Montenegro
en Albanië
Donderdag 15 juni
We passeerden een ouderwetse echte douane (gebied Hum), die ook de autopapieren wilde zien. Gelukkig bleef Tinus stil liggen onder de tafel. Zodra we verder mochten, maakte de weg een scherpe bocht en wouw……. moesten we echt die brug over?
De route werd nog mooier. Eerst nog langs diepe kloven, waar volop aan Raften wordt gedaan, reden we nu door vele rotstunnels over een stuwdam: links een giga diepte, rechts het kilometers lange Piva Stuwmeer een meter of drie onder ons.
In Plužine zijn we gestopt op een parking for night. Plužine lag van origine waar nu het stuwmeer is. De regering (en waarschijnlijk het bedrijf dat het stuwmeer heeft aangelegd) hebben in 1978 voor de bewoners een nieuwe stad aangelegd. Zal er fantastisch uitgezien hebben. Hotels, sportfaciliteiten, school, ziet er echter nu uit als vergane glorie. Het was eindelijk droog. Even lopend wat boodschappen gehaald en samen een stukje door het plaatsje geslenterd. We hebben bij een klein cafeetje wat gegeten en bij gebrek aan iets beters, vroeg naar bed.
Vrijdag 16 juni
Best moeilijk om niet chagrijnig te worden bij alweer regen. Het was pas half zeven, dus omdraaien en verder slapen/lezen.
Tegen negen uur was het droog en harde wind. Na het ontbijt naar café / bar "Sidro" dat tevens de lokale ontmoetingsplaats is voor oud en jong, voor werkers en pensionados. Gemoedelijke sfeer én Wifi. John heeft weer een klusje te doen voor Johan (begrafenis ondernemer) en ik kan het tekstgedeelte van ons reisverslag bijwerken.
Begin middag besloten we om toch naar - of althans richting - Žabljak te rijden in het natuurpark Durmitor. Dat ging vanuit Plužine een stukje terug langs het Piva stuwmeer en dan plots rechts omhoog over de P14 via Trsa Tpca , Boriçje etc. Het stuwmeer lag voor mijn gevoel kilometers onder ons. Ja, de afgrond aan mijn kant. Ik kreeg ter plekke hoogtevrees! Het was zo heel erg doodeng maar tegelijkertijd zo heel erg super mooi. Alleen durfde ik zelfs geen foto te maken. De weg is smal. Ging de bocht links om, dan had ik het meeste zicht op tegenliggers. Kortom deze hele weg reden we samen, maar de Oeh's en Ah's bleven uit onze kelen stromen. Zo'n mooie route hadden we nog nooit gereden. Magnifiek! Ergens rondom de 1200 meter werden eigen gemaakte schnapps verkocht. Die vrouwen konden wel wat omzet gebruiken en wij wel een versterking. Inmiddels was de boomgrens gepasseerd en reden wij over een uitgestrekt heuvelachtig plateau. Recht voor ons zagen we plots de sneeuw liggen. De buitentemperatuur was onmiddellijk gedaald naar 9°. Mijn vertrouwen in een overheid is iets groter dan die van John. Ik dacht dat de weg wel zou zijn afgezet, als we in de sneeuw zouden belanden. Maar ja, eerst zien - dan geloven. We bleven stijgen. Steeds meer achtergebleven sneeuw. Nu ongeveer 1900 meter. En nog steeds bleef deze Panoramic Road stijgen. Langs de weg af en toe een kudde koeien, heel veel schapen en opeens ook een paar gemsen in de kudde. Op het hoogste punt - ongeveer 2000 meter - was het 6 of 7°. Eindelijk ging het bergafwaarts. Pfff, maar de weg bleef ernstig smal en tegenliggers - zelfs één met een trailer - kwamen ons af en toe tegemoet. Zie dan maar een passeerplek te vinden. Samengevat de mooiste route tot nu toe, werkelijk niet te bevatten zo mooi! Maar ook heel spannend. Het weer was nog steeds bewolkt en regenachtig. Dat mag de pret niet drukken. We hebben buiten Žabljak vlakbij de ingang van de "Zwarte Meren" een parkeerplek gevonden.
Zaterdag 17 juni
Non-stop regen deprimeerde ons wel. Acht uur zaten we al klaar voor de geplande wandeling naar The Big and Small Black Lake. Op enig moment zijn we gegaan. Paraplu's mee, lichte - snel drogende broek aan en er op uit. Entree voor Natuurpark €5,- pp. En dat voor twee meren? Enfin, het stond op ons lijstje en iets beters was niet voor handen. We liepen over de weg, Door het bos was veel te nat. Bij het meer dachten we: "is dit het?" Op een bord stonden allerlei activiteiten van sneeuwlopers, langlaufen, skiën, roeien,etc.
We volgden de pijlen en kwamen zodoende op - wat is nieuw - een boomstronkpad rondom de twee meren. Modder, wortels, stenen, kortom gewoon goed uitkijken en steeds voelen of je met je voet grip hebt. Het regende nog steeds pijpenstelen. Plots moesten we een kleine waterval oversteken. Klinkt makkelijk, maar zie maar dat je je voet op de boven het woest neervallende water uitstekende steen krijgt en niet uitglijdt. En dan nog twee of drie stenen voordat je weer op het relatief droge staat. Natuurlijk lieten wij ons niet weerhouden, namen deze horde en liepen vrolijk verder. Nog een waterval, ietsje groter. Wel of niet verder gaan? Ook bij de 3e en de 4e waterval lukte het ons om deze over te steken. Schoenen en broekspijpen nu ook drijfnat.
Een mooie wandeling, waar we af en toe ook nog over een omgevallen boom moesten klimmen. Helaas een verkeerd pad genomen, zodat we een heel eind terug moesten. Uiteindelijk een wandeling tot de bus van ongeveer 6 of 7 km en de hele tijd regen. Natte spullen uit en naar het stadje. Bij de Pizzaria Balkan neergestreken. Die pizza hadden we wel verdiend. En alle pizzakorsten voor Tinus. Bovendien was er goed internet waardoor we nog eea konden afwerken. Terug in de bus was ik toe aan siesta. John heeft een punt uitgezocht voor overnachting en ik heb toch maar eens de weersvoorspelling bekeken. Men zegt dat we 3 mooie dagen krijgen.
De buscamperplaats is op een Tara-Canyon uitkijkpunt (AutoCamp Mlinski Potok). Inmiddels was het droog en kwam zelfs de zon door. De plek is erg in bij de plaatselijke bevolking en bij toeristen. De meesten gingen weer na een tijdje weg. Einde middag arriveerden nog 3 buscampers. Allemaal jongelui van ongeveer 30-40. Een jong stel met baby uit Duitsland, een stel ui België en een Française alleen. Twee van de drie met zelf gebouwde bussen. De Belgen zijn sinds januari onderweg, De Française (freelance journaliste) al meer dan een jaar. Zij wilde via Azerbeidzjan Syrië in. Helaas was de grensovergang vanwege onrust gesloten. Het Duitse stel hebben we niet gesproken, de anderen hebben banen opgezegd om lange tijd te kunnen reizen.
Zondag 18 juni
Het is doodstil. Half zeven en John heeft al gewandeld. We liggen tegenwoordig ook zo vroeg in bed. Buiten is het droog, licht bewolkt en ongeveer 11°. Voor mij thee op bed. Al om 8.00 uur begonnen wij aan de wandeling (klimpartij) naar de top van Durmitor met meerdere super fraaie uitzichten op het dal of beter de kloof van de rivier de Tara. Tinus kan afrennen naar de rand van de afgrond en kijkt dan eens om zich heen of dit de normaalste zaak van de wereld is. Wij houden ons hart vast. Voor Tinus dus een fijn uitje, voor ons een leuke klim met volle aandacht. Één misstap kan té nare gevolgen hebben. Het is opnieuw een geweldig mooie wandeling. Wat een prachtig land. De rotsen en kloven, de bergen, de sneeuw, de bergmeren en de vele watervallen.
Terug bij de bus bleek inmiddels de ticket verkoop geopend voor deze "wandeling". Bizar! Het lijkt wel of overheden de overgebleven natuur als verdienmodel zien. Ook het "restaurant" was in volle voorbereiding. Wij hebben tijdens onze koffie onze ogen uitgekeken naar de toeristenbusjes, de ticketverkoop, de jongedame die gewoon achter het tickethuisje om liep de berg op. Reuze geestig allemaal. Tijd om te gaan.
Wederom niet echt voorbereid, maar richting het Ostrog Klooster (steen voor steen gered uit het stuwmeer van Plužine). Onze eerste stop was bij de Tara bridge. Deze mooie brug is nog volop in gebruik maar echt betrouwbaar oogt 'ie niet. Een Zipline ging over de rivier. Ook een rafting tour kon worden geboekt. Leek mij fantastisch, maar John dacht daar anders over. Het Ostrog klooster zijn we helaas voorbij gereden. We reden langs redelijk onderhouden wegen met aan de ene kant een gigantische grote rotspartij en aan de andere kant het ravijn met de rivier. Onder genot van dit soort indrukken zijn we in één ruk doorgereden richting Kotor. Men zegt dat Kotor de mooiste haven is van de wereld. We besloten het natuurgebied boven Kotor in te rijden alwaar we konden wild kamperen. Een prachtige plek met uitzicht over de baaien en in de verte de Adriatische Zee. Top één locatie! Ook andere kampeerders kwamen. Altijd weer gezellig. Na deze lange dag vol nieuwe indrukken waren we al vroeg aan onze nachtrust toe.
Maandag 19 juni
Met de zon in de rug hadden we deze ochtend een nog mooier zicht op de baai en de havens. We besloten eerst dit natuurpark verder te verkennen en dan naar het oude centrum van Kotor te gaan. Nu konden we meerdere baaien zien en de Adriatische Zee en een start- en landingsbaan voor privé jets. Ook zijn hier kavels te koop. Iemand interesse?
We reden via Panoramic Road naar het oude centrum van Kotor. Wij hadden begrepen dat deze weg verboden is voor grote bussen en vrachtwagens. Niet dus!
Een doodenge weg met opnieuw de afgrond aan mijn kant. En geloof me: twee kleine personen auto's kunnen niet langs elkaar, laat staan als je een grote toeristen bus moet passeren. Twee maal! Achteruit rijden - heuvel op naar de bocht (daar is de weg breder). Ik met hoofd buiten het raam om te zien hoe ver de voorband nog naar rechts kon. (Dit keer aan de heuvelkant). Dat ging van 3 decimeter naar 2, naar 1, naar 5 cm, naar 2. Mijn God, wouw, een ware huwelijks - en rijtest! Maar is goed afgelopen. We vinden het stiekem ook reuze gaaf. De routes zijn zo super mooi!
En 's middags weer zo'n weggetje, dit keer zat ik achter het stuur en je raad het al: ik zat weer aan de kant van de afgrond. Bij de wegen met veel bochten hebben we echt alle 4 de ogen nodig en volle concentratie. We vormen dan ook inmiddels een hecht team.
Helaas namen we deze middag een verkeerde afslag. Keren ging pas 7 km hoger op. Daar was een klein terrasje, restaurant, bar. Toen John later vroeg hoe het heette haalde de eigenaresse haar schouders op en zei; 'Hmmm, we zijn eigenlijk een soort dorpshuis'. We zijn dus gestopt en in dit super kleine gehucht. De eigenaresse sprak heel goed Engels en…… er was internet (soort van). John moest iets in orde maken voor een begrafenis (foto's en muziek). We zaten prima op je terras in de schaduw. Toen hebben we daar ook een late lunch genomen: koude vis, aardappel-ui, sla en geitenkaas. Het meeste komt uit eigen tuin. De vis uit het meer waar wij naartoe willen. Volgens de mensen in de bar is de weg vervolgen prima te doen. Terug zou een zwaardere klus zijn. Dus plan aangepast.
We wilde naar het Skadarsko (Shkodra) meer in Montenegro, maar nu reden we naar de andere kant van datzelfde meer in Albanië. Dat zou 1,5 uur duren. We hielden al direct rekening met 2,5 uur en daar kwam het wachten voor de grensovergang nog eens bij. Jeetje wat een enorme lange file. Af en toe wordt ons geduld echt op de proef gesteld. Dit was zo'n moment. Eind goed al goed: we zijn naar een echte camping "Lake Shkodra Resort" gereden. Alle plekken in de schaduw waren bezet. Maar natuurlijk hebben we een veel leuker plekje gescoord met het meeste uitzicht en vlakbij toilet, douche, wasruimtes, wasmachines, etc.
John direct weer aan het werk en ik een verkoelende duik in het meer. Verrukkelijk.
Ook besloot ik direct te wassen inclusief de lakenzakken. Er is namelijk ook een droger, dan zijn de lakens zo weer te gebruiken. John moest het naar bed gaan derhalve nog even uitstellen.
Missie geslaagd. Alleen hebben we nog geen droogrek en een touw spannen ging ook niet 123. Daarom van alles onder de luifel, over de stoelen en tafel, over het stuur. Alle plekjes werden benut.
Dinsdag 20 juni
Vandaag gaan we niets doen. Een vers brood gekocht op de camping (0,70€). Gewoon luieren. Thee, ontbijt, koffie. Even later lag de vloerbedekking van de bus buiten en was John aan het vegen. Dan ook maar even de vriezer ontdooien. En dat was hoog nodig. Later wellicht op de fiets de boodschappen doen. En als we toch bezig zijn, dan ook de bekleding van de bank. Van het één kwam het ander. Afgewisseld met een verfrissende duik. Busje is weer schoon, kleding schoon, we kunnen verder met de reis. Maar nu gaan we echt even niksen! Ook morgen blijven we nog. Wat is het leven toch vele malen vrolijker met zon.
Woensdag 21 juni
We gaan fietsen. Dus toch niet voor niets mee genomen. Rit van ongeveer 15 km enkele reis. John wilde al in 7.30 uur vertrekken maar dat is mij echt nog te vroeg. Dus uiteindelijk om 9.45 uur naar Kalaja, een klein plaatsje met de Old Bridge (Ura e Mesit) naast de New Bridge (ook erg aan een opknapbeurt toe). Onderweg zien we overal het irrigatiesysteem zoals de romeinen het ooit hebben aangelegd. Oké, wel enigszins vernieuwd. Ook fietsten we een verkeerde route, dus tel er nog een paar kilometer bij op. En dat helling op - helling af. Samengevat: John had gelijk: vroeg vertrekken! Bloedje heet, waardoor kleine natte handdoek in plastic zak heel verdienstelijk was. Onderweg zagen we armoe en rijkdom naast elkaar. Soms de duurste auto's en dat roept zeker vraagtekens op. Maar ook de kar met de ezel ervoor. Of de schapenhoeder met z'n kudde. De mensen zijn ook hier allervriendelijkst.
Terug bij de bus was het echt even bijkomen. Toen het meer in, een lekkere salade met een glas witte wijn genuttigd bij het restaurant van de camping en ha. . . : Siësta. Vandaag is het echt heel heel warm. Maar tegen vijf uur werd het aangenamer en zijn we gaan kajakken. Tinus bleef de hele dag bij - lees onder - de bus. Af en toe een kleine wandeling + afkoeling in het water.
Donderdag 22 juni
De kajak staat klaar. Helaas verliest één zijkant lucht, gelukkig heel langzaam. Weer opgeblazen en gaan. Tinus mee. We wilden gaan lunchen ergens bij een visrestaurant vlakbij het water. Na een uur nog niks gezien wat op een restaurant leek. Überhaupt is er heel weinig activiteit langs de oever. Het Shkodra meer is een natuurlijk meer en de grootste van de Balkan. Ongeveer 43 km lang, wateroppervlak tussen 368 en 540 km² ⅓ deel behoort bij Albanië. Ooit was dit meer een zeeinham. Echter door het zakken van het zeeniveau miljoenen jaren geleden is het een meer geworden. Gemiddeld 6 meter diep met dieptebronnen van zo'n 60 meter.
Op de terugweg zijn we bij een kiezelstrandje gaan zwemmen. Ook Tinus het water in. Al gauw kregen we gezelschap van 3 koeien. Ook deze beesten stapten het verkoelende water in. Vervolgens zagen we nog geiten komen, maar die houden hun pootjes op het droge. We hadden inmiddels echt wel trek in koffie, dus peddelden we rustig terug. Toch verbaast het ons: zo'n groot meer, zulk helder water en zo weinig activiteit: 3 vissersboten en wij. Een deel van het aangrenzende land is overigens vogelgebied. Ik heb gelezen dat er meer dan 220 soorten te spotten zijn.
We hadden verder een hele luie dag. Gezien de temperatuur is dat het beste. Ik heb voor een heerlijke lunch gezorgd: Tonijn salade en een cantharellen omelet. Ook is eea reisklaar gemaakt. Morgen op pad met het goede voornemen niet meer zo lang achtereen te rijden. Oftewel: we hebben een planning gemaakt voor 2 dagen. 's Avonds hebben we weer gegeten bij het restaurant van de camping.
Vrijdag 23 juni
Ondanks de hitte wilden we Shkodra of Shköder, de 4e grootste stad met 136.000 inwoners bezoeken. Leuk plan, maar oeioei waar te parkeren. De auto's stonden 2 rijen dik. Een automobilist wilde weg, maar kon er niet uit. Hij bleef toeteren. In een andere drukke straat functioneerden de geparkeerde auto's als winkels. Wat een heerlijke chaos. In een straat achteraf konden we de bus eindelijk kwijt. Heel slim legde John de coördinaten vast. Wij met Tinus aan de wandel. Water mee, want het is rondom de 36°.
Aan winkels geen gebrek. Van grote merken tot de grootste rotzooi. We moesten eerst een bank vinden om Lek te verkrijgen, de munteenheid van Albanië. Met deze zoektocht hadden we inmiddels de stad gezien. Missie geslaagd, we hebben 10.000 Lek = 100 Euro. Terug richting auto. Ugh, coördinaten? Google had iets ermee gedaan, zodat John deze niet kon terugzetten in de gedownloade kaart. En vind dan maar de auto terug. Na flink wat gelopen te hebben, kozen we voor een koffiepauze. Simpel tentje met op verzoek water voor Tinus. De jongen kwam met een plastic dekseltje (hond is onrein) en moest nog twee keer lopen. Maar de koffie met een fles mineraalwater was verrukkelijk. Ook was er wifi, dus konden we via "Maps - Je tijdlijn" kijken hoe we gereden / gelopen hadden. Bleek de auto aan het de andere einde van de straat van het koffie café te staan. Volgende keer toch naar ouderwets de straatnaam noteren! (John: of gewoon de GPS mee met daarin Waypoint opgeslagen 🤓).
Tijdens ons tweede kopje koffie sirenes. Brandweer en politie. Direct achter het terras was kennelijk een probleem. Slangen uitgerold. Dat duurde best lang, maar de "binnenbrand" kon uiteindelijk worden geblust. Altijd leuk een beetje sensatie.
Bus gevonden en gauw de stad uit. Het is bloedheet. We gaan weer een paar dagen wild kamperen. Wel zo fijn om de basis voorraad aan te vullen. Dat is mislukt. Met handdoeken onder de benen en achter de rug zijn we naar Sarda Yacht & Bar - Restaurant gereden. Een heel leuk uitziende restaurant op meerdere plateaus aan het Vau i Dejës stuwmeer (rivier Drin). Als eerste liepen we meerdere trappen af om te gaan zwemmen. Ik ging met short en shirt het water in. Die waren toch al drijfnat. Fijn opgefrist zijn we ergens hogerop neergestreken en hebben onder een parasol in natte kleding van een heerlijke lunch genoten.
Daarna hebben we de bus naar een lager stuk gereden zodat we direct aan het water stonden. Zelfs John ging vaker dan één keer het water in.
Zaterdag 24 juni
Naar Durrës, een grotere plaats aan de Adriatische Zee. Het is drukkend bewolkt weer. Het landschap was redelijk saai. De huizen daarentegen af en toe hilarisch. De meest kitscherige, potsierlijke bouwstijl in mierzoete kleuren. Bleken bruidshuizen te zijn. Verder akkerbouw. Bijna alle huizen hebben een eigen moestuin waar van alles wordt verbouwd. De mensen lijken tevreden, zijn in elk geval heel vriendelijk. In Durrës drukte, file, bedelaars. Krotten naast mooie hotels, aftandse hotels, nou ja van alles. Heel veel Albanezen rijden in enorm dure SUV's. Waar betalen zij dat van? Albanië staat te boek als het armste land van Europa. Daar merken wij toch weinig van. We zijn aan het einde van de boulevard gestopt. In een leuke tent boven het water koffie gedronken, internet aan en gezocht waar we wilden overnachten. Toen eerst naar een soort Makro. Daarna in kleine wijk een camperplaats gevonden, nog geen 100 meter van de zee, voor €15,-. Natuurlijk eerst wat bijkomen in de schaduw. Daarna badspullen aan en zwemmen. Ja, eindelijk…… in de zee! Toen neergestreken op een strandbed met parasol waar we al heel snel in slaap vielen. Warmte maakt overduidelijk moe. Wat rond gelopen. Veel kleine winkeltjes met veel van hetzelfde. Helaas geen simpele teenslippers. En die zoek ik al weken! Is kennelijk niet meer in of het zijn slippers op hoge zolen.
Terug bij het Cafe Restaurant waar onze bus staat op het terras wat gedronken en de badgasten die langs liepen gadegeslagen. Ben al een aantal dagen op koolhydraatarm voedsel. Als ik hier echter rondkijk ben ik super super slank! We hebben een overheerlijke gegrilde steak gegeten.
Zondag 25 juni
Het heeft vannacht zo ongelooflijk hard geonweerd, recht boven ons hoofd. Dakluiken direct dicht, Tinus weggekropen zo ongeveer onder de pedalen. John moest er even uit, direct tig muggen binnen. En ook direct lek geprikt. Groot laken over ons heen, helaas leed was al geleden. Kriebel en storend gezoem, afgewisseld door keiharde donderslagen.
's Morgens geen vuiltje aan de lucht. Behalve weinig slaap. We gingen naar Berat, de stad van duizend vensters. De weg er naar toe is een beetje glooiend met links en rechts veel akkerbouw. Bij Kozare Fshat zagen we ineens bij veel huizen olieboortorentjes in de tuin. Volledig geroest en waarschijnlijk niet in gebruik. Het rook er ook naar olie. De grond zag zwart. Gewoon nog wat groente- of fruitkassen ernaast, moet kunnen. In Berat was vrij snel duidelijk waarom het de stad van 1000 vensters heet. Wat een prachtig geheel. Zowel links als rechts van de rivier. Aanvankelijk dachten we dat dit alles als zodanig werd bewoond. We leerden al snel dat dit de toeristische trekpleisters zijn en dat de Albanesen in sobere, armoedige flats wonen. Desalniettemin is het een prachtige stad. En in het oude gedeelte blijf je wel op conditie. Al die trappen! Ook gingen we de berg op met de auto naar het kasteel of wat daar van over is. Ook al was het bloedje heet, we klommen verder naar boven of het de normaalste zaak van de wereld was. Terug in de stad liepen we over een mooi aangelegde promenade. Heerlijke shake van vers fruit. Jammie. John wilde hier wat eten. Dat ging er bij mij niet in. Veel te warm. Dus met de bus op zoek naar een kampeerplek. Dat was op de berg onder de pijnbomen met uitzicht over Berat. We hebben nog even buiten gezeten voordat het onweer losbarstte. In mijn bikini ging ik "douchen" in de kletterende regen. Wat een heerlijke verfrissing. John stond in een huis in aanbouw te roken en kwam in gesprek met een paar Albanezen. Die kwamen een wietje roken. Jonge gasten. De één verdient zijn geld met drugs, de ander met import van auto's uit West Europa. Ze moesten lachen toen John vroeg waarom hij in Albanië meer Landrovers, dikke BMW's en vooral dure Audi's zag dan in Nederland. Op deze Parkeerplek stonden nog twee campers. Verder was het een komen en gaan van jongeren in duurdere auto's. Even chillen en weer weg. Helaas laten ze alle zooi liggen, zoals blikjes, verpakking, peuken….. Wat een troep overal! En ik bedoel echt overal: rivieren, langs de weg, etc. Terwijl er toch ook op heel veel plaatsen langs de weg containers staan. Echt eeuwig zonde van zo'n mooi land! Het andere gezelschap bestond uit heel veel zwerfhonden.
Maandag 26 juni
Nog even genieten van het uitzicht, maar toch op tijd op pad. Het was al file rijden in Berat. En nog veel erger, zo bleek algauw, we moesten de andere kant op. Balen! In Albanië is veel politie op de weg en is de politie ook heel actief met parkeerboetes, snelheid, autopapieren. Dit laatste vooral van de Albanezen. Verder wordt door hen het verkeer af en toe geregeld met een heuse "klaarover". Bij wegopbrekingen staan gewoon de werklui zelf met blote hand de boel te regelen.
Onderweg richting het meer van Ohrid zijn we twee maal gestopt. Eerst voor koffie die ik ook voor het eerst heb laten staan. Was soort drab. Brrrrr. En afgrijselijk sterk. De volgende stop was bij het Agro toerisme camping / restaurant in Beish. Allereerst hebben we Tinus uitgelaten en in het meertje laten afkoelen. Hup, kont in het water en wiebelen. Toen voor herkansing koffie naar het terras. Hele lieve vrouwen, waarvan één een beetje Engels sprak, bedienden ons. Het zag er allemaal zo goed uit en we zaten zo lekker onder de bomen dat we besloten hier te lunchen. We hebben een meervis gegeten. Heerlijk, maar wat een graten! Dat dwingt ons in elk geval rustig te eten. En dus ook maar een wijntje erbij.
We hadden wifi, waardoor we nog langer bleven zitten. Altijd leuk om weer even contact te hebben met het thuisfront.
We reden uiteindelijk door naar restorant camping Rei in Pojske. Wel direct aan de weg, maar ook aan het meer met meer dan voldoende ligbedden. Dit is toch veel fijner dan die overdrukke stranden? Aan de overkant ligt Noord Macedonië. Daar gaan we over een dag of twee naar toe.
Dinsdag 27 juni
Terwijl ik op een ligbed de vorige tekst schreef, is John bezig met onze website. John is een pietje precies, dus alles moet perfect. Veel foto's moeten eerst worden gecorrigeerd en in een ander formaat worden opgeslagen, want anders duurt het openen te lang.
Oke, vandaag een stukje verder langs het meer. We reden naar het zuiden naar Pogradec en vonden daar een gratis plaats in een park tegenover het vakantiehuis van de ex-president. Daar moeten we even omheen om bij het meer te komen. In het park lopen kippen los. Brave Tinus weet inmiddels dat kippen geen speeltje voor hem zijn. We hebben de fietsen gepakt en zijn over de boulevard en door Pogradec gereden. Wat is het hier een verschil met wat wij tot nu toe hebben gezien in Albanië. Geen straatvuil! Schone boulevard, strand met betaalde bedden, afgewisseld met publiek strand met parasols! Verder veel plekken onder overhangend groen (schaduw) waaronder tafels staan en waar mannen (heus alleen mannen) domino spelen of schaken. Speeltoestellen voor de kleintjes, een rij bogen met heerlijk geurende bloemen en omgeven met rozen voor bruidsparen, een fontein in het meer, tussen boulevard en de weg een parkachtige groenstrook met ook weer bankjes, publieke toilet, etc. Alles keurig verzorgd. Heel veel plaats maar geen of weinig toeristen. Het lijkt op stilte voor de storm. Wellicht gaat hier iedereen - net als in Frankrijk - in augustus of ook juli op vakantie. Heel veel eetgelegenheden, maar we zagen nergens iemand eten. Wel wat drinken. Als je bedenkt dat een salaris in Albanië ong. 300 euro per maand is, dan begrijpen wij dat wel. Overigens is vanaf 17.00 uur de weg afgesloten voor auto's. Heel veel gezinnen, jongeren en ouderen flaneerden over de straat. Volgens John zijn de meisjes allemaal druk met hun mobiel.
Samengevat: het lijkt wel of wij hier het Saint Tropez van Albanië hebben ontdekt. Wel gelukkig met andere consumptie prijzen! Wat een prachtig oord!
Woensdag 28 juni
Al vroeg met de fiets erop uit. We zijn de andere kant op gegaan. Ook hier zijn de stranden opgeruimd. We fietsten langs een 3-tal hotels en een grote feesttent. Even later ging de asfaltweg over in een nog te asfalteren grindweg en kwamen we pardoes in een grotendeels opgeknapt dorp met water, bruggetjes, keurige tuinen, etc. Dit plaatsje heet Tushemisht. Even op googelen. Het plaatsje ligt vlakbij de grens met Macedonië. Hier zijn we gestopt voor koffie. Misschien gaan we in dit plaatsje vanavond eten. Terug naar de bus. Het was iets bewolkt, dus prima temperatuur om mijn werk voor Stayci te doen.
John ging voor een siësta. Hij werd pas 3 uur later wakker. We zijn naar het meer gegaan om te zwemmen en nog even te luieren in de namiddagzon. We zijn toch in Pogradec gaan eten in restaurant Rosa e Tymosur. Deze had goede reviews. We hebben heerlijk gegeten. Eigenlijk waren we niet welkom vanwege Tinus, maar in het hoekje op het terras was oké als hij niet blaft. Even later kwam een gezin met een schreeuwend kind van twee aan het tafeltje naast ons. Ach, . . . we moesten erom lachen.