Oostenrijk
Jul 12-18
Vrijdag 12 juli
Een constante stroom van regen! Om half elf belden we Melvin dat koffie klaar stond en de eieren met tomaat en paprika de pan ingingen. Wat gaan we doen vandaag? We zijn in het hotel koffie gaan drinken. Ondanks het trage internet is het John gelukt onze blog bij te werken. Ik heb een lange wandeling gemaakt met Tinus de berg op langs meerdere watervallen. We besloten nog een dag te blijven. Om een uur of 3 werd het droog. Een broodje en toen gingen John en ik in de trappers. Tinus mee! Het werd een waanzinnig mooie rit om het grote stuwmeer (Speicher Durlaßboden) heen.
Een hartstikke mooi pad - Schlegeis Alpenstraße - met meerdere wildroosters en aan het einde omhoog over de stuwdam om via de andere kant terug te fietsen. Een super mooi rondje van 15 km. Op de betaalde camperplaats hebben we water aangevuld, vuil water kunnen lozen en…… de accu’s van de fietsen opgeladen! Grandioos! ‘s Avonds gingen we in het hotel dineren. Was heerlijk! En toen: spelletje: Exploding kittens. Melvin is expert, John leert snel en Ella heeft mazzel! Echt een heel leuk spel! Tegen middernacht gingen we slapen. Maar al snel barstte het onweer los boven onze hoofden. John en Mel zijn pas tegen vieren in slaap gevallen. Ella sliep dwars door al die enorme herrie heen. Gewoon niet mogelijk volgens de heren. Maar toch.
Zaterdag 13 juli
Het was zonnig, maar drijfnat rondom onze bussen. Na het ontbijt reden we naar Gerlos voor koffie, inkopen en apotheker. In de middag gingen we klettersteigen bij de Riederklamm Waterval. Een pittige, steile wandeling naar start van Kletter A/B niveau en klein stukje C.
Oei oei oei dat begon moeilijk. Ella was alweer een stuk vooruit, maar John vond ‘t maar niks. Ook Melvin had er een hard hoofd in of ik het zou kunnen. Dus stoppen en achterwaarts terug, hetgeen nog niet zo makkelijk was. Melvin ging alsnog alleen over de moeilijkere klettersteig en John en ik wandelden om de berg heen. Eigenlijk wilden we nog over de touwladder brug, maar nee. Het weer in de bergen is niet te voorspellen. Het pad terug is erg steil en na regenval zou dat heel glibberig worden.
We besloten verstandig te zijn en deze tocht verder af te blazen.
In plaats daarvan vertrokken we naar Greifenburg. Ongeveer twee uur rijden. We hadden een vignet, toch moesten we al snel tol betalen. Melvin had de toeristische route gekozen, welke ons omhoog voerde over de magnifieke Gerlos Alpenstraße o.a. langs de Krimml waterval. Bij iedere haarspeldbocht waren we weer 50 tot 80 meter lager. Bij de panorama punten even uitgestapt en genoten. De gehele route naar Greifenburg was prachtig. We reden door Neukirchen en Mittersill. Nog een tolweg welke door de zeer lange Felbertauerntunnel ging en daarna reden we door een soort van brede vallei tussen de hoge bergen en langs de rivier de “Isel”, later rivier de “Drau”. Via de plaatsen Moos, Lienz, Dölsach, Oberdrauburg, Dellach kwamen we aan op Fliegercamp Oberes Drautal. Melvin werd van alle kanten hartelijk begroet. Op het terras een biertje gedronken, aan heel wat mensen voorgesteld en vele zeer lachwekkende anekdotes gehoord.
Zondag 14 juli
We zaten buiten in overleg wat te doen. Melvin werd meegevraagd om te gaan paragliden vanaf de 500 meter. Het was perfect weer en heerlijk om er weer in te komen. John en ik gingen ontspannen in de luie stoelen in de schaduw. Over een speciale radio hoorden we wie er ging starten. We konden Melvin met de verrekijker goed volgen. Hij was nog niet terug of hij werd gevraagd mee te gaan naar de 1100 meter. Prima natuurlijk! Melvin is gestegen tot 2200 meter. We konden hem redelijk goed volgen, hoewel er velen in de lucht waren. Een uur later landde hij. Het was opnieuw een geweldige ervaring.
Later in de middag zijn Melvin en ik gaan fietsen over en langs de rivier de Drau naar Steinfeld. Een mooie route door akkerbouw en bos. Vanaf Steinfeld reden we naar boven de bergen in. Na een behoorlijk lange en steile klim kwamen we uit op het erf van twee boerderijen.
Doodlopend? Nee toch? Een boer kwam naar buiten en wees ons de weg. Door het weiland, dan het bospad op, het zandpad nog verder omhoog volgen en voorbij een andere boerderij zou de route al gauw weer een normale weg worden naar beneden naar Greifenburg.
Met nog twee keer fout rijden, kwamen we dan toch op het goede spoor en scheurden we naar omlaag door Greifenburg naar de camping. We hadden alweer een super mooie fietstocht van ongeveer 18 km.
Wat kokkerellen en gezamenlijk genieten van de Chili sin Carne.
Maandag 15 juli
Speciaal ontbijt bij Melvin. Hij had op de fiets verse broodjes gehaald en maakte voor ons gebakken ei met tomaat, kaas en kruiden. Verder had hij vers fruit: framboos-aalbes-aardbei gekocht. Wat een verwennerij.
Daarna ging Mel naar de 1100 meter. Wij keken weer toe vanaf onze stoelen in de schaduw. We konden de gesprekken volgen. Echt leuk. De sfeer op deze bijna volle camping is geweldig. Veel paragliders en ook veel deltavliegers, die allemaal met elkaar overleggen, vertellen, bespreken, etc. Melvin heeft nu ook z’n camera gebruikt. Maar niet vast aan z’n helm. Dat werd afgeraden.
En weer heeft hij z’n eigen hoogte record gebroken: 2475! Ook was hij nu nog langer in de lucht. Maar het was ook genoeg. Na wat wikken en wegen, welles - nietes, heb ik de Tandem- Paragliding gebeld en geboekt voor John en mij. We hebben 's middags weer meerdere spelletjes Exploding Kittens gespeeld. Echt te leuk met heel veel mogelijkheden waar je goed over moet nadenken. ‘s Avonds hebben we nog wat bij de familie van Mike (één van de instructeurs) gedronken en veel gelachen.
Dinsdag 16 juli
Weer een smul smul ontbijt van Melvin. Dit keer had John de broodjes gehaald en een halve watermeloen. Het was broeierig warm. We bleven in de schaduw koffie drinken en luisterden via een speciaal kanaal op de radio naar de eerste afsprong van de nieuwe cursisten. Daarna volgden we de landing. Hoe leuk al die reacties dat ze echt hadden gevlogen! ‘s Middags gingen John en ik op de fiets naar de Weißensee. Dit ligt ongeveer 350 meter hoger en dat is één lange stijgende weg met haarspeldbochten. Ademhalen en doorgaan, de terugweg gaat straks een stuk sneller. Rondom de Weißensee is een groot natuurgebied, het meer is enorm langgerekt (12 km). Deze omgeving is behoorlijk toeristisch. Maar we vonden een leuk paadje naar het meer en konden ons daarin fijn afkoelen. Daarna de handdoek in het hoge gras. We zijn allebei in slaap gevallen. Opgefrist en uitgerust fietsten we halverwege het meer over de brug om in Techendorf een ijsje te scoren. Voor de terugweg kozen we op hoop van zegen voor de mooie route. Dit was wel ruim 5 km langer, maar altijd leuker dan langs de weg waar ook de auto's rijden. Over voet-fietspaden gingen we langs het meer. Vervolgens het bos in en helaas, weer klimmen. Maar…….. eens moeten we dalen! Dit was opnieuw een geweldig mooie fietstocht. Op ongeveer het hoogste punt hebben we met uitzicht over de vallei van Greifenburg gepauzeerd. Wat is het hier toch overal stil, mooi, groen, vredig! Enfin, tijd om terug te gaan naar Tinus. Nog 11 km te gaan, waarvan we gedurende 7 km niet hoefden te trappen. Alleen maar remmen. En eigenlijk hebben we tot onze buscamper nauwelijjs nog gefietst. Na het eten gingen nog twee vrienden van de 500 meter af Melvin nam de radio en imiteerde de trainers zoals de beginnelingen werden begeleid. Hilarisch. Weer werd de avond afgesloten bij de familie van Mike, tevens onze buren. Super gezellig. Maar morgen……. dan gaan wij ervaren hoe het is om aan een klein doek tussen hemel en aarde te zweven.
Woensdag 17 juli
Tegen de verwachting in hebben we goed geslapen en waren we niet nerveus. Melvin mocht met ons mee omhoog rijden. We reden door naast de 1300 meter. De spanning begon zich nu toch wel op te bouwen. Helemaal toen we Jacco zagen lopen, die zojuist een noodlanding had gemaakt. Het kan ook fout gaan! Zen ….. deze gedachten weg laten glijden.
Onze begeleiders, Rudy und Markus, hebben ervaring van duizenden vluchten. Zij kennen de berg en iedere boom op hun duimpje en kunnen het weer letterlijk lezen! John en ik werden "ingepakt", kregen onze instructies en daarna werden we vastgezet via de begeleider aan het scherm. Wouw, het gaat beginnen. Hartslag omhoog! Wachten op de juiste wind, dan aftellen, een paar grote stappen en rennen en de lucht in.
Niks eng. Gewoon super super vet! Je zit heerlijk in die zak en kijkt je ogen uit. Aan de snelle biepjes hoor je dat we stijgen. Een langzame zoem betekent dat we dalen. Melvin was iets na ons gestart en op enig moment vloog hij tussen ons in. Over de radio riep hij - met volle teugen genietend: “te gek, dit is waanzinnig, ik vlieg tussen mijn ouders in”! Op de grond moest iedereen lachen. Zoiets is ook heel speciaal. John heeft ook zelf een stukje het scherm mogen besturen. Ik had al aangegeven dat ik dat absoluut niet wilde. Ik heb nog overduidelijk op mijn netvlies staan hoe ik met kitesurfen door de zee gesleurd werd, domweg omdat ik als reflex te hard trok.
Na twintig minuten gingen we landen. Van 700 meter gingen we met twee spiraalcirkels vrij snel naar beneden om met een mooie, ruime boog vlak voor de stip te landen.
Tijdens de vlucht hebben de begeleiders gefilmd, ook Melvin heeft gefilmd en op de grond op het landingsveld heeft Jolanda (moeder van Mike) heel veel foto’s gemaakt. Wat ontzettend gaaf - niet uit te drukken zo mooi - is zo’n Tandem vlucht. Een aanrader! Er is maar één probleem: John wil dit nu ook gaan leren en deze hobby is op z’n zachts gezegd kostbaar.
‘s Middags hebben we geluierd en ‘s avonds zijn we met 40 man uit eten gegaan bij de Mexicaan. Allemaal hartstikke gezellig. Terug op de camping hebben we de stoelen midden op het pad gezet om naar al het weerlichten in de verte te kijken.