วันนั้น...หลังจากทำการพิสูจน์สอบถามจนแน่ใจในระดับหนึ่งแล้ว เฒ่าเยื้องและเฒ่าทองได้พาเด็กชายเท่ไปพิสูจน์ต่อที่บ้านในอดีตชาติตามลำพัง พ่อแม่ลูก เฒ่าเยื้องและเฒ่าทองได้ทดลองให้เด็กชายเท่ชี้สิ่งของที่เป็นของน้าริ และสิ่งของที่น้าริคุ้นเคย เด็กชายเท่ก็สามารถชี้ได้ถูกต้อง ทดลองให้ชี้ภาพถ่ายของพ่อแม่ปู่ย่าและน้องๆ ของน้าริ เด็กชายเท่ก็สามารถชี้ได้ถูกต้องและบอกด้วยว่าเป็นใครชื่ออะไร เฒ่าทองถามว่า “ปู่ชื่ออะไร” เด็กชายเท่ ตอบว่า “ชื่อปู่ขาว” เฒ่าทองถามว่า “แล้วย่าชื่ออะไร” เด็กชายเท่ตอบว่า “ย่าจิบ” ซึ่งก็ถูกต้องตามนั้น

เฒ่าทองถามว่าพี่น้องของเฒ่าเยื้องมีใครบ้าง เด็กชายเท่ก็สามารถบอกชื่อได้ถูกต้องทุกคน ถามถึงญาติสนิททั้งฝ่ายพ่อและฝ่ายแม่ของน้าริ เด็กชายเท่ก็รู้จักชื่อทั้งหมด เมื่อเฒ่าเยื้องและเฒ่าทองสอบถามจนแน่ใจแล้วจึงพากันกลับมาช่วยงานบวชต่อ

เมื่อได้เวลาพอสมควรนางสมพรจะพาเด็กชายเท่กลับบ้าน แต่เด็กชายเท่ไม่ยอมกลับร้องไห้จะขออยู่กับเฒ่าทองและเฒ่าเยื้องให้ได้ นางสมพรต้องบอกว่าวันรุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันนำนาคเข้าโบสถ์จะพามาใหม่เด็กชายเท่จึงยอมกลับบ้านอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

วันต่อมานางสมพรได้พาเด็กชายเท่มาร่วมพิธีแห่นาคเข้าโบสถ์ วันนั้นเด็กชายเท่เกาะแขนเดินตามเฒ่าทองไม่ยอมห่างจนกระทั่งพิธีบวชเสร็จเรียบร้อย หลังจากนั้น นางสมพร เฒ่าเยื้อง เฒ่าทอง และญาติๆอีกหลายคน รวมทั้งผู้เขียนได้พากันไปพิสูจน์การจำอดีตชาติได้ของเด็กชายเท่ที่บ้านของเฒ่าเยื้องอีกครั้ง ทุกคนพยายามสอบถามและหาวิธีพิสูจน์มากมายหลายหลาก เท่าที่จะคิดขึ้นมาได้ในขณะนั้น เช่น นำเสื้อผ้าและของใช้ของน้าริคละรวมกันกับเสื้อผ้าและสิ่งของคนอื่นแล้วให้เด็กชายเท่เลือก เด็กชายเท่ก็สามารถเลือกเสื้อผ้าและสิ่งของที่เป็นของน้าริได้ถูกต้องทุกชิ้น ทดลองให้เด็กชายเท่ชี้ภาพถ่ายของพ่อแม่ปู่ย่าตายายและน้องๆของน้าริ เด็กชายเท่ก็ชี้ได้ถูกต้องทุกภาพ และบอกด้วยว่าคนในภาพเป็นใครชื่ออะไร ทดลองให้ชี้น้องๆเด็กชายเท่ก็สามารถชี้ได้ถูกต้องทุกคนและบอกด้วยว่าเป็นใครชื่ออะไร เป็นต้น

เฒ่าทองเฒ่าเยื้องและคนอื่นๆพากันสอบถามเด็กชายเท่อีกหลายเรื่องเด็กชายเท่ก็สามารถตอบคำถามได้เหมือนกับว่าเขาเป็นตัวของน้าริเองจริงๆ นางสมพรเองก็รู้สึกทึ่งกับคำพูดและการแสดงออกของบุตรชายเป็นอย่างมาก และเมื่อได้เห็นภาพถ่ายของน้าริที่อยู่ในกรอบรูปบนบ้าน นางสมพรก็นึกขึ้นมาได้ว่าหน้าตาคล้ายกันกับชายหนุ่มที่เธอเคยฝันเห็น ก่อนที่เธอจะตั้งท้องเด็กชายเท่ นางสมพรได้สอบถามเฒ่าทองถึงลักษณะและสีของกางเกงที่น้าริใส่ในวันที่เสียชีวิต เฒ่าทองก็จำไม่ค่อยได้ แต่มีญาติๆหลายคนจำได้ว่าเป็นกางเกงขายาวสีน้ำตาลใส่เสื้อลายคล้ายตารางหมากรุก เมื่อนางสมพรทราบดังนั้นก็มั่นใจว่าชายหนุ่มที่เธอเคยฝันเห็นนั้น จะต้องเป็นวิญญาณของน้าริอย่างแน่นอน เพราะชายหนุ่มที่เธอเห็นในฝันคนนั้น อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับน้าริ หน้าตาคล้ายกันและใส่กางเกงขายาวสีน้ำตาลเหมือนกันอีกด้วย

นางสมพรได้เล่าถึงเหตุการณ์ในอดีต ซึ่งเกี่ยวพันกับการจำอดีตชาติได้ของเด็กชายเท่บุตรชาย เริ่มตั่งแต่ก่อนตั้งท้องจนกระทั่งถึงวันที่เขาได้พบกับพ่อแม่ในอดีตชาติให้ฟังโดยลำดับว่า

ฝันบอกเหตุก่อนตั้งท้อง

นางสมพรเล่าให้ฟังว่า ก่อนที่เธอจะตั้งท้องนายเทเวศน์หรือเด็กชายเท่ในขณะนั้น คืนหนึ่งเธอฝันว่ามีชายหนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่ง มายืนเรียกเธอที่หน้าบันไดบ้านของเธอที่หมู่บ้านวังกระโดนน้อย ชายหนุ่มคนนั้นใส่กางเกงขายาวสีน้ำตาลไม่ใส่เสื้อ ในฝันเธอเรียกให้ชายหนุ่มคนนั้นขึ้นมาบนบ้าน แต่ชายหนุ่มคนนั้นบอกว่า “ผมขึ้นไม่ได้ ลงมารับผมหน่อย ผมมาขออยู่ด้วยไม่รู้จะไปเกิดกับใคร” จากนั้นเธอก็รู้สึกตัวตื่น ในตอนนั้นเธอจำหน้าตาและลักษณะของชายหนุ่มคนนั้นได้ติดตา และในเดือนนั้นเองเธอก็ตั้งท้องเด็กชายเท่

เหตุการณ์ประหลาด

นางสมพรเล่าให้ฟังต่อไปว่า ขณะที่เธอตั้งท้องเด็กชายเท่ได้ประมาณ ๒ เดือนได้เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้นในคืนวันหนึ่ง ตอนนั้นเธออยู่ที่บ้านของเธอที่หมู่บ้านวังกระโดนน้อยคืนนั้นเธอมีอาการแพ้ท้องคลื่นไส้จะอาเจียน จึงออกมาอาเจียนที่หน้าต่างบ้าน โดยมีนายประทุมสามีคอยลูบหลังให้ ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอเห็นดวงแก้วดวงหนึ่งส่องแสงเป็นประกายหลายสี ลอยอยู่ไม่ห่างจากหน้าต่างบ้านนัก เธอหันกลับไปจะบอกให้นายประทุมดู นายประทุมซึ่งเห็นดวงแก้วนั้นเช่นกันก็จับศีรษะเธอกดลงไม่ให้มองและไม่ให้พูดอะไร ในขณะนั้นเธอและนายประทุมรู้สึกประหลาดใจมาก ไม่ทราบว่าดวงแก้วดวงนั้นคืออะไรกันแน่

เหตุการณ์ต่อมาเกิดขึ้นที่บ้านของนายประทุมที่หมู่บ้านตะคร้อ ขณะที่เธอกำลังปวดท้องใกล้คลอด นายประเทืองพี่ชายของนายประทุมบอกกับเธอว่า เขาเห็นดวงแก้วมีแสงเป็นประกายหลายสีตกลงมาที่หลังคาบ้านขณะที่เธอมีอาการปวดท้องใกล้คลอด เธอรู้สึกประหลาดใจกับเหตุการณ์ทั้ง ๒ เหตุการณ์เป็นอย่างมาก ไม่ทราบว่าดวงแก้วประหลาดที่ปรากฏให้เธอและพี่ชายของนายประทุมเห็นนั้นคืออะไรกันแน่ หลังจากนั้นเธอก็ถูกนำส่งโรงพยาบาลและคลอดเด็กชายเท่ในเวลาต่อมา

รอยแผลเป็นที่มีมาตั้งแต่แรกเกิด

นางสมพรคลอดเด็กชายเท่ ที่โรงพยาบาลตากฟ้า อำเภอตากฟ้า จังหวัดนครสวรรค์ แรกเกิดเด็กชายเท่มีรอยแผลเป็น ๒ แห่ง มีลักษณะกลมๆไม่ใหญ่นักคล้ายรอยกระสุนปืนที่บริเวณศีรษะด้านหลังและใต้ราวนมด้านขวา มองเห็นได้อย่างชัดเจน เด็กชายเท่เป็นคนลายมือขาด ครั้งแรกที่ยายของเขาสังเกตเห็นก็พูดขึ้นมาเล่นๆว่า “หัวก็ด่าง ลายมือก็ขาด สงสัยชาติปางก่อนคงถูก เขายิงตายมั้ง” วันนั้นหลังจากที่ยายของเขาพูดแบบนั้น เด็กชายเท่ก็ร้องไห้งอแงทั้งวันโดยไม่ทราบสาเหตุ เหมือนกับจะล่วงรู้และเข้าใจคำพูดของผู้เป็นยาย นางสมพรกล่าวว่า ตอนนั้นเธอและแม่ของเธอเพียงแต่ตั้งข้อสังเกตจากลักษณะที่ผิดปกติของเด็กชายเท่ ตามที่ปู่ย่าตายายท่านเคยบอกเล่ากันมาเท่านั้น ไม่คิดว่าเมื่อเขาโตขึ้นเขาจะจำอดีตชาติได้ และรอยแผลเป็นนั้นก็ตรงกับรอยแผลกระสุนปืน ที่นายศิริถูกยิงเสียชีวิตพอดี

เริ่มพูดถึงความทรงจำในอดีตชาติ

มีครั้งหนึ่ง ขณะที่เด็กชายเท่อายุได้ประมาณ ๑ ขวบเศษ เริ่มหัดพูด ญาติของนางสมพรที่ดูแลเด็กชายเท่ในขณะนั้นเล่าให้ฟังว่า คำแรกที่เขาพูดได้คือคำว่า “ตายโหง” โดยที่ไม่มีใครสอนให้พูด แทนที่จะพูดคำว่า “พ่อ” หรือ “แม่” เหมือนเด็กคนอื่นๆทั่วไป แต่ตอนนั้นยังไม่มีใครสนใจคำพูดนั้นมากนัก

ต่อมาเมื่อเขาอายุได้ประมาณ ๒ ขวบพูดได้ชัดเจนขึ้น เขามักจะตื่นขึ้นมาร้องไห้กลางดึกและบอกว่า “จะกลับบ้าน.. จะไปหาพ่อหาแม่” นางสมพรพยายามปลอบว่า “พ่อกับแม่อยู่นี่ลูก บ้านเราก็อยู่นี่ไง หนูจะไปบ้านไหนล่ะ” เขาร้องไห้ และพูดแบบนี้อยู่หลายคืนจนกระทั่งนางสมพรและนายประทุมไม่เป็นอันนอน

กลางดึกของคืนวันหนึ่ง เด็กชายเท่ตื่นขึ้นมาร้องไห้กลางดึกบอกว่าจะกลับบ้านไปหาพ่อแม่เหมือนเคย นางสมพรและนายประทุมพยายามปลอบอย่างไรเขาก็ไม่ยอมหยุด จนนายประทุมโมโหและได้ใช้ผ้าห่มอุดปากไม่ให้บุตรชายร้อง แต่เขาก็ไม่ยอมหยุดร้องไห้และร้องเสียงดังกว่าเดิม

นางสมพรกล่าวว่า ตอนนั้นเธอรู้สึกสงสารลูกและน้อยใจสามีที่ใช้ผ้าห่มอุดปากลูกชาย จึงพาเด็กชายเท่ไปนั่งนอกบ้าน เวลาในขณะนั้นประมาณ ๒ นาฬิกาของวันใหม่ ตอนนั้นเธอรู้สึกสงสัยในคำพูดของบุตรชายมาก จึงทดลองสอบถามเขาว่า “บ้านหนูอยู่ที่ไหนลูก” เขาชี้มือไปทางทิศเดียวกับบ้านของนายศิริซึ่งตอนนั้นเธอยังไม่ทราบ เธอจึงพาลูกชายเดินไปตามทิศนั้นเพื่อที่จะตามใจให้เขาหยุดร้องไห้ พอเธอเริ่มเดินไปเขาก็เริ่มสงบลงและหยุดร้องไห้ เธอพาเขาเดินออกจากบ้านพ่อแม่ของนายประทุมไปไม่ไกลนัก เมื่อเห็นว่าเขาหยุดร้องไห้แล้ว จึงหยุดเดิน แล้วบอกกับเขาว่า “บ้านหนูอยู่ที่ไหนแม่ไปไม่ถูกหรอกลูก” เขาบอกว่า “ไปเถอะเดี๋ยวผมจะพาไป” เธอบอกว่า “มันดึกแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้แม่จะพาไปนะลูก” เขาพยักหน้ารับ เธอถามว่า “หนูเป็นลูกใครพ่อแม่หนูชื่ออะไร” เขาตอบว่า “พ่อผมชื่อเยื้อง แม่ผมชื่อทอง” ตอนนั้นเธอยังไม่ทราบเนื่องจากเธอไม่ใช่คนในหมู่บ้านตะคร้อ จึงไม่ทราบว่าคนที่เขาพูดถึงนั้น เป็นใคร อยู่ที่ไหน ตอนนั้นเธอเริ่มสงสัยว่าเด็กชายเท่จะจำอดีตชาติได้ และคิดว่าตอนเช้าจะลองสอบถามเพื่อนบ้านแถวนั้นดู ว่ามีคนชื่อนายเยื้องและนางทองอยู่ในหมู่บ้านนี้หรือไม่ จะได้พิสูจน์ในสิ่งที่เด็กชายเท่พูด

พบกับพ่อแม่ในอดีตชาติ

เช้าวันต่อมาเธอได้สอบถามคนแถวบ้านของนายประทุมว่ามีคนชื่อนายเยื้องและนางทองในหมู่บ้านนี้หรือไม่ เพื่อนบ้านก็บอกว่ามีและบอกทางไปบ้านของนายเยื้องและนางทองให้ด้วย ซึ่งปรากฏว่าเป็นทิศเดียวกันกับที่เด็กชายเท่บอกเมื่อตอนกลางดึกที่ผ่านมา วันนั้นเธอตั้งใจว่าจะพาเด็กชายเท่ไปสืบหาพ่อแม่ในอดีตชาติของเขาเพื่อพิสูจน์ความจริง แต่เนื่องจากติดธุระจะต้องไปงานบวชของนายบุญส่ง พัตตาสิงห์ บุตรชายของนายเสวียน พัตตาสิงห์ เพื่อนสนิทของนายไก่พ่อของเธอ จึงคิดว่าเมื่อไปช่วยงานบวชแล้วจึงจะพาเด็กชายเท่ไปสืบหาพ่อแม่ในอดีตชาติ เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้พบกับนายเยื้องและนางทองในงานวันนั้น นางสมพรกล่าว

พูดถึงเหตุการณ์วันที่เสียชีวิต

เหตุการณ์ในความทรงจำของผู้เขียน

ก่อนที่น้าริจะถูกยิงเสียชีวิตตอนนั้นผู้เขียนอายุประมาณ ๖ ขวบ จำได้ว่าช่วงนั้นเป็นช่วงปลายฤดูฝน ที่ไร่ของผู้เขียนกำลังลงแขกเก็บข้าวโพด น้าริได้มารับจ้างเก็บข้าวโพดที่ไร่ของผู้เขียน พร้อมกับน้าและอาของผู้เขียนอีกหลายคน ทุกคนช่วยกันเก็บข้าวโพดเข้าไปเก็บไว้ในยุ้งตั้งแต่เช้าจรดเย็นหนีฝนที่ตกลงมาเกือบทุกวันอย่างเร่งรีบ เนื่องจากหากปล่อยไว้เมล็ดข้าวโพดอาจจะงอกเสียได้ พอตกกลางคืนทุกคนก็จะนอนค้างกันที่ห้างไร่ เนื่องจากการเดินทางในสมัยนั้นค่อนข้างจะยากลำบากมากไม่มีถนนหนทางเหมือนอย่างในปัจจุบันนี้ พาหนะที่ดีที่สุดในตอนนั้นก็คือรถจักรยานยนต์และเกวียน การเดินทางจากหมู่บ้านตะคร้อมายังไร่ของผู้เขียนซึ่งอยู่ในเขตจังหวัดลพบุรี หรือจากที่ไร่กลับไปยังหมู่บ้านต้องใช้เวลาหลายชั่วโมง ทั้งๆที่ระยะทางห่างกันเพียง ๒๐ กว่ากิโลเมตรเท่านั้น

ผู้เขียนยังจำเหตุการณ์ก่อนหน้าที่น้าริจะถูกยิงเสียชีวิตได้ดี วันนั้นเป็นวันแรม ๑๓ ค่ำเดือนสิบ(๒๑ กันยายน) พ.ศ.๒๕๑๙ น้าริและน้าอาคนอื่นๆได้ขออนุญาตพ่อของผู้เขียนกลับไปทำบุญวันสารทไทยในหมู่บ้าน ซึ่งจะมีการทำบุญตักบาตรในตอนเช้าของวันแรม ๑๕ ค่ำ พ่อของผู้เขียนก็อนุญาต คืนนั้นผู้เขียนนอนในมุ้งเดียวกันสองคนกับน้าริ พอรุ่งเช้าของวันแรม ๑๔ ค่ำ(๒๒ กันยายน) น้าริและน้าอาคนอื่นๆออกเดินทางกันตั้งแต่เช้า ก่อนจะไปแม่ของผู้เขียนบอกว่าเมื่อตักบาตรทำบุญเสร็จแล้วก็ให้ทุกคนรีบกลับมา แต่เวลาผ่านไปจนกระทั่งถึงตอนเช้าของวันขึ้น ๑ ค่ำ(๒๔ กันยายน)ก็ยังไม่มีใครกลับมาที่ไร่เลยสักคน

สายๆของวันนั้น ผู้เขียนเห็นญาติคนหนึ่งขับรถจักรยานยนต์เข้ามาที่ไร่ มาบอกกับพ่อและแม่ของผู้เขียนว่า น้าริถูกยิงเสียชีวิตแล้วเมื่อคืนที่ผ่านมา พ่อกับแม่ของผู้เขียนรู้สึกตกใจและเสียใจมาก ทุกคนพากันเดินทางกลับไปยังหมู่บ้านด้วยจิตใจที่เศร้าหมองเมื่อมาถึงบ้านของน้าริ สิ่งแรกที่ผู้เขียนได้ยินก็คือเสียงร้องไห้เสียใจที่ดังระงมไปทั่ว ผู้เขียนรู้สึกเสียใจจนอดที่จะร้องไห้ไม่ได้ ผู้เขียนกับพ่อเดินเข้าไปดูศพของน้าริพบว่า น้าริถูกยิงบริเวณศีรษะด้านหลังและใต้ราวนมด้านขวา นอนสงบนิ่งอยู่ในโลงศพซึ่งห้อมล้อมไปด้วยพ่อแม่และบรรดาญาติพี่น้อง ที่พากันร้องไห้เสียใจต่อการจากไปก่อนวัยอันควรของน้าริ

เสียงประหลาด

นางเสวียน สีชน(ใจเร็ว) หรือที่ผู้เขียนเรียกว่า “อาเหวียง” บุตรสาวของ “ปู่ท้วง” ซึ่งเป็นพี่ชายของเฒ่าเยื้องและเป็นน้องของย่าผู้เขียนอีกคนหนึ่ง บ้านของอาเหวียงเป็นบ้านที่มีใต้ถุนสูงมีบันไดขึ้นลงบ้านเป็นแบบที่ลากขึ้นลงได้ และอยู่ห่างจากบ้านของน้าริไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือประมาณ ๒๐๐ เมตร อาเหวียงเล่าถึงเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นในคืนที่น้าริถูกยิงเสียชีวิตให้ฟังว่า คืนวันนั้นก่อนที่จะทราบว่าน้าริเสียชีวิต อาเหวียงกับสามีได้ยินเสียงคนลากบันไดซึ่งอยู่บนบ้านลงมาแล้วเดินขึ้นมาบนบ้าน จึงตั้งใจฟังเสียงอยู่ว่าเป็นใคร จากนั้นก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเดินชนโต๊ะที่อยู่บนบ้าน ตอนนั้นอาเหวียงกับสามีรู้สึกสงสัยจึงออกจากห้องนอนมาดู ปรากฏว่าบนบ้านไม่มีใครและบันไดบ้านก็ไม่ได้ถูกลากลง จึงรู้สึกแปลกใจเพราะตั้งใจนอนฟังอยู่ตลอด ได้ยินแต่เสียงดึงบันไดลงแต่ไม่ได้ยินเสียงลากบันไดขึ้นแต่อย่างใด และถ้ามีใครขึ้นมาบนบ้านก็ไม่น่าจะลงไปรวดเร็วอย่างนี้ เมื่อออกมาดูแล้วไม่พบอะไรจึงกลับไปนอนต่อ สักครู่ต่อมาก็ได้ยินเสียงคนทางบ้านของน้าริตะโกนบอกกันว่าน้าริถูกยิงเสียชีวิตแล้ว เมื่ออาเหวียงกับสามีได้ยินก็นึกถึงน้าริขึ้นมาทันที

อาเหวียงกล่าวว่า ตอนนั้นอาเหวียงกับสามีคิดว่าเสียงที่ได้ยินอาจจะเป็นเสียงวิญญาณของน้าริขึ้นมาบนบ้านก็ได้ เพราะเมื่อตอนหัวค่ำของคืนนั้นน้าริกับเพื่อนๆ ได้ขึ้นมาหวีผมแต่งตัวกันบนบ้าน ก่อนที่จะพากันออกไปเที่ยว

วิญญาณส่งเสียงเรียก

เฒ่าทองแม่ของน้าริเล่าถึงเหตุการณ์ประหลาดที่วิญญาณของน้าริมาส่งเสียงเรียกให้ฟังว่า หลังจากทำบุญ ๗ วันของน้าริแล้ว คืนหนึ่งคู่สามีภรรยาแถวบ้านทะเลาะกันแล้วยิงปืนขึ้นฟ้า ตอนนั้นเฒ่าทองกับเฒ่าเยื้องยังไม่หลับ หลังเสียงปืนเฒ่าทองได้ยินเสียงใครคนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า “แม่..แม่..ผมกลัว” เฒ่าทองลุกขึ้นนั่งและถามเฒ่าเยื้องว่าได้ยินเสียงนั้นไหม เฒ่าเยื้องก็บอกว่าได้ยิน สักครู่เสียงนั้นก็ดังขึ้นมาอีก “แม่..แม่..ผมกลัว” ทั้งสองคนมองตากัน และหันไปมองดูลูกๆที่นอนหลับอยู่ในมุ้งเดียวกันทุกคนก็ยังหลับอยู่ เฒ่าทองจำเสียงนั้นได้ดีมันคือเสียงของน้ารินั่นเอง เฒ่าทองจึงพูดไปว่า “ริไม่ต้องกลัวหรอกลูก” แล้วเดินออกมานอกห้องนอนด้วยความอยากเห็นวิญญาณของน้าริ แต่เมื่อออกมาก็พบแต่ความมืดและความว่างเปล่า ตอนนั้นเฒ่าทองเชื่อว่าเสียงที่ได้ยินนั้นจะต้องเป็นเสียงของวิญญาณน้าริอย่างแน่นอน เพราะเฒ่าทองจำเสียงของน้าริได้ดี

หลังจากวิญญาณของน้าริมาส่งเสียงให้ได้ยินในครั้งนั้นแล้ว ก็ไม่มีสิ่งผิดปกติใดๆอีกจนกระทั่ง ๔ ปีต่อมา ได้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น เมื่อเฒ่าทองและเฒ่าเยื้องได้พบกับ นางสมพรและบุตรชายคือเด็กชายเท่ ในงานอุปสมบทของน้าบุญส่ง และเหตุการณ์ในครั้งนั้นเองที่ทำให้หลายๆคนรวมทั้งผู้เขียนได้ทราบว่าน้าริได้สืบชาติมาเกิดอีกครั้ง ซึ่งก็คือเด็กชายเท่ในขณะนั้น หรือนายเทเวศน์ เรียบสัมพันธ์ ในปัจจุบันนั่นเอง

พูดและแสดงออกถึงความทรงจำในอดีตชาติ

ความผูกพันจากอดีตชาติถึงปัจจุบัน