Griekenland

We reden dezelfde weg terug en nu een stuk door de bergen in naar Vrontero. Hier was absoluut niets te doen, behalve de mooie natuur en de rust, maar wel weer buiten het dorp een gloednieuwe kerk. We hadden het hier wel verder gezien. We reden naar Kastoria. Op papier een leuke Byzantijnse plaats op een landtong aan het meer van Orestiada. We parkeerden naast een café/restaurant "Nostalpa" waar we eerst wat gedronken en later ook gegeten hebben. We zaten heerlijk met uitzicht op het meer op een terras waar alleen maar lokalen kwamen. We hebben de bus niet meer verplaatst, maar midden in het "uitgaansleven" geslapen.

John hoorde al koeienbellen, dus ver kon het niet meer zijn. Die bellen hingen echter niet bij koeien om de hals maar bij muildieren. Dat werd ons duidelijk toen die bellen rap naderde en een fitte meneer met zo'n 9 muildieren de hoek om kwam. Driemaal per week maakt hij de tocht omhoog en naar beneden (lager dus dan ons parkeerterrein) om de hutten te bevoorraden. Deze muildieren met een soort houten frame op de rug om voorraden aan te bevestigen lopen dus een pad dat wij soms met moeite konden nemen (op twee benen). 

Na zo'n 300 meter zei ik dat John door moest gaan met Tinus en eventueel mij daarna tegemoet moest komen met water. Tinus rende nog een tijdje heen en weer tussen John en mij en toen bleef de sufferd bij mij. Af en toe werd ik ingehaald door andere wandelaars, maar ik had niet de moed om om water te vragen. Wie begint nou toch zo'n klimpartij zo onvoorbereid. Dat is waarachtig de Goden verzoeken! (op de berg Olympus,, ha, ha). Hopelijk waakt oppergod Zeus over ons. Ik sleepte mijzelf van schaduw naar schaduw. Meer dan 20 passen kreeg ik niet meer voor elkaar. Ik kan mij niet herinneren wanneer ik zo moe was en ik zoveel getranspireerd heb! Het gutste uit alle poriën. Tinus kroop overal onder de struiken. Ook voor hem was het veel te warm. De volgende passerende wandelaars, een jong stel, heb ik toen gevraagd of zij wat water konden missen. De jongen helemaal gelukkig gaf mij een anderhalve liter fles die hij maar moest mee sjouwen naast de twee andere flessen die hij bij zich had. Ik was zo blij. Als eerste kreeg Tinus water. Daarna ik. Zeus zag toe en hielp vanaf zijn verheven woonplaats op de top. Samen dronken we de halve fles leeg! Dit stel vertelde dat het "nog maar" 200 meter was. Vol goede moed gingen Tinus en ik weer op pad. Maar het ging gewoon niet meer. Mijn benen deden pijn, de ademhaling ging moeizaam. Kortom ik kwam heel langzaam vooruit en moest steeds vaker uitrusten. Maar steeds dacht ik: doorgaan, dan hoeft John niet zover terug! Ik heb het gered, totaal geradbraakt maar ik was boven bij Spilios Agapitos, de eerste stop voor de trekkers op 2.000 meter, 1.000 meter hoger dan waar we gestart waren.

John kwam direct naar mij toe, nam m'n rugzak en gaf mij water. Dat was dus niet meer nodig. John had een Griekse salade, die hij mij verder liet eten en ook wat brood. Tinus kreeg alle hondenkoekjes die ik bij mij had. Toen vertelde John dat hij het ook bijna niet had gehaald. Hij moest ook steeds vaker rusten en op de laatste 50 meter zeker 4x stoppen, had nog een laatste beetje water en bij de trap van deze refuge was hij gaan zitten. Toch moest hij naar boven. Hij liep direct naar het buffet, bestelde een paar flessen water en zag iemand met een salade, waarop hij aangaf die ook te willen met brood. John moest eerst iets eten en bijkomen. Hij ging ervan uit dat ik teruggegaan was of ergens in de schaduw was blijven zitten. Hij vertelde dat ik een half uur na hem het terras opkwam. Onderweg hadden we een Nederlandse vrouw met zoon ontmoet (Hilde en Jasper). Hilde vroeg aan John waar ik was. Vlak voordat ik de trap opstrompelde, had zij wandelaars benaderd die naar beneden gingen om een flesje water voor mij mee te nemen. Nou ja, toen zag ze mij. Maar hoe aardig, hoe attent. Ze maakte zich echt zorgen. 

John en ik namen nóg een Griekse salade en een spaghetti Bolognese. En veel water! Tinus lag heerlijk languit onder de tafel. Ook hij was weer bij gekomen. Helemaal toen hij een deel van de spaghetti kreeg. Eindelijk konden we ook genieten van het prachtige uitzicht. We hebben nog een tijd gepraat met Hilde. Maar…….. zoals gezegd, veel klimmers blijven overnachten en gaan de volgende dag verder. Wij moesten nog terug....1000 meter omlaag. Weliswaar minder vermoeiend, maar net zo inspannend 1000 meter omhoog. Dus 15.30 uur ging de tocht omlaag en tegen 18.00 uur waren we bij de waterval, vlak boven het parkeerterrein. Ik ben met schoenen aan het water ingelopen en heb mij heerlijk opgefrist in dit echt koude water. Ook John liet zich het koude water welgevallen.

Maandag 17 juli

Snikheet werden we om 7.00 uur wakker. De auto stond vol in de zon. John is in de bus gaan douchen. Ik had 's nachts nog gegoogeld wat te doen in Stavros. Dat werd een bezichtiging van het dorp Moutsara Vrasna en daarna de Mighty Tree. Maar eerst winkelen voor aanschaf anti insectenspul + gas voor onze outdoor kookpit. John scoorde een nieuw paar slippers. Daarna aan de koffie. We hadden overduidelijk een slechte nachtrust gehad, want een normaal antwoord zat er niet in. Geen van beiden. Sjonge, lekker gezellig! John bleef met sigaar bij z'n koffie. Ik ging zwemmen in de zee, in echte golven en branding. Het water is te warm, maar toch knapte ik er enorm van op! Daarna onder de koude douche op het strand. John vindt dit plaatsje matig. Ik vind het wel wat hebben. Een langgerekt vissersplaats waar je gewoon met de auto het strand op kunt met veel Griekse toeristen. Alles zo'n beetje in oude stijl. 

We hebben het hoognodige getankt. In Turkije is de brandstof veel goedkoper. Toen mijn twee uitjes: adembenemend maar niet heus! In Vrasna was restaurant annex wijnproeverij helaas gesloten en verder is er niets. De Mighty Tree blijkt een simpele boom die wortel heeft geschoten in een rots. Onderweg naar Kavala gestopt aan een strand om weer even te zwemmen en af te koelen onder een stranddouche. Ook Tinus, al vindt hij het maar niks! Het was te warm voor lunch dus verder naar Kavala. We kwamen vanuit de bergen aanrijden. Schitterend! Ik moet ook direct naar John luisteren! Een prachtige havenplaats aan de Egeïsche Zee. John had een camperplek gevonden achter de pier van de cruise en ferry terminal direct aan het water met een koudwater douche voor de zwemmers. Allereerst het water in. Warm, maar toch heerlijk. Daarna met de fiets deze plaats verkend. Een oud fort en een prachtig oud aquaduct. Langs de jachthaven, de stad in. We ontdekten een paar leuke smalle straatjes vol met tafels. Daar was het een stuk koeler. Kortom in zo'n straatje wat gedronken en gegeten. Overheerlijke Griekse gerechten. De naam? Geen idee! Gewoon twee apetizers aangewezen en twee hoofdgerechten. Ook even telefonisch met Melvin gesproken. Hij heeft zijn brevet Paragliding gehaald en gaat verder met een vervolgcursus. 

Terug naar de camper. De parkeerplaats was nu vrij vol. Een kinderpartijtje op het strandje, veel mensen die hier verkoeling zoeken, een "barretje" was inmiddels open en druk bezet en er waren nog twee campers aangekomen. Wat een gezelligheid! We hebben nog een tijd buiten gezeten. En natuurlijk ben ik nog een keer gaan zwemmen onder de sterrenhemel.