eucharystia

Nie tylko Pokuta prowadzi do Eucharystii, ale także Eucharystia do Pokuty. Kiedy bowiem uświadamiamy sobie, kim jest Ten, którego w Komunii eucharystycznej mamy przyjmować, rodzi się w nas niejako spontaniczne poczucie niegodności, rodzi się także żal za nasze grzechy i potrzeba wewnętrznego oczyszczenia. Zawsze zaś musimy czuwać, ażeby to wielkie spotkanie z Chrystusem-Hostią nie stało się dla nas zwyczajne, abyśmy nie przyjmowali Go niegodnie i w stanie grzechu, zwłaszcza śmiertelnego. (św. Jan Paweł II. List Apostolski Dominicae Cenae – o tajemnicy i kulcie Eucharystii, 7 )

Przede wszystkim oczekuję od was odnowienia wierności Jezusowi Chrystusowi i Jego odkupieńczemu krzyżowi. Pomyślcie przede wszystkim, że ta sama odkupieńcza ofiara Chrystusa odnawia się sakramentalnie w każdej Mszy św. odprawianej być może w pobliżu waszego miejsca nauki lub pracy. Nie, Jezus nie przestał działać w naszej historii! Nie! On żyje! I nadal szuka nas, jednego po drugim, aby jednoczyć nas z Nim każdego dnia w Eucharystii, jeśli to możliwe, zbliżając się – z duszą w stanie łaski, oczyszczoną ze wszystkich grzechów śmiertelnych – do komunii. (św. Jan Paweł II. Spotkanie z młodzieżą. 11 kwietnia 1987 r. Buenos Aires)

Sakramenty Eucharystii i Pojednania są ze sobą ściśle związane. Jeśli Eucharystia w sposób sakramentalny uobecnia odkupieńczą Ofiarę Krzyża, oznacza to, iż wynika z niej nieustanna potrzeba nawrócenia, osobistej odpowiedzi na wezwanie, jakie św. Paweł skierował do chrześcijan w Koryncie: «W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem!» (2 Kor 5, 20). Jeżeli więc chrześcijanin ma na sumieniu brzemię grzechu ciężkiego, to, aby mógł mieć pełny udział w Ofierze Eucharystycznej, obowiązkową staje się droga pokuty, poprzez sakrament Pojednania. (EE, 37)

Eucharystia to wielka tajemnica! Tajemnica, którą trzeba przede wszystkim dobrze celebrować. Trzeba, aby Msza św. zajmowała centralne miejsce w życiu chrześcijan i aby każda wspólnota dokładała wszelkich starań dla jej uroczystego celebrowania, zgodnie z ustalonymi normami, z udziałem ludu, korzystając z posługi różnych osób wypełniających zadania dla nich przewidziane, i z poważną troską o zachowanie sakralnego charakteru, którym powinien odznaczać się śpiew i muzyka liturgiczna. (…) Najlepszą zaś drogą wprowadzania w misterium zbawienia urzeczywistnianego w świętych «znakach» pozostaje wierne uczestniczenie w wydarzeniach roku liturgicznego. (MND, 17)