De tocht ging verder en een verlate lunch hadden we uiteindelijk in Cap El Limón. Uiteraard ook weer bij het strand. John bedacht zich tijdens de lunch dat we weliswaar onze hotels hadden gecanceld, maar of er al een alternatief was. Dit werd hotel La  Plantación in Las Galeras. Na al deze kilometers moesten wij de benen strekken. Dat ging samen met de nodige wijn / cocktails, waardoor ik erg blij was dat ik nog even kopje onder kon gaan in het zwembad. (Kleine toevoeging aan deze tekst door John: Didi en John gingen een restaurant zoeken en Hubert en Ella bleven in de bar aan het strand en raakten in gesprek met Italianen die petanque aan het spelen waren. Didi en John vonden een leuk restaurantje, iets verder in de straat. Daar iets besteld in afwachting van Hubert en Ella. Die kwamen niet. Zij waren in de straat in de eerste de beste bar blijven hangen en vonden het té ver lopen naar ons restaurantje. Uiteindelijk hebben die twee dus helemaal niet gegeten. Je kunt je dus wel de volgende zin, weer de tekst van Ella, voorstellen). De volgende ochtend bleek dat een verstandige beslissing. Ik had nergens last van, maar Hubert en John waren blij met de regen i.p.v. een sterke zon. 

We staken het schiereiland over naar Bahía Samaná. Het gehele strand zijn we met de auto over gereden. Eerst naar de monding van de rivier met de mangroven: glashelder water. Vervolgens over het met name door koeien/stieren bezochte strand, die heerlijk op het zand onder de palmen lagen te herkauwen naar het andere einde van deze baai. Auto geparkeerd en even iets omhoog gelopen stonden we bij de volgende baai. Op het tussenstuk staat een strandtent, waar we (ik koffie) wat gedronken hebben. Toen moesten we toch echt richting Santo Domingo. Dat was nog minstens 4,5 uur rijden. Maar geloof me, het is de moeite waard.