Frankrijk Spanje
Okt 7 - 13
Vrijdag 7 oktober
Onze website kost best wel wat tijd en aangezien het weer bewolkt is, prima dag ervoor. Ook hebben we wel e.e.a. te beslissen: blijven we hier, gaan we verder naar het zuiden of gaan we rustig aan weer terug naar Voorburg. Een heel leuk echtpaar uit Delft (Ada en Rein Bres), ietsjes ouder dan wij, staat hier nu ook. Altijd gekampeerd met tent en sinds een jaar een kampeerbus. We zijn bij hen gaan koffie drinken. Zij vertelden waar zij geweest waren en dat hun dochter met een stel vrienden op een Finca woont iets landinwaarts. Zij wezen ons op mooie gebieden en fijne campings. Verder over waarom nu kampeerbus. Dat alles was voor ons welkome informatie. Verder hele gesprekken die al gauw ook over de kinderen gaan. Zij hebben 4 kinderen, alle 4 krakers geweest (Den Haag: De Blauwe Aanslag en De Zwarte Madonna) en alle 4 gestudeerd. Één dochter idolaat van circus die zelf aan aerial silk oftewel luchtacrobatiek doet. Dit is natuurlijk reuze grappig. We zijn benieuwd of hun en onze kinderen elkaar kennen, hoewel er wel een leeftijdsverschil is van 10 jaar. Ook heel grappig is dat wij tijdens onze Suriname reis een tijd zijn opgetrokken met een jong stel uit Delft. Dit stel - zo bleek al gauw - waren bevriend met de kinderen van Ada en Rein.
We zijn daarna naar de supermarkt gegaan in Llafranc. Daar was de voorbereiding aan de gang voor een groots zwemevenement: de Radikal Swim Ocean52.
We gaan morgen zeker even kijken. Eerst maar eens bedenken wat we vanaf zondag gaan doen.
Zaterdag 8 oktober
Het regent op z'n Spaans. Dus hard! Maar best fijn zo'n rustige start en bij een droog momentje met Tinus aan de wandel. Koffie en verder praten.
Tegen de middag de wandelschoenen aan en door Calella, waar de start was van de eerste afstand - 1,5 km naar Llafranc waar de finish was. Meer dan 1200 deelnemers! Pffff. Wij vinden de wandeling al vermoeiend. Maar de sfeer is geweldig als ook de drukte. Morgen de 3,5 en de 7,5 km met nog eens 600 deelnemers.
Op een terras zagen we Ada en Rein zitten en hebben met hen Sangria gedronken en enkele tapas gegeten. Was super gezellig. Daarna zijn wij nog een stukje doorgewandeld. Op de terugweg Tinus op een strandje laten uitrazen en zwemmen. Met nog wat boodschappen terug naar de tent. We moeten nog steeds besluiten wat we gaan doen!
Zondag 9 oktober
We zijn er uit! We gaan landwaarts voorbij Lleida naar Áger, waar je kan kajakken, paragliden, wandelen met een hoogteverschil van 500 tot 1200 meter en nog vele andere buitensporten.
Echter, 's nachts had het weer giga geregend en stond - zo bleek bij het opruimen - de tent blank. Gelukkig waren we vroeg op, hadden de tijd en was het prachtig mooi weer. Tijdens ontbijt droogde de tent en tijdens de koffie het grondzeil en de onderkant van de tent. Nog even langs Decathlon voor gasflesjes en langs een supermarkt voor inkopen en toen hopla..... naar Áger.
De rit ging om Barcelona, daarna over hoger gelegen vlak land tot we de bergen zagen richting de grens Catalonië met Aragon. Daar is onze volgende stop: Camping Vall d'Ager. Ziet er super uit. Mooie kavels op een terras-achtige camping. We hebben eerst lekker in het zonnetje een wijntje gedronken alvorens de tent op te zetten.
Alles ging op z'n dooie akkertje tot John achterom keek en zei dat we nog ongeveer 12 minuten hadden voordat de wolkbreuk zou losbarsten. Alles stond keurig op tijd binnen en ja hoor: een mega onweersbui recht boven ons hoofd! Best eng! Het knalt en bliksemt en daar sta je onder je nylon doek! Enfin, gewoon kokkerellen, dit keer biefstuk - champignons - aardappeltjes - prei. En natuurlijk heerlijk gegeten.
Maandag 10 oktober
Een spannende dag. Krijgt Circusbende, de stichting van Dominique en Chiva, de Amsterdamse Cultuurprijs waarvoor ze zijn genomineerd, ja of nee?
Wij zijn de dag gestart met een ontbijt voor de tent. Tinus kunnen we uitlaten in de campo vlak achter ons met prachtig uitzicht naar de rotsformatie en het oude dorp.
Tot 9.00 uur was het best nog fris, maar toen werd het snel al bijna te warm. Nog wat aan de tent gecorrigeerd voor een eventuele volgend stortbui. Toen met de auto extra noodzakelijke inkopen gedaan in de dorpswinkel - een kleine kruidenier waar van alles te koop is. Als we gaan wandelen of kajakken, moeten we voldoende eten en water meenemen, want onderweg is niets dan natuur. Op dit plaatsje ben ik stante pede verliefd geworden. De prachtige omgeving, de stilte en het heerlijke klimaat in dit jaargetijde. Waar de vrouw van de winkel even mee liep met een oudere bewoner om de twee grote flessen water te tillen. Hoewel in het winkeltje nog zeker 5 klanten waren, liet zij de boel de boel. Wat geweldig zo'n - ik zou bijna zeggen "ouderwetse" - service.
‘s Middags zijn we - gewoon hartstikke lui - met de auto op stap gegaan om de omgeving wat beter te leren kennen en ook te kijken naar een opstapplaats voor de kajaktocht. De eerste locatie om te kajakken is hier vlakbij, maar …….. de rivier is uitgedroogd. Dus wij langs een stuwmeer door de Serra del Montsec en Cellers naar Tremp gereden. Het meer en de hoge rotsen zijn overweldigend, maar of we er ook echt kunnen kajakken wordt nog een verrassing. Tremp vonden we geen leuke stad. Veel flatgebouwen en ja, gewoon minder mooi. Dezelfde weg terugrijden is nooit zo leuk, dus sloegen we een heel klein weggetje in waardoor we een machtig mooie tocht hebben gemaakt via Estorm - Moror - Alzina - Beniure - Sant Esteve de la Sarga (de naam is langer dan het dorp).
Allemaal dorpen met vermoedelijk niet meer dan 50 inwoners! Maar de schitterende uitzichten op meerdere plekken langs deze weg, werkelijk fenomenaal. Het mooiste kwam bij de Col d’Ares. Daar waren ik denk wel 20 paragliders. Kreten over thermiek en verdere vaktaal in het Frans / Spaans / Duits en hop, daar sprong de één na de ander met een aanloopje de berg af. Schitterend.
Melvin heeft onlangs in Oostenrijk een cursus gevolgd voor Paragliding. Nou, hier kun je ook alles leren (Esola de Parapent - Áger) . Vanaf meerdere hoogtes kan worden gesprongen c.q. gevlogen. Overigens zijn in deze streek heel veel outdoor activiteiten, zoals klettersteigen, klimmen, kajakken en heel veel wandelingen van verschillende niveaus. Kortom, we hoeven ons niet te vervelen. Bovendien - gezien de staking in Frankrijk - is teruggaan op dit moment ook geen optie.
Even terzijde: Circusbende heeft helaas de cultuurprijs van Amsterdam niet gewonnen. Maar hoe gaaf dat zij überhaupt genomineerd waren!
Dinsdag 11 oktober
Een bewolkte dag met kans op regen. We zijn naar Corçà gereden. Van daaruit gaan meerdere wandelingen. Met de app Wikiloc volgden wij een gemiddelde wandeling naar de Torre de les Conclues. Vol goede moed gingen we op pad. Een stukje langs de weg en toen een zandpad het bos in. Dat stenige zandpad was ruime tijd ook een auto spoor, maar werd steeds smaller. Met onze plattelands benen is het stijgen en dalen erg vermoeiend en moesten we oppassen niet uit te glijden over de losse stenen. Er was nul wind en om ons heen geen enkel geluid. Maar wel vergeven van de vliegjes. Het pad werd zo smal dat we steeds takken opzij moesten duwen. Afwisselend konden we gewoon doorlopen en dan weer over stenen klimmen, houvast aan struiken, aan stenen, e.d. Soms zag je alleen dat waar je liep, dan ineens weer een prachtig vergezicht. Tinus is net een gems. Die huppelt zo gemakkelijk overal over- en doorheen! Op een gegeven moment gingen we langs een bijna-afgrond over een smal richeltje klauterend over rotsblokken. Toen kreeg ik het toch benauwd. Met klettersteigen ben je gezekerd, maar hier is uitglijden gewoon diep vallen. Bovendien was ik niet overtuigd dat het droog zou blijven. En dan wordt de terugtocht nog gevaarlijker. John was het met mij eens en we besloten om te keren. Behalve dat spannende of angstige stukje hebben we 3,5 uur heerlijk gewandeld. Je voelt je alleen op de wereld. Ook in het dorpje Corçà zijn we geen mens tegen gekomen.
Toen met de auto naar het stuwmeer Congost de Mont Rebei (grens Catalonië/Aragon) dat we tijdens onze wandeling steeds konden zien. Ook hier kunnen we met geen mogelijkheid onze kajak in het water krijgen. De weg die normaal in het water eindigt, ligt er nu 20 meter boven. Op een plattegrond konden we zien dat de kloven ooit gevuld waren met water, maar die liggen nu droog. Waar we onze auto hadden stilgezet, behoort bij het stuwmeer. Hier organiseert Zenith Aventura Áger Spanje o.a. kajaktochten. Vergelijk onze foto met hun website, dan zie je het verschil in waterstand.
Terug naar Áger. Even kijken of we vanavond ergens kunnen eten. Helaas, de 3 restaurants zijn vandaag gesloten. Ook de kruidenier is alleen maar 's morgens open. Bij de tent wat gelezen in de zon, daarna boodschappen in Tremp en uit eten. Maar net zoals gisteren vonden we het gewoon ongezellig aandoen. De restaurants gaven ons niet het fijne gevoel. Op de terugweg gekeken of we met de kajak in het stuwmeer Embassement de Terradets konden komen. Helaas, geen opstappunt gevonden. Best jammer. Het lijkt ons geweldig om tussen die hoge rotsen door te kajakken. Terug in Áger in de plaatselijke bar Lo Torre tapas gegeten en gekoelde rode wijn gedronken.
Woensdag 12 oktober
Rustig aan gedaan in de ochtend. Begin middag zijn we gaan wandelen, een route door de vallei. Ik heb nu ook Wikiloc en kreeg onderweg uitleg. Wel was John enorm chagrijnig. Dat vond hij zelf natuurlijk niet. Ineens begreep ik waarom: de sigaren zijn op. Ernstig geval van afkicken. Enfin, onze wandeling vanaf de tent via de zuidkant rondom Áger gewandeld. Een tocht van ongeveer 6 km en een hoogteverschil van ong. 400 meter.
Terug bleek bijna alles gesloten: Spaanse nationale feestdag. Dus besloten we naar een grotere plaats te gaan waar toch wel gewoon e.e.a. open zou zijn. Naar Lleida (Lérida). Al snel lieten we de bergen achter ons en reden we over een hoogvlakte, eindeloos ver nagenoeg vlak land. In Lleida zijn we gewandeld naar de oude stad en zagen boven ons uit torenen een fort en kathedraal: La Seu Vella. We hadden kennelijk nog niet genoeg bewogen vandaag en zijn de 111 treden naar boven geklommen. Het uitzicht was prachtig. Ook was er een rustige demonstratie gaande pro Spanje en de Guardia Civil die vond dat ze moesten stoppen. Wij zijn rustig doorgewandeld en eenmaal weer beneden gekeken of we ergens wat konden eten. Maar net als in Tremp sprak het ons niet aan. We zijn nog wel even langs de rivier - deze keer met water - gereden en toen toch maar terug (50 km) . We kwamen langs Balaguer en ook daar uitgestapt. Een heel leuk oud stadje, maar vergane glorie met vooral Kebab-achtige zaken. Toen zei John dat dit voorlopig toch écht de laatste stad was om te bezoeken. Er is smaak nog kraak aan. Bovendien was hier ook bijna alles gesloten en heeft hij nog steeds geen sigaren. Terug naar Áger naar Lo Torres waar we opnieuw heerlijke tapas hebben gegeten en naar de 1e helft van Uefa voetbalwedstrijd FC Barcelona tegen Inter Milan hebben gekeken. Eenmaal terug in de tent viel ik als een blok in slaap!
Donderdag 13 oktober
Heerlijk geslapen. Ik werd pas tegen 8 uur wakker. John ging direct naar de kruidenier voor brood. Hoe leuk dat daar net allemaal kinderen onderweg waren naar de lagere school die iets verder is gevestigd dan de kruidenier. Zo houd je een plaatsje wel levendig! We ontbeten buiten de tent met echt heerlijk brood. Daarna lunch, fruit en water mee en vanuit de camping een andere wandeltocht gestart van 12 km en een stijgend pad van 1060 meter lang. Een derde van de tocht ging redelijk stijl omhoog en was voor ons best zwaar. Af en toe een stop zijn we gaan lunchen bij de Kerk Ermita de Preda. Dit was het hoogste punt van onze wandeling en de kerk is letterlijk tegen de rotsen aangeplakt.
We zaten er heerlijk op een picknickbank met ook weer zo'n fantastisch mooi uitzicht. We zagen grote roofvogels zweven en ook weer een klas Paragliders.
Na een half uur gingen we weer op pad. Nu liepen we een stukje terug om dan via een andere route verder te wandelen. We zagen steeds meer roofvogels en wel zo dichtbij dat we nog twijfelden tussen de Steenarend of de Vale Gier. John dacht dat er een prooi of kadaver of zo lag, omdat deze vogels boven dezelfde bomen cirkelden om af en toe naar beneden te duiken met uitgestoken klauwen. Het werden er ook steeds meer. Ik denk zeker 60. Ik was bang dat ze het misschien op Tinus hadden voorzien. Tinus moest dan ook bij ons lopen. Ook kreeg ik visioenen van de film Birds van Alfred Hitchcock. Zeker toen ze steeds lager over onze hoofden kwamen vliegen. Nadat we een kabaal naast het pad hoorden, zag John - iets verder van het pad verwijderd - een dood beest waar deze Gieren vechtend met elkaar op doken en weer opvlogen. Wij liepen snel door en algauw waren deze reusachtige vogels niet meer in ons geïnteresseerd. Pff, dat was wel echt spannend. Gezien de beschrijvingen gevonden op internet en in het bijzonder deze op Wikipedia, gaan we er van uit dat het de Vale Gier betreft die we hebben gezien.
's Avonds gingen we eten bij de pizzaria in het dorp. Dat was geen succes. John en ik zaten op een andere golflengte en de pizza was er zo één met hele dikke bodem. Tinus heeft bij elkaar een pizza gegeten en was dolblij.