi besteld voor 5 uur in de ochtend! Belde Melvin of wij wisten waar zijn zwarte tas was? Ja, die hadden wij vannacht in overleg meegenomen. Bleek dat zijn portemonnee en andere zaken in die tas te zitten. Gaat goed met de mannen Verschragen! Nou ja, Melvin is allang blij dat hij niet terug hoefde naar de trouwlocatie. Het was verder een rustige en warme dag. We hadden nog wat leuke tips ontvangen die helaas niet gaan met een hond. Wel zijn we 's avonds nog uit eten gegaan vlakbij het hotel.

Woensdag 30 augustus

De wekker op 04.15 uur. Douchen, koffer sluiten, Tinus uitlaten, afrekenen en klaar voor de terugreis. Keurig op tijd (3 uur voor vertrek) op de airport en inchecken. Niet dus!

We komen hier gewoon niet weg! Ochtendvlucht had geen airco in de cargo, kon de hond niet mee. De vlucht werd omgeboekt naar de middag vlucht van 14.00 uur. We moesten wel bijbetalen omdat (we hadden verplicht een bench gekocht) het gewicht van de hond + bench meer was dan rekening mee gehouden. Hup, daar ging weer een paar honderd euro. De man die de omboeking deed verzekerde ons dat we 's-middags mee zouden kunnen en dat alles nu in orde was. Wij dus een paar uur wachten. Toen opnieuw inchecken. Bleek er een vliegtuig wissel te zijn en heeft vliegtuig van 14.00 uur OOK geen airco in cargo. Dus ook op die vlucht konden we niet mee. Geen plaats beschikbaar op Brussel of andere plaatsen richting Nederland. We kunnen op ons kop staan, pas morgenmiddag 15.50 uur volgende vlucht. En laat het dan ook alsje- alsjeblieft zo zijn! Geen idee hoe we de komende 24 uur doorkomen, maar aangezien er geen keus is zal ook dat wel lukken. We gaan slapen in de vertrekhal met Tinus.

Donderdag 31 augustus

Na een vreselijke nacht op een van de smerigste luchthaven die ik ooit heb gezien (Ik kon gewoon niet de toiletten binnen vanwege de stank en de viezigheid) zijn we zodra we konden gaan inchecken. Daar bleek dat we weer moeten bijbetalen. De dame aan de incheckbalie was onverbiddelijk. Uiteindelijk zijn er vijf man bijgekomen die allemaal met elkaar in discussie gingen. Wij hadden het niet meer.

Na een half uur werd ons verteld dat we de bijbetaling van gisten eerst zouden teruggestort krijgen om vervolgens een hogere bijbetaling te doen om ook voor het gewicht van de bench te betalen. Om het in het systeem van #Anadolujet aan te passen heeft een medewerker 20 minuten moeten typen op hun computers om het voorelkaar te krijgen en kon ik weer mijn credit card trekken. Om eerlijk te zijn kon het me niet meer schelen hoeveel het zou gaan kosten. We wilden naar huis.

Daarna konden we eindelijk naar de gates. Wij dachten dat nu alles snel voorbij zou zijn.

Donderdagavond vroeg landden we op #Schiphol. We kregen te horen dat Swissport, de club aan wie Schiphol de bagageafhandeling heeft uitbesteed, eerst de gewone bagage uitlaadt, dan de bijzondere afmetingen en dan pas de huisdieren.

Tenminste, als je geluk hebt. Ons geluk was op, dus Tinus waren ze vergeten uit te laden. Toen we dat doorkregen was het toestel al weer aan het opstijgen. De piloot wist niet dat er een dier in het laadruim was achtergebleven.

De piloot is daarvan snel op de hoogte gebracht en heeft zuurstof en verwarming in het ruim aangezet. Arme Tinus weer op weg naar Istanbul. Wat doen we die hond aan???

Bij Swissport kregen we van het personeel te horen dat het erg vervelend was maar over compensatie gaan zij niet. Wij kregen een email adres waar we een mailtje naartoe konden schrijven.

Wij met de trein naar huis, zonder Tinus. Dat was geen vrolijke trip kan ik jullie verzekeren. Gelukkig kregen we rond 24.00 uur een paar smsjes uit Istanbul dat de hond gezond en wel was en dat hij eten en water had gekregen. En dat ze hem gingen uitlaten.

Vrijdag 1 september

John was op tijd wakker, Ella had iets meer moeite. We waren kapot en ontregeld. Wij weer met de trein naar schiphol. Weer hetzelfde verhaal, eerst de gewone bagage, dan de bijzondere afmetingen en als laatste de huisdieren. Het vliegtuig zou om 13.00 weer terugvliegen. Om 12.15 nog geen Tinus. We waren aan het eind van ons latijn en geduld. John waarschuwde personeel dat als om 12.30 er nog geen hond zou zijn hij niet meer voor zichzelf instond. (boarden zou dan weer beginnen).

Personeel wilde ons eerst geruststellen met standaard verhaaltje; 'zo doen we het altijd' wacht u maar rustig'. Daar namen we geen genoegen mee dus uiteindelijk ging iemad écht controleren of de hond was uitgeladen. Toen deze man ons bevestigde dat hij op de grond stond en onderweg naar ons toe was kwam er hoop. Pas echt gerustgesteld waren we toen hij bij ons was.

Toen snel de trein weer in naar huis. Eindelijk.

Uitrusten van alle ellende en spanning van de laatste weken. Zodra dat achter de rug is, is er weer ruimte voor de mooie herinneringen van onze fantastische reis. De camper zal over een paar weken (hopen we) afgeleverd worden in Helmond bij Bi-Camper die de tank zal repareren. Ook zij hebben met ons meegeleefd en vonden ons verhaal bizar. #Fedex heb ik bij elkaar € 900 euro moeten betalen voor het heen en weer sturen van de tank. Van die kant geen millimeter begrip gekregen of medewerking.

Turkije is een groot land, veel te zien en aardige mensen. De overheid en de regels daar maken echter duidelijk dat #turkeyisnotreadyforeurope. En ik zou niemand aanraden om daar naar toe te reizen met een auto.

Heeft dit onze pret bedorven om met de camper te reizen?

Nee, zeker niet. Tinus is alles al weer vergeten, wij zijn nog even aan het herstellen. Maar zodra dat achter de rug is maken we weer plannen. 😃

Page updated

Google Sites

Report abuse