Spanje

Feb 13-22

Dinsdag 13 februari

Al heel vroeg stopte er een lokale auto. Wij dachten wandelaars. Zij bleven heel lang weg. Wij hadden inmiddels tussen de zwarte koeien met bellen, die je van veraf al hoort, door gewandeld en een stuk de rots opgeklommen. Alweer waren we onze batons (wandelstokken) vergeten. Nog nooit gebruikt. Terug naar de auto en de batons gepakt, uitgezocht wat een fijne hoogte is, de riemen om de handen op de juiste lengte en de andere kant op gewandeld. Eerlijk is eerlijk: het loopt heel prettig. Het is vandaag miezerig weer, maar gelukkig niet koud. Terug bij onze auto hebben we buiten bij de koeien en de paarden koffie gedronken. Daar kwamen de vroege “wandelaars” terug. De twee mannen hadden plastic tassen bij zich vol met geplukte, in het wild groeiende, groene asperges. Deze waren keurig gebundeld en gezien de hoeveelheid, vast voor de verkoop.

Wij gingen begin middag naar Plasencia. Eveneens een oude stad met stadsmuren, kathedraal, kasteel, paleizen en middenstand. Wij konden gratis parkeren op Plaza del Isla, naast het park dat op het eiland ligt. Met een lift en aansluitend een paar roltrappen sta je praktisch aan de poort van het oude centrum. Voor veel bedrijven zijn in Spanje nog steeds de werktijden van 9.00 tot 14.00 uur en van 17.00 tot 20.00 uur. De lunch en siësta zijn belangrijk. We hebben eerst de oude stad bekeken. Ook hier is alles in tact gebleven. Maar het is duidelijk veel minder toeristisch en echt oud. Veel groene aanslag op de gebouwen, alles niet zo perfect! De ooievaars zijn ook hier weer volop aanwezig.

Veel winkels (allemaal lunchtijd gesloten) en veel bars/restaurants. Na een overheerlijke 3 gangen lunch met fles wijn en fles water (€15,- pp) liepen we nogmaals door deze oude ommuurde wijk. We zijn de Parador binnen gegaan. Een Parador is een hotelketen in Spanje die eigendom is van de overheid en vaak gevestigd is in historische panden die tot het Spaanse erfgoed behoren, zoals kloosters, kastelen, e.d. Deze zijn van binnen ook waanzinnig mooi! Je waant je zo maar in de 17e eeuw, behalve dat nu alles gelukkig verwarmd is.

We slenterden nog wat verder om in een supermarkt inkopen te doen. Helaas, ook na lunchtijd bleef alles dicht. Bij navraag blijkt het een nationale feestdag te zijn (Martes de carnaval). Dan maar terug naar de auto en een wandeling over het eiland in de Jerte.

De straatnaambordjes zijn werkelijk wonderschoon!

Woensdag 14 februari

We willen eerst nog naar Cáceres en dan een paar dagen de natuur in, net over de grens in Portugal. Maar zoals vaker het geval zagen we een leuke route via de plaatsjes Garrovilla en Alcántara. En tja, probleem: hoe moeten we omschrijven welk een mooie vergezichten we hadden! Eén ding is ons duidelijk geworden: met de runderen, de paarden, de geiten en schapen hier in dit deel van Spanje geen medelij! De dieren liepen met hun kalveren, veulens en lammetjes op enorme oppervlaktes met gras en ik denk amandelbomen om eventueel te schuilen. In de “weides” liggen enorme rotsblokken verspreid en zijn er veel waterpoelen voor de beesten om te drinken of te baden. We zagen ook veel geel gekleurde hellingen (mosterdzaad?). En in die 40 minuten dat wij op de Carretera Paisajista reden zijn we niet één keer ingehaald en hebben we twee tegenliggers gehad! (De Carretera Paisajistas zijn zeer fraaie landelijke routes en zijn te vinden in de Spaanstalige Wikipedia en natuurlijk op Wikiloc.

De rivier de Tajo is heel belangrijk. In deze streek zijn meerdere stuwmeren, bij elkaar goed voor 10 miljard m3 water. Een miljoen meer of minder ! Ach ! En…… hebben de Portugezen nog wel water? Enfin, wij genoten van deze meer dan prachtige omgeving. Extremadura is op dit moment mooi groen. In de zomer vermoedelijk dor en droog, maar dat weten wij natuurlijk niet zeker. We arriveerden in Garrovilla. Wat een leuk plaatsje. De markt was net afgelopen, maar alle straatjes zo leuk verzorgd, misschien simpel, maar het voelde gewoon heel gaaf! En ook hier weer een kathedraal met luid klapperende ooievaars erop. Je zou bijna denken dat de castagnetten geïnspireerd zijn op dit geluid.

Als je hier geboren en getogen bent, wil je toch nooit meer weg? Zo vredig! Nou ja, er is geen theater of bioscoop of opera! Maar wel dat warme gevoel dat de mensen met elkaar leven, betekenis hebben voor elkaar, in plaats van langs elkaar! We gingen verder naar Alcántara. Daar ligt de oudste Romeinse brug - nog steeds in gebruik - over de Tajo.

Van Alcántara is veel te maken. Echter op dit moment stelt het weinig voor. Wat er nog aan horeca of winkels is, is in elk geval nu gesloten. Maar de brug over de Tajo is weer iets van “hoe is dit mogelijk?” Ergens in het jaar 100 gebouwd en voldoet nog steeds! Niet ver van deze Romeinse brug staat de stuwdam. Je moet er niet aan denken dat deze bezwijkt! Verder naar Cáceres. Een prachtig mooie route! Vooral glooiend, heel erg geel (mosterd- of koolzaad), veel vee, veel rotsstenen, best veel water, etc. Maar gewoon super mooi!

Vía Park4night een idyllisch plekje gevonden. We kijken uit over de stad, waar onder het oude ommuurde gedeelte en staan toch buiten en wederom gratis. We gingen direct via trappen richting de oude stad. Dat houdt in een heel stuk naar beneden en een heel stuk naar boven. En één ding is zeker: we moeten ook weer terug. Wellicht staat het in de boeken anders, maar wij vinden deze stad de minste van de laatste vier! Ja, ook hier is de muur bewaard, is de kathedraal centraal en staan prachtige oude Palacio’s, een Parador, etc. Wij hebben geen historische kennis. We hebben genoten van onze wandeling (klimmen en dalen), we zijn door de winkelstraat met terrasjes etc. terug gelopen en toch … misschien dat het in het drukkere toeristen seizoen anders is. Overigens zijn de ooievaars in Cáceres verhuisd naar buiten de stad op speciale hoge palen. Nu zie je hordes duiven op de daken van de oude binnenstad. Ik weet niet of dat een verbetering is. De terugweg naar onze Clever: 156 treden omhoog naast alle andere best wel stijl omhoog gaande wegen was wederom inspannend. Onze klimconditie wordt met de dag beter. Terug hadden we het zelfs warm!

Donderdag 15 februari

Ella ging rijden, John de kaart lezen. Zo verlieten wij Cáceres richting Portugal. We reden over de landschapsroute naar Aliseda. In al deze plaatsjes zijn nog maar weinig winkels, dus de wekelijkse markt is een uitkomst. Maar toch eerst koffie met churros in een authentieke spaanse tapasbar. Alle marktgangers kwamen daar ook even zitten en kletsen. Iedereen lijkt iedereen te kennen.

Alvorens verder te rijden, hebben we op de markt vers fruit gehaald. John achter het stuur, maar hij vergat op de routeplanner te kijken en reed pardoes de smalle straatjes in. Ik stapte bij een donkere hoek uit om te kijken of we deze bocht konden maken. Nou misschien die bocht nog wel, maar de trap daarna zeker niet. Dat werd achteruit rijden. Petje af voor John, want het was smal en een lang stuk, dus om de wiedewiet niet eenvoudig.

De reis ging verder naar Albuquerque. Niet Albuquerque in Nieuw Mexico - USA, maar gewoon hier in de Extremadura. Het was bewolkt en regenachtig, maar nog steeds is dit landschap waanzinnig mooi. Al een stuk vóór Albuquerque zagen we hoog op de rots een kasteel. Wij erop af. Ook hier reden we weer door smalle straatjes door deze ook weer o zo mooie stad. Ergens onder het kasteel geparkeerd. Wandelschoenen aan, regenkleding aan en daar gingen wij opnieuw de hoogte in. Zoals al eerder geschreven gaat ons dit steeds gemakkelijker af. Boven aangekomen hield het even op met regenen en hadden wij tussen de kantelen door een prachtig vergezicht alle kanten op. Waanzinnig! Er staat weinig in onze gids over deze stad, maar rijd er rustig een stukje voor om. Het is gewoon de moeite waard. En ga dan voor de lunch naar Cafeteria El Portugués. De dag is nog niet voorbij, dus verder ging onze reis over de mooie Carretera Paisajista naar Parque de Campismo vlakbij het gehucht Esperanca net over de grens in Portugal. Hier staan we op een kleinschalige camping met alle faciliteiten waaronder wifi en wasmachine. We gaan nu een paar dagen wandelen/hiken - lezen - wat werken.

Vrijdag 16 februari

Vers lokaal gebakken brood werd om een uur of negen gebracht. We hebben buiten ontbeten. En vervolgens ons rustig voorbereid op onze wandeltocht van 16,5 km. De Clever heeft een rustdag. De tocht staat prima aangegeven, maar des ondanks liepen we toch twee maal verkeerd. Gevolg: het werd een tocht van 20 km. Gelukkig geen straf! Het ging glooiend omhoog en omlaag. We liepen door pittoreske dorpjes, passeerden heel even de grens met Spanje en wandelden door een mooi natuurgebied. Een kilometer meer of minder, daar draaien we onze voeten niet meer voor om! We wandelden door grote akkers met heel veel kurkbomen. Op de stam staat met krijt aangegeven wanneer de kurkboom (Quercus suber) van een stuk schors was ontdaan. Kurkbomen kunnen slechts één keer in de negen jaar handmatig worden geoogst. Tijdens dit proces pellen arbeiders de kurk met bijlen voorzichtig van de bomen. De kurkeik plantages werden afgewisseld door olijfgaarden.

We zagen echte scharrelkippen. Opnieuw heel veel schapen. En ongelooflijk veel wilde bloemen. Onder een olijfboomgaard leek het wel of het gesneeuwd had, zo was de bodem bezaaid met madeliefjes. We zagen klaverzuring, zonnegoud, bloeiende cactussen, paardebloem, boterbloem, en ga zo maar door. Het was een indrukwekkende wandeling waarvan we volop hebben genoten. Nog even in de zon gerelaxed en gelezen: Verheven Koninkrijk van Yaa Gyasi (ook van haar “Weg naar Huis”; gelezen: bijzonder en indrukwekkend).

Zaterdag 17 februari

Als eerste staat de was op het programma. Deze camping heeft ook een droger, maar die kan niet op tegen de zon. Het is vandaag strak blauw en 18° , maar het voelt als 23°. We moesten de wasmachine twee maal vullen en daarnaast ook nog handwas (truien). Tussendoor koffie in de zon bij onze Clever. Op deze boerencamping is nog één andere caravan: een Nederlands echtpaar. Zij staan hier al 8 weken wat geen straf is, maar wel als oorzaak heeft een breuk in de voet door verzwikking. In de middag ben ik met Tinus het bos tegenover ons ingewandeld. Het pad eindigde voor mij in een flink aantal bijenkisten. Hele kolonnes bijen zwermden er omheen. Daar was ik niet op gekleed (shirt-short-slippers), dus terug. Wel had ik van het hoger gelegen deel een prachtig uitzicht over de paar dorpen in deze omgeving.

‘s Avonds zijn we naar het dorp Esperanca op ongeveer 2,5 km afstand gewandeld. We hebben gegeten in Restaurant-Bar A Bola. Hele vriendelijke mensen. Tinus mocht helaas niet binnen komen. Een terrasscherm werd neer gelaten en Tinus mocht op mijn jas liggen. John probeerde het menu te vertalen: hagedis - rubsen. We kozen liever het bekende: rund en varken. We wandelden terug in het donker. Zodra er een auto naderde doken we extra in de kant. We hadden geen zaklamp mee en onze kleding was donker. Duidelijk een geval van niet goed voorbereid. Dat overkomt ons wel vaker…..

Zondag 18 februari

Weer een prachtige blauwe dag! Een dag om niets te doen en dat is precies wat we gedaan hebben!!!!! Af en toe een appje, lezen afgewisseld met puzzelen en met plannen maken voor de komende weken. Zelfs Tinus verzette nauwelijks een poot. Hij heeft - net zoal wij - lekker liggen bakken in de zon. Toen het te warm werd (ja ja februari) ging Tinus in de schaduw liggen en wij gingen onder de luifel zitten. ‘s Avonds een heerlijk steak stroganoff gemaakt en John heeft de website verder geüpdate. Morgen gaan we verder met onze reis door Spanje te beginnen in Merida, waar we mijn middelbare schoolvriendin Agnes en haar man Hans gaan ontmoeten. Zij lopen de zoveelste pelgrimsroute, dit keer vanaf Sevilla.

Maandag 19 februari

Een langere route door Portugal op weg naar Spanje. Door prachtige glooiende velden vol van vooral gele veldbloemen. Aansluitend door de koffieplantages en langs de koffiefabriek (Delta). In de verte zagen we de burcht van Albuquerque. Overal is veel water. Inmiddels is het al 3 dagen strak blauw. Je ziet van alles uit de grond schieten. De fruitbomen staan nu vol in de bloesem, de grasvlakte hebben een heldere groene kleur. we reden door Campo Mayor, een iets grotere en ook leuke plaats. Nog meer koffie plantages, zo ver we konden zien! Daarna meer afwisseling met wijngaarden, olijf- en fruitgaarden. Hoewel het maandagochtend is, is het heel rustig op de weg. Vakantieperiode of is dit hier het normaal? Ook in Spanje veel boomgaarden met witte en rose bloesems. Zo mooi! Wat een beetje zon teweeg brengt! Je zou overal wel willen stoppen om gewoon steeds opnieuw te genieten van al het natuurschoon om je heen.

We hebben weer een prachtige plek aan de rand van de oude stad naast een lang gestrekt park aan de rivier Guadiana en met uitzicht op het Acueducto de Milagros. Naast onze Clever staan uitnodigend meerdere fitness apparaten. Dat is voor morgenochtend. Het kon niet beter. Tinus uitgelaten en toen zijn we zonder hond de stad ingewandeld. We hadden om 14.00 uur in Merida afgesproken met Agnes en Hans in het restaurant El Puchero de Nieta. Gelukkig had John bijtijds aan het tijdsverschil gedacht. In Portugal is het een uur vroeger dan in Spanje. Hoe bijzonder om een middelbare schoolvriendin te ontmoeten tijdens een doorreis! Voor hen een Pelgrimsroute, voor ons de verkenning van Zuid Spanje. Ook zo speciaal is dat die klik van de eerste klas middelbare school blijft. We zien elkaar niet vaak, maar als we weer bij elkaar zijn is het of we elkaar nog gisteren hebben gesproken. We hebben heel wat gebabbeld en ook de nodige ervaringen uitgewisseld. Na deze heerlijke en super gezellige lunch, hebben we nog wat gedronken in de zon. Daarna moesten wij terug naar Tinus.

John en ik hebben met Tinus een ruim rondje langs het water en door de stad gemaakt. We liepen langs de Acueducto de Milagros die dateert van de eerste eeuw na Christus en ten dele meer dan 28 meter hoog is. We wandelden naar Puente Romano, een oud romaanse brug. Ernaast is het Alcazaba van Mérida, een moslimfort uit de negende eeuw. Net als andere historische gebouwen in de stad maakt het deel uit van de UNESCO-erfgoedlijst. We wandelden verder en kwamen uit bij de Tempel van Diana. Hier werden in de oudheid offers gebracht en keizers vereerd. Terug naar de Clever hebben we nog wat spulletjes gekocht voor in de bus. In het park is het een aangename drukte van joggers, wandelaars, honden uitlaters, etc.

Dinsdag 20 februari

Om 6 uur begonnen de Gemeentewerken met gras maaien. Maar we hadden al heerlijk geslapen. Toch nog even genieten met thee op bed. Lezen, ochtendgymnastiek, plannen maken, e.d..

Na het ontbijt zijn we door het park langs de rivier de Guadiana naar de stad gewandeld. Strak blauw en al best warm. Bij een lokaal cafe op het terras heerlijke koffie gedronken.

We besloten via een ommetje door Mérida terug te wandelen. Het is een leuke stad met een lange geschiedenis (oude naam Augusta Emerita). Er staan meerdere oude romaanse bruggen en natuurlijk het aquaduct. We hebben wat gegeten en gingen toen zonder Tinus naar het Amfitheater en het Teatro. Voor het eerst moesten we voor gereduceerd entreegeld aantonen 65+ te zijn. Onze dag kon niet meer stuk!

Het Amfitheater en het Teatro zijn begin 1900 ontdekt. Het lag bedekt onder 8 meter zand. Hatsjikidee, ga daar maar aan staan! Het is een prachtig en ten dele gerestaureerd geheel. Veel informatie is er te lezen, waaronder wie waar mocht zitten. De bovenste rijen waren voor de arbeiders en de slaven. In het Amfitheater mochten gezinnen bij elkaar zitten, in het Teatro zaten de vrouwen en kinderen op een aparte tribune. Het zijn beiden prachtige monumenten en beslist een bezoek waard. Nadat wij van alles gelezen en bestudeerd hadden, gingen we weer de oude stad in.

Algauw stopten we bij een bar met een tafeltje buiten. De straat liep erg schuin naar beneden, zo ook de tafel. Ik ging aan de hoge kant zitten en keek voor de verandering neer op John. Hij maakte zich zorgen om zijn “schone goed”. Alles kon zo van de tafel in zijn schoot glijden. Het is ons gelukt zonder te morsen een lekker 3-gangenmenu te verorberen en ook daarbij een biertje te drinken. De borden onderleggers hadden iets van antislip. Nog rustig kuierend met nog een paar boodschappen, kwamen we terug bij Tinus. Nog lekker nagenieten op een bankje. Aansluitend wat werken en toen hoogste bedtijd!

Woensdag 21 februari

Rustig de dag starten, nog een stuk wandelen alvorens we onze reis voortzetten. Onze eerste etappe: Medellin, niet de drugs stad van Colombia, maar een allerliefst plaatsje in de Extremadura op ongeveer 60 km van Mérida. Uit dit gedeelte (Mérida-Medellin-Córdoba) kwamen veel zeevaarders voort. Één van hen was Hernan Cortès (1485-1547). Hij ontdekte / veroverde voor de Spanjaarden Mexico, Midden Amerika en een stukje Zuid Amerika. De Colombiaanse stad Medellin heeft zijn naam te danken aan de geboorteplaats van deze Cortès. Het Spaanse Medellin heeft uit de romaanse tijd een kasteel, bruggen, twee kerken en een Teatro. We begonnen met koffie bij Restaurant El Rio naast de romaanse brug waarover wij dit stadje waren binnengereden. We besloten vandaag het kasteel te bezichtigen.

Dat werd een behoorlijke klim, want kastelen zijn nu eenmaal op het hoogste punt gebouwd. Al halverwege hadden we waanzinnige uitzichten. Dit kasteel heeft trouwens ook nog dienst gedaan tijdens de burgeroorlog. Bijzonder hoe die - naar ik aanneem - stevige mannen over die smalle wenteltrappen moesten en door smalle loopgangen achter de kantelen en schietgaten. Het was hoe dan ook indrukwekkend. Van bovenaf konden we het Teatro ook goed zien. Deze stelt weinig voor vergeleken bij die van Mérida. We liepen over historische straatstenen terug via het plein, langs het beeld van Cortès en langs een memoriaal dat zijn excuses aanbiedt aan een of andere afslachting in Medellin. Het zegt: “Medellin: A sus hijos que perdieron la vida por la incomprensión de los hombres” (Medellin: Aan hun kinderen die hun leven verloren door het gebrek aan begrip van mannen”). Het is mij alleen niet duidelijk of het om de Colombiaanse of de Spaanse stad gaat. We wandelden verder lang een opgebroken straat en ook daar werden oude muurtjes e.d. zichtbaar. Terug bij de auto / koffie tent besloten we daar te gaan lunchen. De tapas zagen er heerlijk uit en een dagmenu 3-gangen kost 10,90.

We bestelden een tapa baquerones voor af. Deze kregen we van het huis. Na een heerlijke en o zo vriendelijk verzorgde lunch parkeerden we onze Clever op de camperplaats tegenover het restaurant El Rio. Een hele mooie en grote plaats voor veel campers met veel bomen langs de rivier en naast de oude romaanse brug. Er zijn hier strandjes, picknicktafels en onder de brug door nog een overblijfsel van een oude molen. Omhoog keken we uit op het kasteel. Op deze gratis plek van de gemeente konden we ook weer grijs en zwart water lozen. Dit is toch wel super georganiseerd in Spanje.

Donderdag 22 februari

Op het uitgestrekte terrein waar wij staan is nu markt. John is met Tinus Medellin ingewandeld om brood te kopen. Op de terugweg liep hij over de markt, waar groente, vlees en vooral kleding + schoenen te koop worden aangeboden. Wij zijn vandaag naar Córdoba gereden over landelijke wegen. Het eerste stuk was mooi, maar ook best saai. Glooiend, stijgend, eindeloos ver kunnen zien over eindeloze akkers, nauwelijks bomen en nauwelijks leven. Wel leuk was dat wij half zonnig / half bewolkt weer hadden, terwijl 50% regen was voorspeld. Nog net in Extremadura zijn we gestopt voor koffie. Echt zo’n lokaal café waar ook vers brood verkocht wordt en waar de buurt gewoon naar toe komt. Daarna ging onze rit vooral de hoogte in en zaten we al gauw in bergachtig gebied in Andalusië.

We hebben oneindig veel bochten gereden, bergop bergaf met afwisselend prachtige vergezichten. We zagen heel veel schapen met hun lammetjes, koeien met kalfjes en stieren en voor het eerst: vrij lopende varkens! Ergens op zo’n helling konden we de auto parkeren. We hebben een eenvoudige lunch gegeten en zijn toen gaan wandelen. Landelijk gelegen huizen met fantastisch uitzicht, veel sporen van de zwijnen, veel olijfbomen en kurkeiken. Terug naar de auto om verder te gaan naar Córdoba.

Als eerste zijn we in de buitenwijk gestopt bij Decathlon voor een korte broek voor John en hardloopschoenen voor mij. Daarna was de Lidl aan de beurt. Met voor een paar dagen eten reden we naar het oude centrum.

Vlak voor de brug naar de oude stad is een heel groot parkeerterrein met een bord waarop vermeld staat dat het gratis is, ook voor toeristen en camperaars. Wij zijn bij het park aan het einde gaan staan. We konden de Mezquita-Kathedraal, de romaanse brug, de torens, verschillende kerken - allemaal prachtig verlicht - vanuit onze Clever zien. Een man trok onze aandacht. Hij zei dat we hier goed stonden en wilde vijf euro. We hadden al over deze praktijken gelezen. Enfin, we gaven twee euro, maar de man kwam terug dat het niet genoeg was. Nou jammer! We hoefden helemaal niet te betalen, maar wilden ook niet direct vijanden maken. Twee vonden wij meer dan voldoende. Hij haakte af. Op enig moment reed een politie ter controle over het terrein. Dat gaf ons een gerust gevoel.

Vervolg

Page updated

Google Sites

Report abuse