Niewolnik czy wierzący?

Był wśród faryzeuszów pewien człowiek, imieniem Nikodem, dostojnik żydowski. Ten przyszedł do Niego nocą i powiedział Mu: «Rabbi, wiemy, że od Boga przyszedłeś jako nauczyciel. Nikt bowiem nie mógłby czynić takich znaków, jakie Ty czynisz, gdyby Bóg nie był z Nim». W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie, nie może ujrzeć królestwa Bożego». Nikodem powiedział do Niego: «Jakżeż może się człowiek narodzić będąc starcem? Czyż może powtórnie wejść do łona swej matki i narodzić się?» Jezus odpowiedział: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego. (J 3,1-5b)

Jeśli chodzi o mnie, moje dzieciństwo i młodość przeżyłam w atmosferze wiary, z której, prawdę mówiąc, nigdy nie zboczyłem. Podstawowym problemem było dla mnie bez wątpienia przejście od wiary odziedziczonej, bardziej uczuciowej niż intelektualnej, do świadomej wiary pełnej dojrzałości, pogłębionej intelektualnie po osobistym wyborze. Opierając się na początkowym przekonaniu, że Bóg istnieje, pogłębiłem moją wiarę w „Jezusa „Chrystusa, Syna Boga żywego”, zgodnie z pięknym wyznaniem Piotra (Mt 13,16). I Jezus Chrystus wprowadził mnie do poznania Ojca, do życia z Duchem Świętym. (św. Jan Paweł II. Spotkanie z młodzieżą. 5 października 1986 r. Lyon)

„Wierzę ci” — to znaczy: ufam ci, jestem przekonany, że mówisz prawdę. „Wierzę w to, co mówisz” — to znaczy: jestem przekonany, że treść twoich słów odpowiada obiektywnej rzeczywistości. W tym potocznym użyciu słowa „wierzę” uwydatniają się pewne elementy istotne. „Wierzyć” to znaczy przyjmować i uznawać za prawdziwe i odpowiadające rzeczywistości to, co jest treścią wypowiedzi, czyli słów drugiej osoby (czy też osób), ze względu na jej (ich) wiarygodność. Wiarygodność ta stanowi w danym wypadku o szczególnym autorytecie osoby. Jest to autorytet prawdy. Tak więc mówiąc „wierzę”, wyrażamy równocześnie dwoiste odniesienie: do osoby i do prawdy — do prawdy ze względu na osobę, która cieszy się autorytetem prawdomówności. (…) „wierzyć” — „wiara” jest kategorią podstawową. Jest także punktem wyjścia dla katechezy, pierwszym aktem, jakim odpowiada się na Objawienie Boże. 

(św. Jan Paweł II. Audiencja Generalna 13 marca 1985 r. Rzym)

Oto następna cecha wiary: wierzyć po chrześcijańsku znaczy także przyjmować prawdę objawioną przez Boga tak, jak naucza jej Kościół. (…)     Tradycja, Pismo Święte, Urząd Nauczycielski Kościoła oraz nadprzyrodzony zmysł wiary całego Ludu Bożego kształtują ów życiodajny proces, w którym Objawienie Boże jest przekazywane coraz nowym pokoleniom.

(św. Jan Paweł II. Audiencja Generalna. 24 kwietnia 1985 r. Rzym)

Wiara jest posłuszeństwem rozumu i woli wobec Boga objawiającego. „Posłuszeństwo” to jest przede wszystkim przyjęciem „w prawdzie” tego, co Bóg objawia. Człowiek pozostaje w zgodzie ze swą rozumną naturą, gdy przyjmuje treść Objawienia. Kiedy zaś przez wiarę „powierza siebie całego” temu Bogu, który mu „objawia samego siebie”, wówczas przyjmuje dar „z wysokości” i odpowiada poniekąd darem swojego człowieczeństwa. Wraz z posłuszeństwem rozumu i woli wobec Boga objawiającego bierze początek nowy rodzaj bytowania całej osoby ludzkiej w stosunku do Boga. (św. Jan Paweł II. Audiencja Generalna. 3 kwietnia 1985 r. Rzym)

• Kto był twoim nauczyciele wiary? Kto pierwszy opowiedział/pokazał Ci Boga?

• Czy dla ciebie jest wiara? W jaki sposób wpływa na twoje życie – jest jednym z wielu elementów czy przenika każdy z nich?

• Jeżeli myślisz o modlitwie, spowiedzi, formacji – to bardziej „musisz” czy bardziej „chcesz”?

• Co jest dla ciebie trudne w praktykowaniu wiary?

• Jakiego człowieka określiłbyś/łabyś  mianem wierzącego?