10 - 24 april

Maandag 11 april

Vandaag geen plannen. Gewoon even niks. Totdat Didi belde. Of wij haar op konden halen in Jamao al Norte. Dat mondde uit in een Dominicaans uitje aan de rivier Rio Blanco

in Balneario El Chorro. Een nieuwe ervaring en alweer een geweldig leuke! Zo’n 50 km van ons vandaan, het laatste stukje over een zand-, kiezel-, kuilen weggetje. We parkeerden langs de rivier op een strandje. Aan de boskant stonden wat hutten, waar je drinken en eten kon bestellen. In de rivier op de kiezels en keien stonden 3 tafels met parasol en stoelen erbij. Didi zou ergens tussen 13.00 en 15.30 hier naar toekomen. Wij waren al vroeg om nog wat te gaan wandelen. Nou niets daarvan! We zijn aan het tafeltje in de rivier gaan zitten met onze sapjes en genoten van stellen aan de twee tafeltjes naast ons, beiden met een peuter. Zoals overal en altijd hebben de Dominicanen muziek aan. Luide muziek wel te verstaan. Eerst het tentje aan de overkant van de rivier. Toen het daar stopte, deed iemand de muziek in z’n auto aan, natuurlijk hard maar wel met een beter geluid! Al gauw was het mij te warm en struikelde ik op mijn slippers naar het diepere gedeelte om te gaan zwemmen. Heel slim begon ik tegen de stroom in. Enfin, 40 slagen verder zwom ik nog steeds op dezelfde plek…... Weer geland op mijn stoeltje keek ik naar de watervoorziening: soort vrachtwagens met water tanks kwamen af een aan om hier water te halen, de één na de ander. Dat wordt gebracht naar huizen zonder bron e.d. Toen kwam er een jeep die door het water naar de andere kant wilde rijden en heel grappig iets fout deed, waardoor deze vast kwam te staan. Vervolgens besloten wij hier te lunchen. We bestelden vis en zoals wel vaker als je het niet verwacht kregen wij een verrukkelijke gegrilde vis voorgeschoteld, ja op ons tafeltje in het water. De visgraten heb ik afgekloven zoals je dat wel met kippenbotjes doet. Jammie, wat was dat lekker. Nagenietend zagen we dat de scholen uitgingen, want er kwamen steeds meer gezinnen en jeugd. De jeugd die vanuit het water een ong. 8 mtr hoge rots op klom om er met groot plezier van af te springen. Het werd een aangename drukte in het water. Didi is nog even gezellig bij ons komen zitten. Zij vond het reuze grappig om ons tussen dit Dominicaanse vermaak te zien. Als er al toeristen komen, gaan zij naar het beter uitziende restaurant met terras aan de overkant.

Zaterdag 16 april

We zijn uitgenodigd voor een echte Dominicaanse lunch bij de werkster van Didi: Anna. Anna woont in een huisje in een bergdorp. Zij komt altijd met de scooter en zei dat het ongeveer 20 min. rijden is. Maar dan moet je wel de juiste afslag nemen! We zijn een uur later gearriveerd over de bergkam, een verschrikkelijk slechte “weg”, waar Didi wel heel behendig over manoeuvreerde. Het huisje waar Anna met haar man en dochter (8) woont, heeft zij van de Canadese kerk gekregen. Dat geldt voor iedereen die daar woont, zo ongeveer 228 huisjes met tuintjes. Er is ook een lagere school. Overigens smaakte de lunch heerlijk, maar zijn we toch op tijd vertrokken. Je wil daar niet autorijden als het los barst en dat was wel de voorspelling. Terug nog even gestopt bij Sosúa playa en vanuit het hoger gelegen terras van de Pirata Bay wat gedronken. Wel 20 bussen stonden langs de doorgaande weg geparkeerd waarmee de Dominicanen naar het strand waren gekomen. Om 18.00 uur moet het strand leeg zijn, dan wordt iedereen gesommeerd te vertrekken. Dit heeft alles te maken met veiligheid voor de mensen, gezien het excessieve drankgebruik tijdens deze feestdagen.

Zaterdag 23 en zondag 24 april

Ik ging met Hubert mee in de Jeep. Een toer met nog één andere offroad auto. John rijdt met Didi mee en we zien elkaar loop middag in Playa Larga. Via Sosúa richting Copey reden we langs El Gallo Ecolodge en daar hield dat wat voor weg kan doorgaan op. We hebben een waanzinnig punt bekeken met een super uitzicht waar Hubert graag een Oostenrijkse berghut zou willen bouwen. Het meeste vervoer gaat hier per muildier, maar er is een bron - dus water en er loopt een elektriciteitskabel, veel meer heb je niet nodig. Te grappig dat we hier in de buurt op een soort van carport een Cadillac zagen staan. Hoe die daar ooit is gekomen, is een raadsel! De route ging verder over ezelpaden en door rivieren. Dat geronk van de Jeep hoort men van verre en zo vaak komt hier niet iemand voorbij. Ik heb heel enthousiast steeds iedereen hallo gezegd. Af en toe was het overleggen of we wel of niet met de auto door een erg modderige afdaling of een water konden gaan. Ik ging te voet door het water - iets meer dan kniehoogte - maar aan het eind verdween mijn been geheel in de modder. Ik moest eerst met mijn hand naar mijn sandaal, vervolgens trok ik mijn voet eruit en kon ik met mijn hand mijn sandaal eruit trekken. Maar een stuk naar links lag een oude boomstam op de bodem. Hubert kwam door het water om zelf te kijken. Hij waagde het erop. Alles werd klaar gelegd voor het geval de Jeep zou vastlopen. Beide auto’s kwamen er goed doorheen. De weinige mensen die daar wonen waren stomverbaasd! Het is niet te beschrijven waar deze auto’s over- en doorheen kunnen. Ik kan eindeloos doorschrijven over mijn ervaringen van deze dag, over de fantastische natuur, de plekken waar we even gestopt zijn, maar laat ik het samenvatten als weer een heel bijzondere belevenis. De tocht eindigde in Playa Larga.