Tydzień XV

Tak, Jezus jest dla nas drogą, jedyną drogą, która prowadzi do Ojca. Tą drogą musi pójść każdy, kto chce osiągnąć zbawienie, Wy, ludzie młodzi, często stoicie na skrzyżowaniu dróg i nie wiecie, którą z nich wybrać, gdzie iść. Istnieje wiele błędnych dróg, wiele łatwych rozwiązań, a także wiele niejasności. W takich chwilach nie zapominajcie, że tylko Chrystus, tylko Jego Ewangelia, Jego przykład, Jego przykazania są drogą pewną, wiodącą do pełnego i trwałego szczęścia. (Orędzie na IV Światowy Dzień Młodzieży)

Sam termin „dobra nowina” wskazuje na podstawowy charakter Chrystusowego orędzia. Bóg chce odpowiedzieć na to pragnienie dobra i szczęścia, jakie jest głęboko zakorzenione w człowieku. Można powiedzieć, iż Ewangelia, która jest tą odpowiedzią, posiada charakter „optymistyczny”. W centrum tej „Dobrej Nowiny” znajduje się program ośmiu błogosławieństw (por. Mt 5,3-11), który określa najpełniej rodzaj tej szczęśliwości, jaką Chrystus przyszedł objawić ludzkości, pozostającej tu na ziemi w drodze do ostatecznych i wiecznych przeznaczeń. Swe ewangeliczne orędzie Jezus stara się przekazać słuchaczom w sposób dostosowany do ich umysłowości i kultury. Istotnie, przypowieści, nawiązując do spraw życia codziennego i codziennej obserwacji, ułatwiały kontakt z najmniej nawet wykształconym słuchaczem. (Katecheza. Rzym. 20 kwietnia 1988 r.)

„Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni” (Mt 5,18). W tych dobitnych słowach stwierdza, że Prawo Mojżeszowe pozostaje zasadniczo nie zmienione, a równocześnie otrzymuje w Jego słowie mesjańskie wypełnienie. Nauczając „jako mający władzę” nad Prawem, Chrystus ukazuje, że ta pełnia, jaka odpowiada duchowi Prawa Bożego, wyraża się nade wszystko w miłości Boga i bliźniego: „Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy” (Mt 22,40). Chodzi o „wypełnienie” odpowiadające „duchowi” Prawa, które pojawia się już w „literze” Starego Testamentu. Jezus przyjmuje to, syntetyzuje i ukazuje jako Ten, który jest także panem Prawa. Wypełnieniem są również przykazania miłości i wiary rodzącej nadzieję, które należą do Jego mesjańskiego dzieła. Chrystus włącza je do starego Prawa, wyjaśnia ich treść i rozwija to, co w sobie kryją. Wzorem tego wypełnienia jest życie Jezusa i dlatego może On powiedzieć swym uczniom nie tylko: postępujcie według mego Prawa, ale — postępujcie tak jak Ja, naśladujcie Mnie, idźcie drogą światła, które płynie ode Mnie.

Wzywa swoich wyznawców do praktykowania doskonałej miłości. Miłość jest syntezą nowego Prawa, które Chrystus przynosi światu. Miłość bowiem sprawi, że w stosunkach z innymi człowiek przezwycięży klasyczne przeciwstawienie przyjaciel – wróg; wywodząc się z głębi ludzkich serc, stanie się ona podstawą solidarności społecznej i politycznej, również w jej zinstytucjonalizowanych formach. „Nowe przykazanie” Jezusa szeroko opromieni całe dzieje ludzkości.(Katecheza. Rzym. 14 października 1987 r.)

Pytania do refleksji:

Dlaczego tak ważna jest znajomość nauczania Jezusa?

Na jakie kluczowe elementy z nauczania Jezusa wskazywał św. Jan Paweł II?

Jakie jest dla ciebie najważniejsze zdanie wypowiedziane przez Jezusa lub dokonany czyn?

Miłość, jaką umiłował nas Chrystus, jest pokorna i ma charakter służebny. Ta miłość, której Chrystus uczy, wyraża się we wzajemnej służbie, w poświęceniu dla drugich, a ostatecznym jej sprawdzianem jest oddanie samego siebie w ofierze życia „za braci” (1 J 3,16). (…) to Chrystus pozostawił nam najdoskonalszy wzór takiej właśnie bezinteresownej miłości. Miłość Chrystusa, która ostatecznie objawiła się w ofierze krzyża — w „oddaniu życia za braci” — jest najwyższym wzorem dla każdej prawdziwej ludzkiej miłości. (Katecheza. Rzym. 31 sierpnia 1988 r.)

Ewangelia jednak nie pozostawia co do tego żadnej wątpliwości: z wysokości krzyża rozległo się słowo „przebaczenie”. Zwróćmy też uwagę, że Jezus przebacza od razu, także wtedy, gdy przeciwnicy nie przestają okazywać Mu swojej wrogości. Przebaczenie jest Jego jedyną odpowiedzią na ich wrogość. I przebacza wszystkim, którzy — patrząc na to z ludzkiego punktu widzenia — są odpowiedzialni za Jego śmierć: nie tylko wykonawcom, żołnierzom, ale tym wszystkim, którzy z bliska lub z daleka, jawnie albo skrycie są przyczyną przebiegu wydarzeń, które doprowadziły do Jego skazania i ukrzyżowania. Dla nich wszystkich prosi o przebaczenie, za nimi się wstawia u Ojca. ( Katecheza. Rzym. 16 listopada 1988 r.)

Jezusa nie kryje w sobie żalu prowadzącego do buntu czy rozpaczy; nie ma w nim cienia wyrzutu czynionego Ojcu; wyraża ono tylko poczucie bezsilności i osamotnienia, i zdania na siebie — uczucia, których Jezus doświadczył za nas. W ten sposób stał się On pierwszym pośród „upokarzanych i znieważanych”, pierwszym wśród opuszczonych (…).Poczucie nieobecności Boga i opuszczenia, przeżywane w sferze doznań i emocji, jest dla duszy Jezusa, która ze zjednoczenia z Ojcem czerpała swą moc i radość, największą udręką. Ta udręka zaostrza wszystkie inne cierpienia. Ów brak duchowego wsparcia był dlań największą torturą.

Doświadczenie opuszczenia jest więc cierpieniem przejściowym, które ustępuje miejsca osobistemu wyzwoleniu i powszechnemu zbawieniu. Ta perspektywa z pewnością podtrzymywała nadzieję w utrapionej duszy Jezusa, tym bardziej, że On zawsze ukazywał swoją śmierć jako przejście do zmartwychwstania, jako swoje prawdziwe uwielbienie. Ta myśl przywraca Jego duszy siłę i radość, płynące z poczucia, że bliska już jest — właśnie w punkcie kulminacyjnym dramatu krzyża — godzina zwycięstwa. (Katecheza. Rzym. 30 listopada 1988 r.)

Ludzie są wezwani do wypełniania aż do końca woli Ojca, a śmierć jest ostatnim, definitywnym i decydującym aktem wypełnienia owej woli. Tego uczy nas Jezus z wysokości krzyża. Jezus akceptuje śmierć i powierzając swoją duszę w ręce Ojca, okazuje Mu posłuszeństwo i ufność w nowe życie. Jego zdanie się na Ojca jest więc pełniejsze, bardziej radykalne, śmiałe i definitywne, bardziej przeniknięte duchem ofiary. (Katecheza. Rzym. 7 grudnia 1988 r.)

Pytania do refleksji:

W jaki sposób tajemnica krzyża ukazuje sens miłości?

W jaki sposób krzyż jest odpowiedzią Boga na cierpienie człowieka?

Czym dla ciebie jest krzyż?