نجوای دریا

نوشته: منوچهر کازرونی

دلم می‌خواست از هیاهوی بی‌امان دنیا بگریزم، پس راهی اقیانوس‌سیتی شدم؛ جایی که می‌توانستم در آغوش آرام طبیعت گم شوم.

به دنبال مکانی بودم که زمزمه‌ها و نغمه‌های زمین مرا در بر بگیرد و بار سنگین درونی‌ام را سبک کند.

روی صندلی بالکن اتاق هتلم، روبه‌روی دریا نشستم. چشمانم به افقی دوخته شده بود که آسمان در آن با دریا پیوند می‌خورد، و گوش‌هایم به نجواهای ناگفته‌ی اقیانوس سپرده شده بودند. موج‌ها بی‌پایان می‌آمدند و بر شن‌ها می‌کوبیدند، بی‌آن‌که هدفی آشکار داشته باشند، اما آوای‌شان لالایی‌ای بود برای روح بی‌قرار من.

گویی خودِ زمان از حرکت ایستاده بود. هرچند در ساحل مردمی بودند و کودکانی بازی می‌کردند، اما هیچ خنده‌ای در فضا نمی‌پیچید، نه صدای آب‌پاشی، نه فریاد شادمانی. تنها سمفونی نرم و پیوسته‌ی موج‌ها شنیده می‌شد—نفس‌های دریا که بالا و پایین می‌رفتند، و با نوازشی باستانی ساحل را در آغوش می‌گرفتند. و هنگامی که به پهنه‌ی بی‌کران پیشِ رو خیره شدم، دو جهان را حس کردم.

یکی آشنا و ملموس بود—جهانی که می‌توانستم ببینم، بشنوم، لمس کنم، بچشم و ببویم: هوا دلکش، خنکی نسیم، و لطافت نور بر پوست. و دیگری، جهانی نهفته در زیر سطح اب—رازآلود و پر از زندگی‌هایی که دسترسی به آن‌ها نداشتم. می‌دانستم که آن موجودات وجود دارند، اما از دیدم پنهان بودند، صدایشان در اعماق خاموش می‌شد. بدون پلی میان دو دنیا، نه من می‌توانستم به جهان آن‌ها وارد شوم و نه آن‌ها از بودنِ من آگاه بودند.

در آن خلوت آرام، اندیشه‌ای در ذهنم جوانه زد—در باب محدودیت‌های انسان، و شکنندگی و ناآگاهی ما. ما در حصار حواس خود گرفتاریم، محبوس در دایره‌ی کوچکی از جهانی که توان درک آن را داریم. چه احساس ناتوانی و فروتنی‌ای بود—آنگاه که دریافتم حتی نزدیک‌ترین لایه‌های هستی پیرامونم نیز از دسترس من بیرون‌اند.

و در همان لحظه‌ی تواضع، اندیشه‌ای دیگر برخاست—چون نجوا‌یی از دریا:

آیا ممکن است جهان‌های بی‌شماری وجود داشته باشند، بی‌انتها و ناشناختنی، فراتر از مرزهای ذهن انسان؟

جهان‌هایی که از گستردگی و ظرافتشان، حواس فروتن ما هرگز یارای درکشان را ندارد؟

Click on the link https://sites.google.com/view/johnkaz to explore Tapestry of My Thoughts

Medium Readers

Click on the link https://medium.com/@iselfschooling to explore Tapestry of My Thoughts